De Waterwyck door Hans Bogers
Het begon ooit in zwembad De Westwijk, waar nu de brandweerkazerne van Steenwijk is gevestigd.  Ik werkte al ruim een jaar bij de gemeentepolitie, toen ik hoorde, dat er in De Westwijk zwemclubjes waren, waar sport en spel elkaar afwisselden en waar je op een ontspannen manier aan je conditie kon werken. Ik kon kiezen tussen de maandagavond club van Irene Mulder en de dinsdagavondclub van Jenny Braad. Het werd de dinsdagavond, want mijn maandagavond was gereserveerd voor Rotary. Maar als ik ergens géén spijt van heb. Onvergetelijk. Ik kan niet alle namen van mijn zwemvrienden meer opnoemen, maar ik zie ze nog zo voor me. Conditietraining, watertrappelen, diepzee duiken, reddend zwemmen en tot slot een soort waterpolo, waarin het er soms heel fel aan toe ging. De verbeten blik, waarmee onder andere juf Jenny de strijd aanging heb ik nog helder op mijn netvlies staan. Niet van de bal te krijgen en zij ging haar team altijd onvervaard voor in de strijd.
Ja het was wekelijks een happening, die aan het eind van het jaar werd afgesloten met een gezellig samenzijn, Inclusief door ons zelf meegenomen hapjes en drankjes. Ook een jaarlijks uitje hoorde erbij. En toen besloten was, dat De Westwijk niet meer met water, maar met de brandweerauto’s van Harrie Ruiter zou worden gevuld, werd er op waardige wijze afscheid genomen: met zelfgemaakte vlotten van lege melkpakken door de club van Irene en met vervaarlijk zwaaiwerk door de club van Jenny, waarbij ik mezelf zo blesseerde, dat ik daar nu de gevolgen nog van ondervind. Een mooi aandenken zal ik maar zeggen.
De overgang naar het nieuwe zwembad met de naam Waterwyck verliep vlekkeloos. De clubjes bleven hetzelfde en het plezier even groot. Alleen de gezellige afsluiting van het jaar kon niet meer, omdat zelf meegenomen hapjes en drankjes in strijd waren met het nieuwe horecaconcept, dat het geprofessionaliseerde zwembad vanaf dat moment voerde. We mochten nog wel bij elkaar in het halletje zitten, maar als we wat wilden eten of drinken dan moest dat wel bij de in de Waterwyck gevestigde patatboer gekocht worden. Niet, dat we dat erg vonden hoor, want we waren met onze waterpologevechten wel wat gewend. Toch zijn de zwemclubjes er om de een of andere reden mee opgehouden. Waarom weet ik niet meer, maar zoals met alles moest ook aan dit plezier  een eind komen. Met als groot voordeel, dat je er na vijfentwintig jaar met veel plezier en goede herinneringen op  terug kunt kijken.
Tóch was De Waterwyck er bijna niet gekomen, omdat volgens Aart van Fragment een subversieve gemeente ambtenaar in Ramswoerthe op de bouwtekening het onderste lijntje had uit gegumd, waardoor al het water was weggelopen. Gelukkig alleen maar een gerucht, anders had ik deze column niet kunnen schrijven.