De programmabegroting door Hans Bogers
24 gemeenteraadsleden, 4 wett’nholders, 1 burgemeester, 1 griffier, 2 vertegenwoordigers van de lokale pers, ambtenaren in vele maten en soorten, bezorgde actievoerders en vertegenwoordigers van de burgerij ( ook wel publiek genoemd) kwamen afgelopen dinsdag bijeen onder het koperen dak om te proberen de meerjarenbegroting 2015-2018 vast te stellen, of daar getuige van te zijn. Eigenlijk niets bijzonders dus, want zo’n begroting wordt sinds mensenheugenis ieder jaar vastgesteld. De naam en de opzet veranderen weliswaar en ook de data verspringen (als het goed is) maar het doel blijft hetzelfde: het door de gemeenteraad, nog steeds het hoofd van de gemeente, vaststellen van het te voeren beleid van de gemeente voor de komende jaren, en niet onbelangrijk, de financiering daarvan. Vandaar, dat de portefeuillehouder financiën, al vond hijzelf van niet, een belangrijke rol speelt bij zo’n begrotingsvergadering. Voordat er over de begroting gestemd ging worden hadden de partijen de tijd om hun visie op de programmabegroting en hun eigen ideeën te ventileren. De algemene beschouwingen zogezegd. Op papier strak geregisseerd en daarom in tijd uitlopend. De burgemeester waarschuwde de aanwezige belangstellenden, voor een dagje taaie kost, maar dat was voor niemand reden eerder te vertrekken. Iedereen bleef zitten, al was het op voorhand wel duidelijk hoe de hazen zouden lopen. Dat de coalitiepartijen, vertegenwoordigd door 15 leden, zich achter de programmabegroting zouden opstellen en dat deze zou worden aangenomen. Over de vraag wat de uitkomst van de beraadslagingen zou zijn, hoefde dus niemand met het zweet in de handen de raadsvergadering bij te wonen. Of de oppositiepartijen vertegenwoordigd door 9 en later door 10 leden, dat ook zouden doen was voor de buitenstaanders een vraag, voor die drie partijen een weet. Uiteindelijk was het de PvdA, op volle oorlogssterkte inmiddels, die tegen de programmabegroting stemde.
En dat was het enige echt opmerkelijke aan deze begrotingsvergadering en dus een moment om even bij stil te staan. Want hoe lang zou het geleden zijn, dat de Partij van de Arbeid, de partij van de onvergetelijke Anne Beeltje en Enke Visser, een meerjarenbegroting afkeurde. Heel lang geleden.
