het woodstock gevoel (door tim de vries) het is rond de klok van negen uur vrijdagavond als een groepje mannen zich komt melden bij onze studio op het festivalterrein. ze hadden een afspraak. dat blijkt te kloppen. de mannen stellen zich voor als de band mouldy-t. uit emmeloord. in rap tempo wordt de studio gereedgemaakt voor wat komen gaat. en dat is niet zomaar wat. er komt immers een akoestisch optreden. na het spontane interview is het tijd om muziek te maken. en de heren spelen vanaf de eerste noot de sterren van de hemel. voor een goeie vier minuten verandert de knusse unit in een bar in beale street te memphis. een bluestempel in de steenwijkerwoldse klei. naar het schijnt deinde de studio flink op en neer op de tonen van de bluesklassieker you don’t love me. en niet alleen bij mouldy-t was het heel bijzonder. dat kan ook zeker gezegd worden van baby blue. ze kwamen met een kleine delegatie – “de rest moet helpen opbouwen” – maar dat deerde niemand, volgens mij. getweeën brachten ze ‘streets’ van kensington. het leverde muziek op in de meest pure vorm. eenvoudig, ingetogen, bloedmooi. ook de interactie met de vele festivalgangers is fantastisch. bijna elke keer als ik uit het raam kijk, en bijna het volledige terrein overzie, kan ik wel een bekende zien. en zo vergaat het de rest ook. de vergelijking met het welbekende glazen huis gaat wel aardig op. de mensen op het terrein zijn op hun beurt ook geïnteresseerd in wat dat groepje mensen daar binnen doet. dat is mooi om te merken. ja, het was lekker werken op het 27e dicky woodstock popfestival. een woord van hulde mag dan ook zeker uitgaan naar de organisatie. zo’n mooie unit beschikbaar stellen waar wij drie dagen onze gang in konden gaan, fantastisch.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
het woodstock gevoel (door tim de vries) het is rond de klok van negen uur vrijdagavond als een groepje mannen zich komt melden bij onze studio op het festivalterrein. ze hadden een afspraak. dat blijkt te kloppen. de mannen stellen zich voor als de band mouldy-t. uit emmeloord. in rap tempo wordt de studio gereedgemaakt voor wat komen gaat. en dat is niet zomaar wat. er komt immers een akoestisch optreden. na het spontane interview is het tijd om muziek te maken. en de heren spelen vanaf de eerste noot de sterren van de hemel. voor een goeie vier minuten verandert de knusse unit in een bar in beale street te memphis. een bluestempel in de steenwijkerwoldse klei. naar het schijnt deinde de studio flink op en neer op de tonen van de bluesklassieker you don’t love me. en niet alleen bij mouldy-t was het heel bijzonder. dat kan ook zeker gezegd worden van baby blue. ze kwamen met een kleine delegatie – “de rest moet helpen opbouwen” – maar dat deerde niemand, volgens mij. getweeën brachten ze ‘streets’ van kensington. het leverde muziek op in de meest pure vorm. eenvoudig, ingetogen, bloedmooi. ook de interactie met de vele festivalgangers is fantastisch. bijna elke keer als ik uit het raam kijk, en bijna het volledige terrein overzie, kan ik wel een bekende zien. en zo vergaat het de rest ook. de vergelijking met het welbekende glazen huis gaat wel aardig op. de mensen op het terrein zijn op hun beurt ook geïnteresseerd in wat dat groepje mensen daar binnen doet. dat is mooi om te merken. ja, het was lekker werken op het 27e dicky woodstock popfestival. een woord van hulde mag dan ook zeker uitgaan naar de organisatie. zo’n mooie unit beschikbaar stellen waar wij drie dagen onze gang in konden gaan, fantastisch.
Het Woodstock gevoel (door Tim de Vries) Het is rond de klok van negen uur vrijdagavond als een groepje mannen zich komt melden bij onze studio op het festivalterrein. Ze hadden een afspraak. Dat blijkt te kloppen. De mannen stellen zich voor als de band Mouldy-T. Uit Emmeloord. In rap tempo wordt de studio gereedgemaakt voor wat komen gaat. En dat is niet zomaar wat. Er komt immers een akoestisch optreden.
Na het spontane interview is het tijd om muziek te maken. En de heren spelen vanaf de eerste noot de sterren van de hemel. Voor een goeie vier minuten verandert de knusse unit in een bar in Beale Street te Memphis. Een bluestempel in de Steenwijkerwoldse klei. Naar het schijnt deinde de studio flink op en neer op de tonen van de bluesklassieker You Don’t Love Me.
En niet alleen bij Mouldy-T was het heel bijzonder. Dat kan ook zeker gezegd worden van Baby Blue. Ze kwamen met een kleine delegatie – “de rest moet helpen opbouwen” – maar dat deerde niemand, volgens mij. Getweeën brachten ze ‘Streets’ van Kensington. Het leverde muziek op in de meest pure vorm. Eenvoudig, ingetogen, bloedmooi.
Ook de interactie met de vele festivalgangers is fantastisch. Bijna elke keer als ik uit het raam kijk, en bijna het volledige terrein overzie, kan ik wel een bekende zien. En zo vergaat het de rest ook. De vergelijking met het welbekende glazen huis gaat wel aardig op. De mensen op het terrein zijn op hun beurt ook geïnteresseerd in wat dat groepje mensen daar binnen doet. Dat is mooi om te merken.
Ja, het was lekker werken op het 27e Dicky Woodstock popfestival. Een woord van hulde mag dan ook zeker uitgaan naar de organisatie. Zo’n mooie unit beschikbaar stellen waar wij drie dagen onze gang in konden gaan, fantastisch.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
het woodstock gevoel (door tim de vries) het is rond de klok van negen uur vrijdagavond als een groepje mannen zich komt melden bij onze studio op het festivalterrein. ze hadden een afspraak. dat blijkt te kloppen. de mannen stellen zich voor als de band mouldy-t. uit emmeloord. in rap tempo wordt de studio gereedgemaakt voor wat komen gaat. en dat is niet zomaar wat. er komt immers een akoestisch optreden. na het spontane interview is het tijd om muziek te maken. en de heren spelen vanaf de eerste noot de sterren van de hemel. voor een goeie vier minuten verandert de knusse unit in een bar in beale street te memphis. een bluestempel in de steenwijkerwoldse klei. naar het schijnt deinde de studio flink op en neer op de tonen van de bluesklassieker you don’t love me. en niet alleen bij mouldy-t was het heel bijzonder. dat kan ook zeker gezegd worden van baby blue. ze kwamen met een kleine delegatie – “de rest moet helpen opbouwen” – maar dat deerde niemand, volgens mij. getweeën brachten ze ‘streets’ van kensington. het leverde muziek op in de meest pure vorm. eenvoudig, ingetogen, bloedmooi. ook de interactie met de vele festivalgangers is fantastisch. bijna elke keer als ik uit het raam kijk, en bijna het volledige terrein overzie, kan ik wel een bekende zien. en zo vergaat het de rest ook. de vergelijking met het welbekende glazen huis gaat wel aardig op. de mensen op het terrein zijn op hun beurt ook geïnteresseerd in wat dat groepje mensen daar binnen doet. dat is mooi om te merken. ja, het was lekker werken op het 27e dicky woodstock popfestival. een woord van hulde mag dan ook zeker uitgaan naar de organisatie. zo’n mooie unit beschikbaar stellen waar wij drie dagen onze gang in konden gaan, fantastisch.
het woodstock gevoel (door tim de vries) het is rond de klok van negen uur vrijdagavond als een groepje mannen zich komt melden bij onze studio op het festivalterrein. ze hadden een afspraak. dat blijkt te kloppen. de mannen stellen zich voor als de band mouldy-t. uit emmeloord. in rap tempo wordt de studio gereedgemaakt voor wat komen gaat. en dat is niet zomaar wat. er komt immers een akoestisch optreden. na het spontane interview is het tijd om muziek te maken. en de heren spelen vanaf de eerste noot de sterren van de hemel. voor een goeie vier minuten verandert de knusse unit in een bar in beale street te memphis. een bluestempel in de steenwijkerwoldse klei. naar het schijnt deinde de studio flink op en neer op de tonen van de bluesklassieker you don’t love me. en niet alleen bij mouldy-t was het heel bijzonder. dat kan ook zeker gezegd worden van baby blue. ze kwamen met een kleine delegatie – “de rest moet helpen opbouwen” – maar dat deerde niemand, volgens mij. getweeën brachten ze ‘streets’ van kensington. het leverde muziek op in de meest pure vorm. eenvoudig, ingetogen, bloedmooi. ook de interactie met de vele festivalgangers is fantastisch. bijna elke keer als ik uit het raam kijk, en bijna het volledige terrein overzie, kan ik wel een bekende zien. en zo vergaat het de rest ook. de vergelijking met het welbekende glazen huis gaat wel aardig op. de mensen op het terrein zijn op hun beurt ook geïnteresseerd in wat dat groepje mensen daar binnen doet. dat is mooi om te merken. ja, het was lekker werken op het 27e dicky woodstock popfestival. een woord van hulde mag dan ook zeker uitgaan naar de organisatie. zo’n mooie unit beschikbaar stellen waar wij drie dagen onze gang in konden gaan, fantastisch.
Het Woodstock gevoel (door Tim de Vries)
