Twijfel

Deze column is geen plaats voor wereldpolitiek, althans, daar heb ik hem nooit voor gebruikt. En dat zou ik liever ook niet doen, want wat is mijn mening nou helemaal in de maalstroom van het grote wereldgebeuren. Maar toch, in deze tijd van grote rampen van verre oorlogen, waarvan de gevolgen hier voelbaar zijn ,van groeiende rijkdom en groeiende armoede, in zo’n tijd kan het je wel eens te veel worden. Dan weet je niet meer wat je moet denken. Dan word je heen en weer geslingerd tussen de meest uiteenlopende gedachten. Dan zou je het liefst onder de wol willen kruipen, gaan slapen, om wakker te worden als alles weer voorbij is. Onmacht en verwarring zijn dan je deel. En voor deze tijd: Angst, boosheid en medeleven strijden om voorrang.

Medeleven met al die mensen, die de wanhoop nabij, hun vaderland ontvluchten, een veilig heenkomen zoeken in het westen van Europa, waar mensen wonen, die hun land heel anders hebben georganiseerd dan de landen van waaruit zij zijn weggevlucht.

Boosheid op al die mensen, landen en organisaties die deze ellende veroorzaken. Wapenhandelaars uit oost en west, die hun handen, in onschuld wassend, steeds weer nieuw wapentuig maken en verkopen, zich gigantisch verrijkend. Boosheid op gelovigen, die anderen hun geloof of ongeloof  en hen letterlijk het licht in de ogen niet gunnen.

Boosheid op een kerkvorst, die onverantwoordelijke oproepen doet en daarmee zijn kerkvolk in problemen brengt al was het alleen al omdat zij zich in allerlei bochten moeten wringen om uit te leggen, wat hij bedoelt.

Boosheid omdat mensen, die twijfelen, aarzelen, niet weten wat te doen, beschuldigd worden van stemmingmakerij.

Bang, dat zwarte piet en sinterklaas worden ingeruild voor homfobie en vrouwendiscriminatie.

Bang dat ons rechtssysteem, hoe gebrekkig ook, wordt ingeruild voor de sharia, met zijn lijstraffen, zijn doodstraffen en zijn minachting voor vrouwen en minderheden.

Bang, dat tussen al die vluchtelingen met hun droevige verhaal, heel veel gezonde verbitterde jonge mannen meeliften op weg naar een nieuwe basis.

Bang voor een ongewapende invasie van veroveraars op weg naar de wapens, die al op ze liggen te wachten.

Bang voor die moderne versie van het paard van Troje.

Bang, dat onze democratie wordt ingeruild voor een theocratie.

Goed ik weet, dat het politiek niet wenselijk is om te twijfelen en bang te zijn, maar juist nu zonder enige aarzeling de helpende hand te bieden. En ach, wat kleren en wat geld zijn zo gegeven, dan moeten andere goede doelen het maar even met iets minder doen. Maar een beetje hulp is andere koek dan werk en veiligheid en mijn twijfel, mijn bangheid blijft, zeker nu onze overheden niet in staat lijken te zijn om die twijfel weg te nemen.

 

 

Hans Bogers