Vooroordelen. door Hans Bogers
Wat is er mooier dan op een rustige zomerse avond een column te schrijven terwijl je luistert naar dat prachtige, You raise me up van Petra Berger. Ik hoorde dat nummer voor het eerst, bewust, op een muziekmiddag in Huis ten Wolde. Wat een prachtige melodie, wat een mooie tekst. Gezongen door een vrouw, die ondanks haar professionele performance ook een zekere kwetsbaarheid uitstraalde. Toe ik haar dat lied hoorde zingen stelde ik me voor, dat als zij dat op mijn begrafenis zou doen, ik waarschijnlijk op zou staan. Dat door dat lied het onmogelijke mogelijk zou worden. Natuurlijk weet ik wel beter, maar toch, misschien is de onherroepelijkheid van de dood wel één groot vooroordeel, dat zomaar weerlegd kan worden. De wereld zit nou eenmaal vol verrassingen. Zoals mij afgelopen woensdagavond overkwam. Om precies te zijn bij het kijken naar de Nationale Natuurquiz. Ik houd van quizzen en ook de natuur boeit me bovenmatig. De combinatie van beide was dus een kolfje naar mijn hand. Toen ik ging kijken was het programma al een tijdje aan de gang en ik wist dus niet wie er allemaal meededen. Totdat er een tussenstand in beeld verscheen. Halverwege waren de meeste punten gescoord door Britt Dekker. Toch niet de Britt Dekker, dat nogal domme blondje? Ik bleek niet de enige, die verrast was. Ook Sophie Hilbrand kon haar verbazing niet helemaal onderdrukken. Hoe komt het, dat jij zoveel van de natuur af weet, was haar vraag. En het antwoord van Britt was in alle eenvoud en authenticiteit zo verrassend, dat ik me schaamde dat ik dat aardige, eerlijke, open en vriendelijke meisje ooit in al mijn bevooroordeeldheid als een nul komma nul wicht heb neergezet. Niet de moeite waard. Als die het licht zou hebben uitgevonden, was het nu nog donker geweest. En haar antwoord: “Ik ben m’n hele leven lang geïnteresseerd in de natuur en mijn spreekbeurten op school gingen daar dan ook altijd over. Ik kan er niet genoeg over lezen. De mensen vinden me vaak een dom blondje en zo, maar als het over de natuur gaat!” En daar zat ze dus: bescheiden te quizzen en bijna alle vragen goed beantwoordend. De finale haalde ze net niet, maar ze was oprecht blij voor haar tegenstander, een boswachter uit Noorholland, die haar in een shoot out versloeg. Ik wist het antwoord echt niet, gaf ze ruiterlijk toe. Spontaan en eerlijk. Ze had ook kunnen zeggen, dat hij net iets sneller was, of dat haar knop wat haperde, maar dat deed ze niet. Ik was onder de indruk en vanaf woensdagavond zal ik toch wat beter opletten voor wat mijn vooroordelen betreft. Want ook al maken ze het leven vaak wel wat makkelijker en kan een mens waarschijnlijk niet zonder, soms kun je ze beter maar niet hebben. Britt bedankt. Ik heb van je genoten en ik heb van je geleerd. You raised me up.
