De eer aan jezelf houden door Hans Bogers
De heer Jacques Tichelaar is teruggetreden als Commissaris van de Koning in de provincie Drenthe. Hij was een gewaardeerd bestuurder, haalde heel wat binnen voor Drenthe en ook bij zijn eigen politieke partij was hij een zeer geziene gast. Best wel een topper eigenlijk anders was hij natuurlijk nooit op zo’n hoge post terecht gekomen en had hij nooit in handen van de Koning zelf de ambtsbelofte mogen afleggen. Hij beloofde ooit voor volk en vaderland, dat hij eerlijk zou zijn, zijn beloften zou nakomen en zijn vriendjes nooit en te nimmer zou voortrekken. Maar helaas, het oliemannetje zoals hij zichzelf graag noemde, werd een mannetje met boter op zijn hoofd. Hij loog, dat het een aard had en matste voor zover bekend tot twee keer toe een familielid, al had hij tegenover de Koning en later tegenover de Provinciale Staten van Drenthe beloofd dat niet (meer) te zullen doen. Niets logischer dan dat deze man uit die zwaarwegende functie zou moeten verdwijnen. Misschien wel met pek en veren. Nou ja, dat hoeft nou ook weer niet. Gewoon chauffeur en auto inleveren en op huis aan. En een beetje gemeend schuldbesef had daarbij helemaal geen kwaad gekund. Dat zou voldoende zijn geweest. Geen woord meer aan vuil maken en zo gauw mogelijk een opvolger zoeken die zich wel aan zijn ambtseed, of zijn ambtsbelofte houdt. Maar zo ging het niet. Met een onvoorstelbare pruilerigheid werd de bal bij anderen gelegd. Ze vertrouwen me niet krokodilde hij. Wat een onzin. Het is geen kwestie van wantrouwen. Hij is niet te vertrouwen, dat is heel wat anders en de emotionele uitspraak, dat hij het morgen weer zou doen onderstreept die onbetrouwbaarheid natuurlijk nog extra. Jacques Tichelaar hield de eer aan zichzelf, was overal te horen en te lezen. Wat nou: Eer? De eer van een leugenaar? De eer van een man, die zijn beloftes niet nakomt? De eer van een man, die z’n vriendjes voortrekt? Nou vraag ik je. Een verstandig besluit? Niks daarvan. Een onontkoombaar besluit. Een gedwongen zet. Nee er is helemaal geen reden om mee te huilen en medelijden te hebben. Een groot persoonlijk drama? Dat had hij eerder moeten bedenken! Een groot verlies voor Drenthe? Vast en zeker, maar ook dat moet je hèm verwijten.
Als het zo is dat een provincie alleen maar bestuurd kan worden door je niet aan de regels te houden, dan moeten we ons toch echt zorgen gaan maken.
En dan tot slot de vaak gehoorde en door Jacques Tichelaar innig omarmde gotspe, dat politici hun familie zo belangrijk vinden!
Ja dat is in deze affaire wel gebleken.
