Vlagvertoon door Hans Bogers
Er is tussen nu en het moment, dat ik mijn vorige column schreef nog maar een week voorbijgegaan, al lijkt het wel alsof het veel langer geleden is. Dat komt natuurlijk,omdat er in deze afgelopen week, zo ontzettend veel is gebeurd. Zoveel zelfs, dat de redactie van dit radioprogramma besloten heeft mij voor de duur van één item het podium te geven om te vertellen over de vierdaagse die ik met Marijke en nog heel veel meer bekenden en onbekenden heb gelopen. Die indrukwekkende happening, die, als het allemaal goed verloopt, uiteindelijk zijn beslag krijgt op de Via Gladiola, waar alle vreugd en alle leed samengebald worden in een overweldigende, soms aangrijpende intocht.
Maar deze vier geweldige dagen, met z’n ups en downs, die je eigenlijk alleen maar gedachteloos moet ondergaan, levert een columnschrijver meer dan voldoende stof, om over na te denken en te schrijven. En één van die onderwerpen heeft mij vanaf de eerste dag toch wel bezig gehouden. Niet, dat het een overheersende gedachte is geweest, maar wel een waar ik toch niet aan voorbij kon gaan: het vlagvertoon. Het is namelijk voor velen de gewoonte om hun uitrusting, doorgaans bestaande uit een rugzak, te tooien met een vlag. Tijdens de vierdaagse kun je dan ook een wereld aan vlaggen en vlaggetjes aanschouwen. In allerlei afmetingen. Soms subtiel. Soms dominant. Soms fraai. Soms hinderlijk.
Één vlag heb ik nadrukkelijk gemist, al kan het natuurlijk zijn, dat ik hem over het hoofd heb gezien, maar omdat ik dat gewoon niet met zekerheid kan zeggen, ga ik er maar vanuit dat deze vlag niet gewapperd heeft in het gebied rondom Nijmegen. Nou verbaasde me dat niet echt, omdat de bewoners van het land, waar die vlag symbool voor staat niet van die wandelaars zijn, dat laten ze aan anderen over, maar vooral omdat die vlag niet past bij een feest, dat begrippen als blijheid, vrede en vrijheid in zich draagt. En voor wie de afwezigheid van die vlag als een gemis hebben ervaren, is er de troost, dat hij zo’n beetje elke dag op tv is te zien. Een vlag, die er wel was, van een enorme omvang, stoorde mij in eerste instantie niet, opgevoed en opgegroeid in een joods christelijke traditie als ik ben, maar toen ik aan de kant van de via gladiola een spandoek zag met daarop een tekst, die
verwees naar het land, waar die vlag bij hoorde, werd het mij even zwaar te moede. In de gauwigheid kon ik de tekst niet goed lezen, maar hij kwam uit één of ander oud geschrift en ging over vervloeken en vervloekt worden. Die tekst en die bijbehorende vlag: Het waren voor mij een dissonant van een agressieve onverdraagzaamheid, die op geen enkele wijze paste bij een feest van vrede en vrijheid zoals dat van de Vierdaagse van Nijmegen.
Sjaloom
