Slospraat Dicky Woodstock 5 augustus 2017
Ik ontmoette A. een jaar of drie geleden. Het was een ontstellend warme dag in augustus. Normaal kan ik al slecht tegen hitte, maar die dag was het echt niet te harden. Het water was niet aan te slepen. Met een droge mond, een zender in mijn kontzak en een microfoon in mijn rechterhand werd ik op pad gestuurd. “Succes.”En dan zie ik A. staan. Ik vraag haar of ze twee minuten tijd heeft. Ze zegt ja. Voor A. geen bijna eindeloze hoeveelheden bier. Een wijntje, misschien twee, is meer dan genoeg. A. is geen standaard Woodstock-ganger. Maar ze voelt zich meer dan welkom op het festivalterrein. Het is de grote kracht van Dicky Woodstock, concluderen we.
Enfin, na het item praten we nog even na en sindsdien is er een band. Ik zie A. niet vaak, maar gelukkig komen we elkaar tijdens het Dicky Woodstock Popfestival altijd tegen. Zo ook dit jaar. Een omhelzing, een praatje. Mooi man, zou Henk Kranendonk het omschrijven.
Het was trouwens niet de eerste keer dat ik A. zag afgelopen week. Ook tijdens het Spektakel van Steenwijk, waar ik samen met mijn collega’s van RTV SLOS acht uur lang verslag van mocht doen kwam ik haar tegen. Op het moment dat Tom Dumoulin de bloemen krijgt overhandigd en hartstochtelijk wordt toegejuicht door het wielerliefhebbende publiek zie ik haar plotseling staan. Onze blikken kruisen elkaar. Ze lacht vrolijk.
Tijd om haar uitgebreid te begroeten heb ik niet, daar ik de winnaar nog even aan de mouw dien te trekken. Vlak voor de meute op hem wordt losgelaten vertelt Tom Dumoulin mij dat hij van Steenwijk heeft genoten. Gaaf met een zachte G.
Als ik me omdraai is A. alweer verdwenen.
