Struikelstenen door Hans Bogers
Vanwege mijn rol als oppas opa, die ik nu alweer enige jaren met heel veel vermoeiende vreugde vervul, is het mij de laatste jaren helaas onmogelijk de Midweekfeesten van Steenwijk te bezoeken. Ik weet overigens natuurlijk ook wel, dat de benaming Midweekfeesten inmiddels verouderd is, maar alweer enige jaren Vestingfeesten heten, maar het begrip Midweekfeest is er bij mij zo ingebakken, dat ik nog steeds deze oude vertrouwde aanduiding blijf gebruiken, al doe ik natuurlijk wel mijn best om het verleden los te laten en de grote stap naar het heden te zetten. Maar ik betrap me er vaak genoeg op, dat ik wel heel erg aan dat verleden ben gehecht en dat beelden met de daarbij behorende gevoelens van TOEN regelmatig aan mijn geestesoog voorbij trekken.
Maar gelukkig, afgelopen woensdag was er weer eens ruimte om eventjes naar de binnenstad van Steenwijk te fietsen en een kort vleugje Midweekfeest op te snuiven. Helaas was ik veel te vroeg en moest ik me beperken tot het meemaken van de kraampjesopbouw en de kindermarkt. Ik wandelde dus wat door de Neerwoldstraat, over het Vrijthof, rondom de Grote Kerk en door de Kerkstraat om toch nog iets, in ieder geval het eerste begin, van deze jaarlijkse Steenwijker topdag mee te maken. Toen ik bij de Woldpromenade aankwam zag ik een transportbusje midden op de straat met even verder een driekwart kring van zwijgende mensen op de hoek met de Kalverstraat. Ze keken naar het mij toescheen naar een artistiek geklede stratenmaker. Onder het publiek zag ik een paar mannen met een keppeltje en een meisje met een accordeon. Van een vriendelijke mevrouw begreep ik er herinneringsstenen werden gelegd voor het pand op de hoek van de Kalverstraat en de Woldpromenade, waar ooit Joodse mensen hadden gewoond. Stolper Steine. Struikel Stenen. Opdat wij nooit en te nimmer vergeten. Toen de stenen waren gelegd en Joods religieuze rituelen waren uitgevoerd kwam het meisje met haar accordeon naar voren. Zij speelde een aangrijpende melodie, waarin ik klezmermuziek herkende en die ik, thuisgekomen, nog wist na te spelen, maar die ik nu een dag later niet meer kan reproduceren. En dat vind ik heel jammer, maar misschien kom ik dat lied ooit nog weer eens tegen.
Ja, het was, anders dan ik me had voorgesteld, een onvergetelijk moment op een midweekse dag, ondanks de wrange associatie met de SS, en de fles sterke drank, die de stratenmaker/kunstenaar met zich meevoerde in het portiervakje van zijn bestelbusje.
