En hoe nu verder door Hans Bogers

Ja, dat is een vraag, die de mensheid al eeuwenlang bezighoudt en die nu een nogal nadrukkelijke gemeentepolitieke lading heeft gekregen.  En een eenvoudige vraag is het eigenlijk nooit geweest. Het doet me denken aan een klaverjasser, die met veel aplomb en triomfantelijk een slag heeft binnengehaald en vervolgens gaat zitten zuchten, steunen en proberen iets wijzer te worden van het non verbale gedrag van partner, om met de volgend kaart uit te kunnen komen. Het zou trouwens ook zomaar een klaverjasser kunnen zijn, die zijn kaarten zo stevig voor de borst houdt, dat hij eigenlijk niet meer weet hoe ze er uit zien.

Afgelopen dinsdag was er ook een soort klaverjasavond onder het koperen dak. Er wordt daar niet vaak geklaverjast, maar dat was die avond niet echt te merken. Zeker niet voor de buitenstaanders, zoals de vertegenwoordigers van de pers, die ondanks hun gretigheid en speculaties en bij het gebrek aan lekken, gewoon op hun beurt moeten wachten.

Op verzoek van de burgemeester en met instemming van alle politieke partijen was er een duidingsraad belegd. Voor mij een nieuw begrip, dat mij terug deed denken aan Marja van der Tas, die het begrip duiding ooit introduceerde. Het was duiden voor en duiden na. Duiden betekent zoiets als, verklaren, uitleggen interpreteren, maar wellicht is het begrip voor nóg meer uitleg vatbaar. Het doet een beetje denken aan die vraag in het bijbel verhaal over een Ethiopiër: “Verstaat gij wat gij leest?” Snap je het wel?

Met deze duidingsraad beoogde Rob Bats onder meer, dat de raadsfracties inzicht zouden geven in hun interpretatie van de verkiezingsuitslag en hun antwoord op de vraag hoe het nu verder moest. Graag zag hij de kaarten open op tafel.

Het klaverjasmoment dus. Nou gebeurde dat niet en dat was te verwachten. Goed, de kaarten waren grondig geschud en uitgedeeld, maar of de diverse spelers ze al op een overzichtelijke manier in de hand hadden ingedeeld?

( Rood bij rood en zwart bij zwart; schoppen bij de klavers en harten bij de ruiten, of om en om; van hoog naar laag, of van laag naar hoog.)

Dat was voor buitenstaanders niet te zien al kon ik wel vaststellen dat tijdens het klaverjas uurtje, de kaarten in ieder geval niet herschikt werden. Daarvoor werden ze ook te stevig voor de borst gehouden.

En als er van achter de kaart werd gepraat, zoals dat in vaktermen heet, dan waren die praatjes van algemene aard, waaraan zeker geen conclusies, geen duiding en geen interpretaties  konden worden verbonden. Na afloop van de duidingsklaverjasavond werden kaarten door de spelers weer in de zak gestoken teneinde ze op een later tijdstip nog eens in het geheim open en bloot voor te leggen aan een kaartlezer, die wellicht duiding kan geven aan de juiste combinatie van de diverse setjes. Hoe het verder gaat? Een pit-contra-re-nat met heel veel roem zal er waarschijnlijk niet inzitten.