Het grote smoel verbaal door Hans Bogers

Vandaag neem ik u mee terug naar de tweede helft van 1973. Ik was toen als aspirant van politie intern gehuisvest in de opleidingsschool voor gemeentepolitie de Boskamp in Leusden, waar ooit het Kamp Amersfoort was gevestigd. Het was het begin van mijn politieloopbaan en ik hield me daar onledig met de zogenaamde politievakken, als Strafrecht, Strafvordering, Bijzondere Wetten, de Verkeerswetgeving in al zijn vormen, Proces-verbaal Misdrijf, Proces-verbaal Overtreding, Praktisch Politie Optreden, maar ook, hoewel in mindere mate met EHBO, Nederlands en Kennis van de Maatschappij. Een eenjarige opleiding, waar sport en zwemmen natuurlijk zeker niet ontbraken.

Ik moest aan die tijd terugdenken toen ik laatst in de Opregte Steenwijker Courant het verhaal las van twee pissige politie- agenten, die boos waren geworden op twee evenzo pissige wildplassers. In plaats van te volstaan met de uitvoerig van hun voornemen om het bij een waarschuwing te laten, gaven zij de etterende en intimiderende overtreders toch  een fikse bekeuring.

Het geven van een bekeuring in plaats van een waarschuwing omdat de betreffende verdachten  zich vervelend gedragen werd op De Boskamp in het vak Politie Optreden nadrukkelijk aan de orde gesteld, waarbij allerlei moeilijke juridische begrippen aan de orde kwamen. Zoals legitimiteitsbeginsel, opportuniteitsbegsinel, abus de pouvoir, detournemant de pouvoir , maar ook het zeer Nederlandse, en goed te begrijpen,  begrip: Groot Smoel Verbaal. Het was volgens de docent, de brigadier van gemeentepolitie Adema, not done om een bekeuring te geven voor iets anders dan het gepleegde strafbare feit. In het voorliggende geval: de bekeuring voor het wildplassen kan in die visie niet vervangen worden door een bekeuring voor het geven van een grote mond, want wildplasserij is toch echt iets anders dan belediging. Een ander delict met een andere strafbaarstelling. Niet alleen een juridisch oordeel, maar zelfs een beetje een ethische benadering. Het mocht dus niet. Later in de praktijk werd je geleerd hoe dat probleem te omzeilen. Een beetje stiekem.

Maar de tijden zijn veranderd en wat ons op de Politieschool werd voorgehouden als onjuist, is heden ten dage de normaalste zaak van de wereld geworden. O tempora. O mores.  En ik heb daar geen enkele moeite mee, want we leven in een tijd van het ongelimiteerde gescheld, van schofferende sociale media, een tijd, waarin politiemensen niet alleen in verbaal, maar ook op heel veel andere opzichten, het zwaar te verduren hebben.