De stille kracht door Hans Bogers
En dan is het alweer 4 mei. Een gewone zaterdag. Nou ja gewoon. Sinds 1946 is die vierde meidag een gedenkwaardige dag. Een dag waarop tot 1961 gesneuvelde militairen en verzetsmensen werden herdacht. Tot 1961, want sinds dat jaar worden niet alleen de Nederlandse oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdacht, maar ook de slachtoffers van andere oorlogsconflicten waarbij Nederland betrokken is geweest. En vanaf 1981 richtte die jaarlijkse dodenherdenking zich ook tegen racisme en onverdraagzaamheid. Nou staat de intentie van de 4 mei herdenking regelmatig ter discussie, (het zou eens niet zo zijn), maar in die twee minuten stilte, mag ieder voor zich herdenken wat hij wil, want gedachten zijn vrij. Gelukkig maar. En al die mensen, die vanavond om 20.00 uur twee minuten stil zijn met hun eigen gedachten, die dragen met dat zwijgend denken bij aan de hoop op een betere toekomst. Samen. Thinking Apart Together.
Al schrijvend aan deze column realiseerde ik meer en meer, hoe belangrijk het is om samen alleen te kunnen zijn. Terwijl ik op voorhand een vrij bitter verhaal voor ogen had. Een verhaal, dat zou beginnen met vragen, heel veel vragen: “Wat hebben we geleerd van al die herdenkingen?” Is de 4 mei herdenking niet ook verworden tot een elitaire bijeenkomst? Met een minimale opkomst en hoop leeg geneuzel van allerlei hoog geplaatsten? Een bijeenkomst die het voor het overgrote deel van de Nederlandse bevolking allemaal een biet zal zijn? De vragen stellen is ze beantwoorden. Nee er is nog overal oorlog. Er gaan nog steeds heel veel onschuldige mensen dood aan oorlogsgeweld. Er wordt nog steeds grof geld verdiend aan het uitvinden en de fabricage van de meest dodelijke wapens. Racisme en onverdraagzaamheid nemen hand over toe. Het grote goed van sociale media verwordt zo langzamerhand tot een wapen, dat gebruikt wordt om mensen kapot te maken, te beschadigen en niet gehinderd door enige gevoel van kennis en respect van alles en nog wat te roepen. Om de filosoof Kierkegaard te citeren.’Mensen eisen vrijheid van meningsuiting als compensatie voor de vrijheid van denken, waar ze zelden gebruik van maken.’ En aan de poten van instituties zoals een verenigd Europa, die een waarborg zijn voor toch een beetje vrede en veiligheid, aan die poten wordt steeds vaker gezaagd. Nee, het is er allemaal niet veel beter op geworden. Maar al die mensen, die, ondanks de bitterheid en het gevoel van onvrede, vanavond om 20.00 uur twee minuten stil zijn met hun eigen gedachten, die mensen dragen met dat zwijgend denken bij aan de hoop op een betere toekomst.
Een stille kracht.
