Vakantie door Hans Bogers
Voor sommigen is de vakantie zo langzamerhand voorbij, voor sommigen duurt het nog even voor anderen moet hij nog beginnen, weer anderen hebben altijd al vakantie en ik, ik heb het gevoel er een beetje tussenin te zitten. Maar hoe je je vakantie ook viert, of beleeft, het gaat er maar om, dat je ervan geniet. Overigens, dat woordje ‘beleven’ is nogal een hype de laatste tijd, ook al is het al een heel oud woord. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het is een belevenis. Je moet je ontbijt beleven. Je moet de krant beleven. Je moet je bezoek aan de supermarkt beleven, je moet je stoelgang beleven, je moet de godganse dag beleefd zijn en ga zo maar door . Elke dag vraag ik me af: ‘Wat zullen we nou weer beleven” en zo is een deel van onze vakantie bestaande uit een zesdaagse wandeltocht door de heuvels langs de rivier de Saar van Mettlag naar Trier ook zeker te noemen. Er was zelfs een etappe met de heuse naam, Erlebniswanderung. Geen gewone heuvel op heuvel af wandeling door het bos met af en toe een klauterpartij zoals die over ‘die Bären Felsen’, maar eentje met overal langs de route allerlei merkwaardige bezienswaardigheden, die je dan weer, boven de toch al zo genietbare natuur, extra moest beleven. Ik ga ze hier niet allemaal noemen, maar neem van mij aan, dat er momenten waren, dat ik door de bijzondere belevenissen langs de kant van de weg de bomen haast niet meer zag. Zo was er een boomtelefoon, waarvan ik de werking niet precies kon achterhalen, stonden er overal merkwaardige zitornamenten, waar we af en toe graag gebruik van maakten, en waren er ook verschillende waterbassins, gevuld met ijskoud water, waar je door heen kon lopen. Daar moest je wel een beetje dapper voor zijn, niet vergeten je schoenen en sokken uit te trekken en je broekspijpen tot boven je knie op te stropen. Berekoud in het begin, en het vergde de nodige beheersing niet vlug door te lopen, maar het gaf daarna een geweldig ontspannen gevoel en het leek alsof het vervolg van de wandeling een zwevende beleving werd.
Niet de hele zesdaagse was een Erlebniswanderung, maar er viel toch van alles te beleven. Zoals de confrontatie met het zeer Duitse fenomeen Ruhetag. Bijna elke dag kan een Ruhetag zijn en dat geeft toch een zekere onzekerheid. Zoals op onze eerste wandeldag, toen we na zo’n tien kilometer meenden met een pontje de Saar over te kunnen steken. Monntag Ruhetag was de boodschap bij de aanlegsteiger en de Saar is best breed en vast wel diep. Een strafrondje van 8 kilometer dus. Goed voor de conditie en wat minder voor de motivatie, maar toen we de aanlegsteiger, die we graag per boot hadden willen bereiken voor de tweede keer zagen liggen en de veerboot van dichtbij konden aanschouwen, het was best wel een mooi bootje, hadden we inmiddels voldoende moraal om aan de laatste tien kilometer te beginnen. Spannende klimmetjes, frisse beekjes, die via stapstenen overgestoken moesten worden, schitterende vergezichten en niet bepaald ontspannende afdalingen, maakten dat laatste stuk tot een ware belevenis, die zelfs niet door een regenbuitje dat we beleefden, kon worden verpest. En ook de wetenschap, dat na alle belevenissen er in ons hotel een Benediktiner Hefe Weissen op ons stond te wachten maakt deze eerste wandeletappe tot een geslaagde belevenis.
