Wat nu weer door Hans Bogers
De vele onderwerpen voor een column zijn legio. Er gebeurt elke dag wel iets schrijvenwaardigs. Zelfs wetenswaardigheden, die zich beperken tot het wel en wee van Steenwijkerland zijn niet op de vingers van twee handen te tellen. Dus u begrijpt wel, dat het soms razend moeilijk is, me te moeten beperken tot één onderwerp per column. Een enkele keer mag ik van dit dogma afwijken, maar dat moet wel een uitzondering blijven. Een uitzondering waaraan ik me vandaag niet schuldig ga maken. Na ampele overweging heb ik een item uitgekozen, dat ik nu aan het papier en iets later aan de luisteraar zal toevertrouwen. Het heeft te maken met een onderwerp, waar ik al eerder over heb geschreven en dat me nog maar niet loslaat. Eerst getriggerd door Emmy Elgersma met haar onderzoeksjournalistiek en later ook door een paar opvallende zaken die plaatsvonden onder het koperen dak. Eigenlijk twee dezelfde zaken, die zich echter kort achter elkaar voor deden. Overigens niet voor het eerst, realiseer ik me. Voormalig OSC journalist Kobie Storm, die alweer een paar jaar geleden als zodanig is gaan liggen, maakte zich over het fenomeen, dat ik zo dadelijk ga noemen, soms vreselijk druk. Ik had daar toentertijd niet zo’n last van, maar ik begin het nu toch wel een beetje te begrijpen. Het gaat over geheime raadsvergaderingen, waarbij geen publiek en zeker geen pers aanwezig mag zijn. In de vele jaren, dat ik het raads gebeuren nu volg, kwam het een enkele keer voor, dat publiek en vertegenwoordigers van de pers na een officiële raadsvergadering werden weggestuurd in verband met het feit, dat de raad in alle beslotenheid een precair onderwerp zou moeten behandelen. De voor deze handelswijze gegeven verklaring leek alleszins redelijk en echt moeilijk werd daarover dus niet gedaan. Het werd als verklaarbare stiekemheid aanvaard, al stond het natuurlijk haaks op begrippen als helderheid en openheid. Die openheid en helderheid is met de komst van het zittende college van B&W nog eens extra benadrukt met de strijdkreet :’De burger eerst.’ Daarom was het opvallend, dat de twee bijeenkomsten van gemeenteraadsleden, burgerraadsleden en college na het zomerreces beide werden afgerond met een besloten vergadering. Geen echte besloten vergaderingen, het zij gezegd, maar zogenaamde werkvergaderingen. De eerste ging over de reorganisatie van het gemeenteapparaat en de tweede, naar ik begrepen heb, over de IGSD. Toch moet ik zeggen, dat besloten raadsvergaderingen, die onder het mom van werkvergaderingen worden gehouden, enige achterdocht in de hand kunnen werken en los van het gevaar, dat lekken op de loer liggen: het wordt er in ieder geval niet opener en helderder op, zeker waar het pittige onderwerpen betreft.
Sterker nog, het gevoel bekruipt menig journalist, dat er iets stiekem geregeld dan wel bekonkeld wordt. Dat we hier anders mee om zouden moeten gaat lijkt mij duidelijk. Om maar eens een ideetje te noemen: Maak de werkvergaderingen toegankelijk voor belangstellenden en beperk de besloten vergaderingen tot het aller minimaalste minimum.
