Stapel door Hans Bogers
Afgelopen dinsdagavond nam de gemeenteraad van Steenwijkerland afscheid van een prominent VVD raadslid. Wel bespraakt en natuurlijk niet onbesproken. Dat laatste zou ook gek zijn na een periode van bijna tien jaar presteren op het allerhoogste politieke niveau in onze goede gemeente. Van alle verhalen, onder andere verteld tijdens de genoemde raadsvergadering door Rob Bats en Miriam Slomp, is er één onderbelicht gebleven. En dat verhaal, zeer gewaardeerde luisteraar en straks wellicht kijker zal ik nu aan de duisternis ontrukken en met u delen. Het is het verhaal van de rode draad, die Wim Stapel in mijn Steenwijker bestaan heeft gesponnen. Een draad, die begint in 1986. 33 jaar geleden. Mind you. Ik was net een blauwe maandag (voor een politieman een uitstekende dag overigens) in dienst van de gemeentepolitie van Steenwijk en ik moest in het kader van kennismaking met belangrijke personen ook een bezoekje brengen aan de rentmeester van de Eese. De wens om de Van Karnebeekjes te ontmoeten was te hoog gegrepen, maar de rentmeester volstond natuurlijk ook. Twee vliegen in één klap overigens, want ik ontmoette niet alleen Wim Stapel, maar kon ook de nieuwe zendmast van de politie aanschouwen, die was geplaatst op het landgoed De Eese. Wim voldeed overigens in geen enkel opzicht aan mijn nieuw testamentische ideeën over de onrechtvaardige rentmeester. In tegendeel. Er was weinig onrechtvaardigs aan hem te bespeuren, of het moet zijn het feit, dat hij zonder overleg met mij en mijn mede hardloper Andre de Boer een stuk van de zogenaamde rode paaltjes hardlooproute inlijfde ten behoeve van een beter uitzicht voor de bewoners van Huis de Eese. Maar dat terzijde. Later, in mijn Fragment tijd, zocht ik voor een liedje over wett’nholder Wirt Groen een bijbehorend ballenjasje, u weet wel zo’n kakikleurig colbertje met blokjes. Wim had er geen moeite mee mij daarbij te helpen en leende mij zijn eigen exemplaar. Het zat mij als gegoten en het optreden was zeer geslaagd. En ik heb soms zo het idee, dat dit jasje en de bijbehorende evergreen “Ik ben Wirt Groen en ik mag de leuke dingen doen”, zeker hebben bijgedragen aan de voorspoedig verlopen bestuurlijk\politieke carrière van deze VVD coryfee. Daarna verwaterden onze contacten enigszins, maar nadat Wim zich onvervaard in de slangenkuil van de Steenwijkerlandiger politiek had gestort werd de relatie weer aangehaald, al was het alleen al, omdat Wim een graag geziene gast werd in het actualiteitenprogramma van de lokale omroep. Maar dat niet alleen: onze contacten werden de laatste jaren zelfs nog meer geïntensiveerd door onze bijna wekelijkse werkbesprekingen bij de lokale grutter, die op de kleintjes let, aan de Paardenmarkt. Daar konden we bijna wekelijks onbespied tussen de schappen met onze, met allerlei boodschappen rijkelijk gevulde wagentjes, de dagdagelijks ontwikkelingen in Steenwijkerland bespreken. Gelukkig heeft Wim zich voorgenomen politiek betrokken te blijven en hoef ik niet te vrezen, dat een belangrijke informatiebron met het vertrek van deze goedgebekte rentmeester voorgoed is opgedroogd.
