Zomaar een week door Hans Bogers
Afgelopen zondagavond verheugde hij zich op de dag die komen ging, want het leek hem toch wel leuk om weer eens een nieuwe bril aan te schaffen. De bril, die hij droeg had z’n beste tijd wel gehad. Goed lezen, veraf zien en televisiekijken, dat ging nog uitstekend, maar de bril zelf was niet meer om aan te zien. Een afgebladderd ornament en het argument, dat het niet om het uiterlijk gaat, maar om de functionaliteit hield geen stand meer. Het was zelfs zo erg, dat er praat over kwam. Maar morgen, afgelopen maandag dus, zou hij de eerste stap zetten naar een nieuw model. Opgetogen vervoegde hij zich bij een lokale brillenman, in dit geval een brillenvrouw met de mededeling, dat hij van zins was een nieuwe bril aan te schaffen en hij vroeg haar of zij hem daarin kon raden. Een goed plan, vond zij ook. Dus eerst maar even de ogen doormeten en de oogdruk vaststellen. Pufje links. Pufje rechts. Helaas! De uitslag was van dien aard, dat hij vriendelijk, maar wel dringend werd doorverwezen naar de huisarts. En ook daar was het doorverwijzen geblazen. Naar de oogarts in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. De agenda zat wel wat vol, maar het leek dringend genoeg om op de volgende dag, afgelopen donderdag dus, in Meppel voor hem een plaatsje te reserveren. Sportief als hij was legde hij z’n ziekenhuisbezoek af per fiets. Het zou de hele dag heen en weer fietsen worden. Het onderzoek viel nogal tegen en dat was misschien wel het eufemisme van de week. Tot driemaal toe werd die dag de oogdruk gemeten: Links georiënteerd en veel te hoog. Medisch ingrijpen was noodzakelijk om erger te voorkomen, het linkeroog was al behoorlijk beschadigd, en alternatieven waren er eigenlijk niet. Voorwaarde was wel, dat de oogdruk omlaag zou gaan anders was zelfs opereren geen optie. Oogdruk regulerend druppelen dus en de volgende dag, afgelopen vrijdag dus, weer terugkomen. Dit keer in Zwolle, waar de dikte van de ooglenzen werd vastgesteld en de oogdruk voor de vierde keer gemeten. De druppeltjes hadden hun werk goed gedaan en besloten werd om de koe bij de horens te vatten: In het weekend ontspannen voorbereiden, komende maandag, overmorgen dus, terugkomen en onder het mes ic de scalpel of de vlijm. Eerst de lens van het linker oog en een maand later de lens van het rechter oog, die vervangen moesten worden voor dunnere neppies om de ruimte in de ogen te vergroten en daarmee mogelijk de oogdruk structureel te verminderen.
En de oorzaak van dit alles: gewoon een aangeboren afwijking van de ogen. Verkeerd aangelegd. Zulke dingen komen voor. Pech, gewoon pech, maar ook de gedachte, dat hij er toch nog, bij toeval, op tijd bij was geweest. Door het oog van de naald zeg maar.
In plaats van een nieuwe bril nieuwe lenzen! Het kan verkeren. Alles nog eens overziende kreeg hij even de neiging zijn ouders er postuum op aan te spreken, maar die gedachte liet hij maar snel weer varen want hij realiseerde zich, dat een weekje later of eerder, waarschijnlijk ook niks had uitgemaakt.
