Een duivels dilemma door Hans Bogers

Hoe  komt het toch, dat er iets in mij is, dat zich verzet tegen het feit, dat we verplicht zijn IS kinderen uit de oorlogsgebieden in Irak en Syrië terug te halen. Waarom twijfel ik zo aan de oprechtheid van moeders, dat hun kinderen zo snel mogelijk moeten worden opgehaald uit die verschrikkelijke oorlogsgebieden? Wat moet ik met mijn diepste gevoel, dat ik die kinderen alle geluk en alle liefde van de wereld gun, net zoals alle andere kinderen in deze wereld en hun ouders, terwijl ik weet, dat dat een utopie is? Waarom  geloof ik, dat het een leugen is dat het alleen maar om onschuldige kinderen gaat? Is het zo dom van mij te denken, dat in het kielzog van die onschuldige kinderen, ook hun ouders mee zullen komen? Dat dat mannen en vrouwen zijn, die er bewust voor hebben gekozen zich in dat verschrikkelijke oorlogsgewoel te mengen en niet geaarzeld hebben in de naam van hun god de verschrikkelijkste misdrijven te begaan? Waarom geloof ik niet in de smoesjes, dat de meeste vrouwen gedwongen werden of niet wisten wat er precies aan de hand was?  Wir haben es nicht gewusst, maar dan in het Arabisch. Waarom kan ik niet geloven, dat deze mannen en vrouwen hier in Nederland vervolgd zullen worden? Waarom kan ik me niet voorstellen, dat in dit land waar nu al een schrikbarend tekort is aan pleegoudergezinnen, die kinderen probleemloos opgevangen zullen worden. Waarom heb ik er moeite mee, dat die kinderen met hun ouders van opvang verzekerd zullen zijn, terwijl er nog vele honderden toegelaten asielzoekers nog op een plekje onder de Nederlandse zon zitten te wachten? Waarom heb ik er zo’n moeite mee dat de plegers van geweld er beter van af komen dan de slachtoffers van geweld? Dat de vluchtelingen uit die verschrikkelijke landen onmenselijke ontberingen hebben moeten doorstaan om daar weg te komen, terwijl de daders opgehaald zullen worden en op z’n minst per vliegtuig zullen worden overgebracht naar het veilige Nederland? Waarom geloof ik er geen snars van, dat het Nederlandse rechtssysteem in staat is om walgelijke moordenaars en hun ondersteuners te berechten? Waarom denk ik, dat zo’n beetje elk proces zal stuklopen op bewijsbaarheid? Waarom denk ik, dat het niet ondenkbaar is, dat sommige moordenaars zich voor zullen doen als vaders, terwijl ze dat niet zijn? Waarom denk ik, dat  advocaten hun uiterste professionele best zullen doen om zoveel mogelijk moordenaars en hun vazallen vrij te krijgen? In dit land met z’n vele onopgeloste misdrijven en zijn vele nog loslopende criminelen? Waarom vind ik het teveel gevraagd, dat ik machteloos moet toezien, dat we onoplosbare problemen binnenhalen, terwijl er al zoveel onoplosbare problemen zijn? Waarom vind ik, dat er grens mag zijn aan onze zelfopofferingen en dat niet van ons gevraagd mag worden dat we onszelf helemaal weg cijferen? Dat niet van mij verwacht mag worden, dat ik alles inlever en dat mijn altruïsme begrensd is? En waarom voel ik me al schuldig door al deze vragen te stellen? Schuldig, dat ik in dit land woon en ben wie ik ben? Is er iemand, die mij zou kunnen helpen me te verlossen aan dit duivelse dilemma? Ik ben bang van niet. Helaas.