Brexit door Hans Bogers

Ik weet niet of het u interesseert, maar vanaf vrijdag 31 januari 2020 is de Europese Unie een staat armer. En niet zomaar een staat, nee. Groot Brittannië  heeft er na ruim drie jaar definitief een punt achter gezet. We horen niet meer bij elkaar. Onder de bezielende leiding van beroeps jokkebrok Boris Johnson, die met zijn vlammende overwinningsspeech, die leugenachtigheid nog maar eens bevestigde, gaan de Engelsen, de Schotten, de Welshmen en de Noord Ieren, de bewoners van het Verenigd Koninkrijk een nieuwe, naar eigen zeggen een betere, wellicht gouden toekomst tegemoet. Dat zullen we nog wel eens zien, zou ik zeggen, maar voor mij als Eurofiel is het sowieso wel teleurstellend. Al verbaast het natuurlijk niet: de Britten en zeker de Engelsen hebben zich altijd ver verheven gevoeld boven de Europese landen. Maar wie de geschiedenis een beetje kent, kan niet anders dan vaststellen dat diezelfde  Engelsen aan de basis hebben gestaan van heel wat leed en ellende in de wijde wereld. Met een verleden, waar enige bescheidenheid, voor wat betreft die superieure trots, op zijn plaats zou zijn. Want zelfs als je de verdiensten van dit land in ogenschouw neemt, en we hebben best wel veel aan dit land te danken, zoals de uitvinding van het voetbal bijvoorbeeld, dan nog is die trots niet te rechtvaardigen, 

Wat deze toch wel aderlating voor Steenwijkerland gaat betekenen is nu nog niet te zeggen. Wellicht zal burgemeester Rob Bats bij de komende raadsvergadering over 14 dagen er toch iets over zeggen.

Eén van de dingen, die mij de laatste tijd zijn opgevallen als het over dit onderwerp ging, is de veel gehoorde en van vele kanten gedebiteerde uitspraak, dat de Britten een zeer humoristisch volkje zouden zijn. Dat zal vast wel, maar als ik aan de, vooral, Engelsen denk, denk ik aan de tabloids zoals The Sun, met hun vuige verhalen en hun onvoorstelbare gore fantasie, waar de Story, De Privé, de Telegraaf en de vele soorten van sociale media in Nederland niet aan kunnen tippen. Met hun zogenaamde journalisten en fotografen, die tot het uiterste, en soms ver voorbij de grens van het toelaatbare gaan, om al dan niet zelf verzonnen verhalen de wereld in te helpen. Die zelfs in staat zijn om een prinses naar Canada te verjagen, net zoals Duitsers dat zo’n 80 jaar geleden met een Nederlandse prinses deden. 

En de wetenschap, dat die tabloids gretig aftrek vinden bij het Britse volk (zonder helers nu eenmaal geen dieven), plaatst die afnemers, die lezers, op één lijn met die journalisten en die fotografen.

Een andere les, die ik heb geleerd, of die eigenlijk bevestigd is, is  dat het criterium integriteit bij wereldleiders geen enkele rol speelt. Dat criterium geldt alleen voor lagere bestuurders zoals bijvoorbeeld wett’nholders en burgemeesters.

Tja de wereld zit raar in elkaar.