Recensie door Hans Bogers

Omdat ik mij in dit leven niet alleen aan conditionele  en culinaire genoegens overgeef, maar ook het culturele aspect in zijn ruimste vorm actief en passief veel aandacht geef, verdiep ik mij jaarlijks in de programmaboekjes van De Meenthe in de Olde Veste en Ogterop in Meppel. Per slot van rekening hebben twee theaters meer te bieden dan één en lukt het beter een  theater programma over het hele seizoen te spreiden, dat ook nog eens voldoet aan alle eisen van maatwerk. Een daarbij in acht genomen criterium is, niet altijd de bekende en vertrouwde paden te bewandelen. Zo viel mijn keus dit seizoen onder andere op de Bluebettes, een zestiger jaren bandje uit Zwolle. Ik wist niet wat me te wachten stond daar in de foyer van Ogterop, maar ik heb geen moment spijt gehad van deze sprong in het diepe. Natuurlijk was het voor mij wel weer even wennen om een paar uur te staan, maar voor een voor deze Baby Boomer, met een Chabot achtig verleden, die in plaats van op dansles te gaan er voor koos te gaan spelen in de R&B group Just A Little Bit… en zelfs voetbal en volleybal er voor opgaf, bleek het best te doen. Vroeger stonden we toch ook altijd, in die met visnetten versierde zaaltjes? Ja toch? En het werd voor mij in vele opzichten een  feest van herkenning. Ja ik heb genoten, van het begin tot het einde, want er gaat toch niets boven een live band, die nummer brengt van de Beatles, the Blues Brothers, the Mama’s en the Papa’s, The Beach Boys, Spencer Davis (of waren het The Kinks. Ook goed.), Janis Joplin en nog veel meer moois. De herinneringen aan een tijd, waarvan ik blij ben hem meegemaakt te hebben: Just a little Bit…, een pro deo optreden voor Biafra, het Fetertje in Boskoop, Paradiso in Amsterdam, en de trendsettende schoolfeesten, waarbij een eind kwam aan het gebed vooraf en Jan Dankmeyer met zijn band None Such speelde. Wat een tijd en wat heerlijk, dat de Bluebettes me daarheen mee terug namen. Dat een bandje alleen uit vrouwen zou kunnen bestaan, had ik in die jaren niet kunnen bedenken. Wie wel? Maar dat dat er toch van is gekomen! Waauw. In één woord: Geweldig. 5 enthousiaste muzikale vrouwen. Nee uit m’n dak ben ik niet gegaan, zelfs niet toen zangeres Arlette Swartjes in een maffe act tussen mijn benen door kroop, een wel heel bijzondere en voor mij unieke ervaring, die mij terug deed denken aan mijn Fragmenttijd toen ik al saxofoon spelend op de grond liggend allerlei rare capriolen maakte. Maar los van alle herinneringen. Ik heb genoten van de blijheid, en het plezier, dat publiek en  muzikanten, afgelopen zondag in Meppel hebben beleefd. Een cedeetje heb ik niet gekocht: de sfeer van zo’n optreden is nu eenmaal niet digitaal vast te leggen, maar als ik thuis weer eens lekker geniet van mijn zestiger jaren muziek, zal ik zeker en vast terugdenken aan de Bluebettes.