Emoties door Hans Bogers
Het begon allemaal met de brief van Femedith Kersjes en Steven Boersma, beiden nog steeds raadslid voor het CDA in Steenwijkerland. Een brief, die enerzijds aan duidelijkheid niets te wensen overlaat: “Wij houden er mee op; de maat is vol; ook al hebben heel veel inwoners van Steenwijkerland (mn Vollenhove en Steenwijk) ons hun vertrouwen gegeven, we willen, nee beter gezegd, we kunnen niet meer verder; we hebben ervaren, dat van samenwerking in onze fractie al heel lang niet of nauwelijks sprake meer is en we zijn ervan overtuigd, dat die zo noodzakelijke samenwerking er ook niet meer zal komen; hier staan we, we kunnen niet anders.”
Tot zover de duidelijkheid, maar over het waarom, het hoe en het wat, daarover laat de brief de lezer in het ongewisse. En dat is jammer. Niet alleen omdat onze honger naar informatie niet gestild wordt, maar ook en vooral omdat we van deze stap, de oorzaken en de aanleiding ervan, hadden kunnen leren.
Toen ik me slosmatig met dit voorval bezig hield dacht ik onwillekeurig terug aan mijn Fragmenttijd. Wat hadden we hier een prachtig kritisch en leerzaam stukje cabaret, inclusief een mooi lied, op los kunnen laten. En waar de hoofdrolspelers niet het achterste van hun tong willen laten zien, daar zouden de wandelgangen ons voor de tekst, de vormgeving en de uitvoering, achtergrondinformatie kunnen geven. Waar of niet (helemaal) waar, dat doet dan niet meer zo ter zake, vooral niet als het een mooi stukje cabaret is geworden, met een stukje vuur, dat onlosmakelijk met rook is verbonden. Dan zou het gaan over karakters, die niet bij elkaar passen, al is dat geen probleem als het doel, in dit geval het partijprogram, maar helder voor ogen staat. Sterker nog verschil in karakters kan juist een goede discussie bevorderen. Maar als één karakter de overhand krijgt, de meeste ruimte claimt, dan is de kans op een botsing zeer wel denkbaar, zo niet onontkoombaar. Een botsing, die kan leiden tot een definitief afhaken. Één van de karaktereigenschappen, die tot zo’n clash kunnen leiden, is emotionaliteit. Bijna geen mens is zonder emoties. Politiek is niet alleen berekenend, zakelijk, maar ook emotioneel. Daar is dus niets mis mee, maar als emotionaliteit de overhand krijgt en leidt tot verhitte koppen en slaande deuren als verbaal geweld en stomende oren een zinvolle discussie gaan overheersen en de wetenschap, dat verheffing van de stem, de argumentatie niet verbeterd, ja zelfs verzwakt, maar weer eens wordt bevestigd, dan haken mensen af. Dan geven ze de pijp aan Maarten.
Het is goed, dat we van ons hart geen moordkuil maken, dat we fel in debat gaan als dat moet, maar het gaat te ver als daardoor dat debat wordt doodgeslagen en gesprekspartners dus niet worden gerespecteerd.
Maar helaas, we zullen het in dit geval nooit weten en daarom zal niemand er van leren.
En ook Fragment kan ons hierin de weg niet meer wijzen.
