Crisis door Hans Bogers

Zoals bij zelfs de machtigste mannen en vrouwen van de wereld voorkomt, zijn ook columnisten weleens onderhevig aan voortschrijdend inzicht. En het kan geen kwaad, om als daar sprake van is, ruiterlijk toe te geven, dat wat je gisteren dacht en zei, vandaag toch even anders ligt. En dat is precies wat mij de laatste tijd al een paar keer is overkomen. Dat de zo zekere zekerheid van vandaag, niet meer blijkt te zijn dan de basis voor de onzekerheid van morgen. En die onzekerheid wordt sluipenderwijs omgezet in bange angst. Hoe meer ik me bijvoorbeeld in de problematiek van het Covid-19 virus heb verdiept, hoe meer ik tot de conclusie ben gekomen, dat het altijd ingewikkelder zal zijn dan ik dacht. Elke dag komen er nieuwe theorieën en wetenschappelijke opvattingen bij, die die tot angst leidende onzekerheid verergeren. Maar, realiseer ik me, die onzekerheid kan net zo goed basis zijn van hoop, vertrouwen en geloof. Onzekerheid heeft twee kanten dus. Onzekerheid brengt het slechtste in de mens naar boven , maar evenzo: onzekerheid brengt het beste in de mens naar boven. Herkenbaar in wat er vandaag de dag gebeurt met onze viruscrisis. Het slechtste en het beste van de mens. De hamsterrage, veroorzaakt door mensen, die er niet voor schromen brood uit andermans winkelwagentje  te halen, of mensen die, in hun hamsterhaast, zonder blikken of blozen hun medemensen van de sokken rijden. Ja dan blijken er toch heel wat asocialen rond te lopen in onze dus toch niet zo geciviliseerde maatschappij. Helaas is er niemand, die dat hamstertuig een koekje van eigen deeg bezorgt. Zelfs onze minister president niet, die het onderwerp hamsteren in zijn toespraak tot het volk angstvallig vermeed. Begrijpelijk, want er blijft weinig van het staatsmanschap over als je oproept tot iets, waaraan men geen boodschap heeft. Een goed gevulde koel-, keuken- en/of kelderkast gaat boven een oproep van iemand uit Den Haag, die er zelf toch warmpjes bijzit. 

En aan die andere kant de vrijwilligers en de vele anderen (niet alleen de zorgverleners) die zich positief in zetten in de strijd tegen het virus en zonder zich daartoe geroepen te voelen zich om anderen bekommeren, hun sociale gezicht laten zien. En dat zijn er, naar ik hoop, vertrouw en geloof meer dan die asocialen. Maar zeker weten doe ik dat niet. Net zo als ik niet zeker weet, of tussen al die applaudisserende mensen afgelopen dinsdagavond om 20.00 uur niet ook hamsteraars het vuur uit hun handen klapten, of dat die goede voedselbank gevers gewoon hamsteraars waren, die te veel hadden ingeslagen.

Daarom houd ik het, al mijn achterdocht en cynisme achter me latend gewoon maar bij mijn kleine zekerheden: 

Zo goed mogelijk mijn handen wassen. Afstand bewaren. Niet bang zijn. Een beetje helpen. En vooral niet in onzin verhalen trappen!