Een lichtpunt, of de mislukte schepping door Hans Bogers
Ooit vertelde rabbijn Awaram Soetendorp het verhaal van de mislukte schepping. Dat was tijdens een studiebijeenkomst in het politiestudiecentrum huis`t Velde in Warnsveld. Het verhaal dat gaat over de vaststelling door JHWH, dat Zijn schepping totaal is mislukt. Hij is daar woedend over, kwaad op de mensheid maar ook op zichzelf, en besluit ál het door hem geschapen licht uit de wereld weg te halen en in een mand op te bergen. Daarmee was de wereld weer woest en ledig, maar ook en vooral donker. Maar het was de eer van JHWH te na toe te geven, dat zijn schepping door toedoen van mensen voorgoed mislukt was en Hij gaf ze de kans om zelf die schepping ter herstellen. Hij besloot voor elke goede menselijke daad een lichtstraaltje uit die mand te laten ontsnappen, gebaat ook als Hijzelf was bij het zien van lichtpuntjes.
Geen wonder, dat ik in deze donkere tijden aan dit verhaal moet denken, op zoek als ik ben naar lichtpuntjes. En ze zijn er die lichtpuntjes, ondanks alle zwarte gaten, waarin je zomaar weggezogen kunt worden. Zo werd ik werkelijk opgebeurd door het televisieoptreden van arts micro bioloog Anne Wensing in OP1 één van de vele praatprogramma’s. Haar vriendelijke, rustige voorkomen, niet gespeend van non-verbale reacties, en haar eenvoudige en daarom zo begrijpelijke verhaal gaven mij zoveel vertrouwen, dat al mijn zwartgallige gedachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze bewees met haar optreden maar weer eens hoe belangrijk het is om pretentieloos en zonder zwaarwichtigheid op begrijpelijke manier een boodschap over het voetlicht te brengen. Voor mij opende zij op dat moment die zo hermetisch afgesloten mand en gaf mij de verlichtende zekerheid, dat onze toekomst in goede handen is. Een ander lichtpunt had ik veel eerder kunnen ontdekken, al begrijp ik wel ,waarom ik dat pas laat in de gaten kreeg. Steeds somberder en wanhopiger werd ik namelijk van alle afgelastingen. Daar kwam maar geen eind aan. Ja zelfs de vierdaagse waar ik zo hard voor train dreigt afgelast te worden. Maar door al die zwartgallige somberheid zag ik over het hoofd, dat het allemaal niet definitief was. Het is veelal: “ Maar nu even niet” en niet: “Voorbij voorbij en, o, voorgoed voorbij”. Bij elke duistere boodschap hoort kennelijk een lichtpuntje.
Alsof bij weer een vervelend bericht de mand van het licht weer even opengaat. En waar dat vertrouwen, die hoop, die verwachting op gebaseerd is, dat maakt niet uit. Het feit, dat we hopen vertrouwen, verwachten, toekomst zien, dat feit alleen al is voldoende om de deksel van die mand op te lichten.
Column terugluisteren? Klik hier
