Thuiszitten door Hans Bogers

Nog nooit is het zo gemakkelijk geweest als nu om een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij en aan de medemens. Daar hoef je alleen maar voor thuis te blijven. Daar help je jezelf, je medemens, Steenwijkerland, Nederland, Europa en wellicht de hele wereld mee. Toch blijkt nu, dat dat thuis blijven allesbehalve gemakkelijk is. Kijk, ik als pensionado, eigenlijk als ervaringsdeskundige, die naast de alweer enige tijd geleden bereikte pensioen en aow gerechtigde leeftijd, ook nog het jaloersmakende vermogen heeft zich stierlijk te kunnen vervelen en dat ook nog grote delen van de dag weet vol te houden, ook ik ervaar het gemak van deze zo simpele bijdrage aan het algemeen menselijke welzijn. Toch ontkom ook ik er niet helemaal aan, dat de muren soms op me afkomen. Dat ik me, als ik naar buiten zit te kijken en geniet van de vogeltjes, die de godganse dag aan het lawaai maken en het rondvliegen zijn, realiseer dat ik zoveel mis: de woensdagse oppasdag bij onze kleinkinderen, m’n sportclubjes met de zo gezellige nazit, m’n rondstruinen bij Albert Hein, ons genoeglijke koffie uurtje bij Z&Z elke doordeweekse zaterdag, de raadsvergaderingen, of de etentjes bij vrienden. En dat missen een extra dimensie heeft gekregen: dat dat missen een gemis is geworden. Dan realiseer ik me, dat wat ooit een beetje een burgerlijke sleur leek, nu bijna levensbepalend is. Het besef, dat ik niet goed zonder kan. Het besef, dat verveling alleen maar kan bestaan naast dingen doen, meemaken, ervaren. 

En het zijn helaas niet alleen de muren, die op me afkomen, maar het is ook de lawine aan informatie over alles en nog wat, wat met de coronacrisis heeft te maken.  Al die praatprogramma’s, die allang niet meer informatief zijn, maar hoofdzakelijk ergernis- en verwarringwekkend. Het oeverloze geklets. De brij van meningen en visies. Het is niet meer voldoende, dat de minister president ons bijpraat, nee dat moet nader worden geduid, waarna het feest van het gezwam los kan barsten. Te beginnen bij journalisten en presentatoren, die zich uitsloven in het debiteren van stupide vragen en daarbij een houding aannemen alsof zij de wijsheid in pacht hebben, daarbij onverholen trots rondkijkend gelijk een hond met zeven staarten. Gevolgd door de deskundigen, waarvan de een nog deskundiger is dan de andere. Om maar niet te spreken over de economen, die nu hun steentje bij gaan dragen.

Om tot slot te concluderen, dat thuis zitten ook wel wat mopperig maakt.

Column terugluisteren? Klik hier