Soms door Hans Bogers

Terwijl ik luister naar mij favoriete Beatles LP Rubber Soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige CD van Sowieso van Daniël Lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. Elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t Is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren.  Ik merk ook, dat ik de Rubber Soul en Sowieso aan elkaar begin te verbinden. Dankzij de corona tijd. Hoe dat precies werkt weet ik niet, maar  luister ik naar Sowieso dan denk aan Rubber Soul, luister ik naar Rubber Soul dan denk ik aan Sowieso. ‘Nowhere Man’ versus ‘Wat doen we nou?’ Bijvoorbeeld. Wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. Wanhoop. Onzekerheid. Soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is. 

En ook al probeer ik alle coronaverhalen te ontwijken, ik ontkom er toch niet aan en dat is eigenlijk maar goed ook, want wegkijken is verkeerd, althans het helpt niet. Hoewel. Ontkennen is misschien niet goed, maar af en toe de narigheid ontvluchten, wegkijken dus, dat is misschien wel een panacee, het ultieme geneesmiddel. Wegkijken zoals het aanschaffen van een nieuw keyboard, waar ik me helemaal in ga verdiepen en me op uit ga leven, of het moeizaam voegen krabben op de parkeerplaats van RTVSLOS. Van die dingen. Letterlijk wegkijken heb ik gisteravond gedaan door nu eens niet bepaalde televisieprogramma’s over te slaan, omdat ik ze per definitie oninteressant vind, maar gewoon door er even voor te gaan zitten. Zoals ‘Help mijn man is klusser’  en ‘Straatarm en Steenrijk’. Waarschijnlijk zal het ook wel afhangen van de hoofdrolspelers, maar vooral het programma ‘Straatarm en Steenrijk’ vond ik erg geslaagd. En dat niet alleen omdat het thema mij meer aansprak dan dat van ‘Help’.  Sterker nog, ik werd er zelfs door geraakt. Al mijn (voor)oordelen verdwenen als sneeuw  voor de zon toen ik de belevenissen van Alice en Michael en de vier Van der Waaltjes volgde. Natuurlijk kun je ook bij zo’n programma allerlei bedenkingen hebben, maar voor mij was het een en al oprechtheid. Niks gespeeld. Mensen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende verhalen. Het had voor mij zelfs iets vertroostends. Oprechte goedheid, eerlijkheid, blijheid ondanks het besef, dat het na een week weer terug is naar de werkelijkheid. Ja het was een geslaagd uitstapje en dat beetje OP1 coronanieuws kon er best nog wel bij.   

Column terugluisteren? Klik hier