Moeilijk door Hans Bogers

De column van vandaag zal een moeilijke column worden en dat komt vooral omdat ik de afgelopen week over zoveel dingen heb nagedacht, zoveel discussies heb gevoerd, zoveel dingen heb gehoord en gelezen, dat ik er zelfs enigszins door in de war raakte.

Met als conclusie, dat ik, wat je noemt ‘De Waarheid’ waarschijnlijk nooit zal ontdekken en hooguit kan vaststellen, dat die waarheid alleen maar een hoogstpersoonlijke keuze kan zijn uit de vele opgediende waarheden. Zelfs een fietstocht naar lieve vrienden in Emmen voor een kopje koffie en terug via het mooiste fietspad van Drenthe bracht mij geen bevrijdende verlichting. Kortom: ik ben in de war. Ondanks de toch vele zekerheden, die dit leven mij biedt. Logisch overigens, want zekerheden zijn geen waarheden, alleen een placebo wellicht.

Het begon deze week eigenlijk met het door Emmy Elgersma aangehaalde citaat, dat wie geen sympathie voor de problemen van een ander heeft, zich eigenlijk geen mens mag noemen. Wat een onzin: sympathie voor problemen! Voor mij meteen een reden om het voorstel met enige scepsis te beoordelen. Scepsis gevoed door het door het OSC gepubliceerde fakefotootje, of de wetenschap dat we ook in Steenwijk niet eens in staat zijn statushouders fatsoenlijke op te vangen. Maar die scepsis verdween als sneeuw voor de zon toen ik een alweer geweldige column las van Leonier Breebaart in Trouw. Sneeuw, die helaas met pakken terugkwam bij het lezen van een column van Martin Sommer in de Volkskrant, waarin hij de aankomst van de eerste groep kinderen uit Griekse vluchtelingen- kampen in Duitsland beschreef. Dat bleken louter jongemannen te zijn variërend in de  leeftijd van 15 jaar en ouder. Een enkeling uit Syrië maar de overgrote meerderheid uit Afghanistan, Pakistan en Noord-Afrika, geselecteerd en op het vliegtuig gezet door ter plaatste aanwezige hulporganisaties.

En dat was nog maar het begin van mijn worsteling met de dingen, want ook het gedoe rond de demonstratie op De Dam trok mij diep de twijfel in, waarbij ik moeite had, het zij gezegd, met mijn vooringenomenheid als het gaat over (meer politica dan burgemeester) Femke Halsema en ook met mijn gedachte, dat coronamaatregelen kennelijk niet voor iedereen gelden. Maar hoe dan ook, de twijfelachtige rol van Halsema buiten beschouwing latend, met de uit de hand gelopen demonstratie op De Dam is het deficit van de handhaafbaarheid, maar weer eens bevestigd. Handhaving is een illusie, die alleen in het Frans goed klinkt. Zo bezien heeft Aboutaleb gewoon geluk gehad.

En nog was mijn worsteling niet ten einde, want wat te denken van een Op1 presentatrice, die als gast in haar eigen programma er niet voor schromend woorden te verdraaien, met zoveel woorden een Tweede Kamerlid van discriminatie beschuldigt en dat met een blik, waaruit blijkt, dat de reactie van dat Kamerlid er helemaal niet toe doet.

Links, rechts of midden, het maakt allemaal niet uit. Als het zo uitkomt is beschadigen van mensen een graag gebruikt middel.

En wat ik met die twijfels moet? Niet meer zoveel lezen? Geen actualiteitenprogramma’s meer bekijken of beluisteren? Me beperken tot m’n eigen vooringenomenheid en die koesteren? Niet de nuance proberen te vinden?

Of gewoon de boel van me afschrijven en overgaan tot de orde van de dag!

Ik geloof warempel, dat dat de oplossing is.

Eureka.