Van Oeckelen door Hans Bogers

Er zijn van die dingen, waar je pas bij stil staat als iemand je vraagt er eens over iets over te schrijven. Noem het maar een wake up call. In dit geval vroeg Stephan van Dokkum voorzitter van de stichting Orgelconcerten Grote Kerk Steenwijk de leden van het bestuur en de vrienden van het Petrus van Oeckelenorgel om hun herinneringen aan de orgelconcerten op dit schitterende orgel in de grote kerk van Steenwijk aan het papier toe te vertrouwen. Leuk dacht ik, maar ja het op papier zetten ging niet zomaar, want na zo’n wake up call ben je natuurlijk niet meteen helemaal wakker. Gelukkig, na een heerlijk kopje koffie en het wegpoetsen van de laatste dromen kwamen de herinneringen langzaam maar zeker bovendrijven. Herinneringen, die mij terugbrachten naar de studeerkamer van mijn vader, dominee in Alphen aan den Rijn: blauw van de rook ( een soort Blauwe Walm) met altijd muziek. Vooral cantates van Bach en orgelmuziek.

Mijn vader had zo z’n mening over organisten en componisten. Zo vond hij Max Reger geweldig, was hij een liefhebber van Jan Zwart en vond hij Feike Asma eigenlijk maar niks. Ook een zekere Reubke rekende hij tot zijn favorieten. Idolaat was hij van Charles de Wolff. Ook ik vond die muziek toen al mooi, hoewel ik me daar pas veel later echt voor ging interesseren. Ik speelde wel orgel bij kerkdiensten, en samen met mijn vader, die de dienst leidde, speelde ik bij een begrafenis in Sint Anna Parochie. Een stickje daarvan heb ik nog in mijn  bezit. Een kostbare herinnering. De belangstelling voor orgelmuziek werd pas echt serieus toen ik tijdens mijn eerste ziekenhuisopname een cassettespeler meenam met daarop orgelmuziek van Julius Reubke. Ik weet niet meer of het mijn herstel bevorderde, maar het leidde me wel af. Toen ik in Steenwijk kwam werken en wonen maakte ik al gauw kennis met het Van Oeckelenorgel en het eerste concert, dat ik meemaakte werd gegeven door Charles de Wolff.  Ik weet nog, dat ik me verbaasde over het feit, dat hij het orgel moest stemmen. Van het concert zelf herinner ik me verder alleen, dat ik me heel erg bij mijn vader betrokken voelde. Ik heb daarna nog heel wat concerten op het Van Oeckelenorgel meegemaakt, altijd genoten en me steeds weer verbaasd, dat er nog zoveel goeie organisten zijn. Luisteren naar de mooiste klanken en kijken naar dat prachtige monument, dat Van Oeckelen orgel, in die evenzo monumentale kerk. Heel vaak geëmotioneerd, zelfs tot tranen toe toen Everhard Zwart (leerling van Feike Asma papa)’Komt als kind’ren van het Licht’ speelde. Dat ik ooit zelf het Van Oeckelen orgel bespeelde moet eigenlijk geheim blijven, maar met Jan ter Steege als enige luisteraar heb ik me heerlijk uitgeleefd met mijn favoriete muziek: The Blues. Drie akkoordjes en gaan! Eat your heart out. Stephan van Dokkum zou gegruwd hebben.

Ik hoop, dat we gauw weer kunnen genieten van al die organisten, die het  Van Oeckelenorgel, ieder op zijn /haar manier, tot leven brengen en daarmee al die componisten eren, die zulke mooie muziek hebben geschreven. 

Want erover schrijven is leuk, maar luisteren is veel leuker.