Max en Martien door Hans Bogers

Ik behoor tot de vergrijzende bevolkingsgroep, die nog regelmatig televisie kijkt en zich verre houdt van allerlei andersoortige media, hoewel ik ook, voor mezelf, moet vaststellen, dat het aantal aan televisiekijken bestede uren drastisch aan het afnemen is. Zelfs nu ik alle tijd aan mezelf heb, worden heel wat opgenomen programma’s na verloop van tijd ongezien gedeletet, ik heb kennelijk nog zoveel andere dingen te doen. Maar helemaal zullen televisieprogramma’s niet uit mijn beeld verdwijnen en zullen er altijd programma’s, series en films blijven waar ik graag mijn tijd vrij voor wil maken. Naast documentaires en dergelijke, kijk ik de  laatste tijd graag naar de Formule 1 races, met de prestaties van Max Verstappen als belangrijkste trigger en de praatprogramma’s daaromheen. Ook het wel en wee van de familie Meiland met Martien als hoofdpersoon mag zich in mijn belangstelling verheugen. Vandaar, dat ik mij voor deze keer een korte persoonlijk recensie veroorloof. Allereerst Chateau Meiland, een programma dat met mij nog door vele Nederlanders wordt gevolgd. Ik heb dat niet vanaf het eerste moment gedaan, maar toen ik uit diverse hoeken allerlei positieve commentaren hoorde , ben ik er maar eens voor gaan zitten. Met de gedachte, dat wegzappen altijd mogelijk is. Eerst met plezier, want kijken naar een uurtje onbekommerd gestoethaspel en onbegrijpelijke gebeurtenissen, doet een mens zijn eigen dagelijkse sores vergeten, of in ieder geval, nuanceren. Een plezier, dat allengs verliep naar lichte wrevel, irritatie en de uiteindelijke constatering dat de familie Meiland met aanhang best sympathiek te noemen is, maar dat ik Martien meer en meer een uitermate vervelende, onaangename persoon ben gaan vinden.  Het feit, dat hij als één van de  meest irritante reclamemakende BN’ers werd genomineerd is, is dan ook niet meer dan terecht. Dus voor wat betreft de belevenissen van de familie Meiland: die houd ik  inmiddels wel voor gezien. En dat boek, als ik u was: Ik zou het niet kopen.

En dan Max Verstappen met zijn Formule 1. Om meteen maar met de deur in huis te vallen: Wereldkampioen zal hij nooit worden al was het alleen al vanwege  het tekortschietende materiaal waarmee hij het moet doen. Dat hij ook als coureur de echte top nog niet heeft bereikt bleek in zijn race in het verregende Istanbul toen hij miskleunde bij een inhaalmanoeuvre op Perez en daardoor het zicht op een, vooraf geziene  appel en eitje winst, in één klap verloor. Nee dat was niet zo best. Toch was ik niet teleurgesteld, want toen ik zag hoe hij zijn racemonster ondanks die blunder onder controle wist te brengen, toen kon ik alleen maar een en al bewondering zijn. en ik vond het jammer, dat in geen enkel Formule 1 praatprogramma over deze geweldige  actie werd gepraat en gejuicht.  

Ja wat mij betreft mag Max nog wel een paar jaartjes doorgaan, want één Formule 1 ambitie hebben wij gemeen: Genieten.