het was eigenlijk de bedoeling vandaag om onder het kopje ‘wir haben es nicht gewuβt’ een politiek ethische verhandeling te schrijven over de toeslagenaffaire en in verband daarmee de hypocriete rol, die de tweede kamer als verantwoordelijke medewetgever daarin heeft gespeeld. in die verhandeling had ik een paar kamerleden, niet bij naam, maar in hun uitingsvorm, getypeerd. zoals bijvoorbeeld de aartsleugenaar, of de man, die niet alleen domme dingen zegt, maar ook het criminaliseren van onschuldige mensen als geen ander beheerst. ga ik dus niet doen. ik laat de haagse ontwikkelingen voor wat ze zijn, al was het alleen maar omdat het een illusie is te denken dat men in het haagje zou sidderen bij het vernemen van mijn mening, of bij die van welke inwoner van buiten de haagse stolp dan ook. nee wat mijn columns betreft: steenwijkerland is groot genoeg. daarom neem ik u mee terug naar 2003. meestal samen met william ten kate maakte ik in die tijd een aantal televisiecolumns voor nieuws tv. in maart ging de column over het rijgedrag op de heringerichte kallenkoterallee. het regende klachten over veel te snel rijden en ook middels in de berm geplaatste borden werd automobilisten dringend verzocht zich aan de 30 kilometer te houden. ook de politie werd ingezet om het kwaad te bestrijden. het hielp allemaal niet. totdat begin vorig jaar omwonenden en gemeente de koppen bij elkaar staken en afspraken maakte over de definitieve oplossing van de overlast. afspraken, die op papier werden gezet en in een prachtige folder werden verspreid. één van de afspraken: een verkeersdrempel in het laatste rechte stuk van de kallenkoterallee. mijn aanname, dat het bij die mooie folder en alleen maar mooie woorden zou blijven werd deze week gelogenstraft. opeens was de allee weg gedeeltelijk afgezet en binnen de kortste keren was er een verkeersdrempel aangebracht. een drempel, die naar ik zelf hoogstpersoonlijk tijdens mijn krantenrondje heb kunnen vaststellen, precies het effect heeft, waarvoor hij is aangelegd: automobilisten minderen vaart bij het naderen van dat vreemde obstakel en rijden er rustig overheen. of ze dat met de gewenste snelheid van 30 kilometer doen, kan ik niet beoordelen, maar ik zou zeggen, dat het eerder langzamer is. het lijkt zo simpel en dat is het ook: inwoners, die een probleem aankaarten bij de gemeente. daarover gaan praten met een ambtenaar en afspraken maken. afspraken die kort en helder naar de wijk worden terug gecommuniceerd en die in nauwelijks een jaar worden uitgevoerd. zo verklein je dus de afstand tussen burger en overheid. ja, in steenwijkerland gebeurt het! ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
het was eigenlijk de bedoeling vandaag om onder het kopje ‘wir haben es nicht gewuβt’ een politiek ethische verhandeling te schrijven over de toeslagenaffaire en in verband daarmee de hypocriete rol, die de tweede kamer als verantwoordelijke medewetgever daarin heeft gespeeld. in die verhandeling had ik een paar kamerleden, niet bij naam, maar in hun uitingsvorm, getypeerd. zoals bijvoorbeeld de aartsleugenaar, of de man, die niet alleen domme dingen zegt, maar ook het criminaliseren van onschuldige mensen als geen ander beheerst. ga ik dus niet doen. ik laat de haagse ontwikkelingen voor wat ze zijn, al was het alleen maar omdat het een illusie is te denken dat men in het haagje zou sidderen bij het vernemen van mijn mening, of bij die van welke inwoner van buiten de haagse stolp dan ook. nee wat mijn columns betreft: steenwijkerland is groot genoeg. daarom neem ik u mee terug naar 2003. meestal samen met william ten kate maakte ik in die tijd een aantal televisiecolumns voor nieuws tv. in maart ging de column over het rijgedrag op de heringerichte kallenkoterallee. het regende klachten over veel te snel rijden en ook middels in de berm geplaatste borden werd automobilisten dringend verzocht zich aan de 30 kilometer te houden. ook de politie werd ingezet om het kwaad te bestrijden. het hielp allemaal niet. totdat begin vorig jaar omwonenden en gemeente de koppen bij elkaar staken en afspraken maakte over de definitieve oplossing van de overlast. afspraken, die op papier werden gezet en in een prachtige folder werden verspreid. één van de afspraken: een verkeersdrempel in het laatste rechte stuk van de kallenkoterallee. mijn aanname, dat het bij die mooie folder en alleen maar mooie woorden zou blijven werd deze week gelogenstraft. opeens was de allee weg gedeeltelijk afgezet en binnen de kortste keren was er een verkeersdrempel aangebracht. een drempel, die naar ik zelf hoogstpersoonlijk tijdens mijn krantenrondje heb kunnen vaststellen, precies het effect heeft, waarvoor hij is aangelegd: automobilisten minderen vaart bij het naderen van dat vreemde obstakel en rijden er rustig overheen. of ze dat met de gewenste snelheid van 30 kilometer doen, kan ik niet beoordelen, maar ik zou zeggen, dat het eerder langzamer is. het lijkt zo simpel en dat is het ook: inwoners, die een probleem aankaarten bij de gemeente. daarover gaan praten met een ambtenaar en afspraken maken. afspraken die kort en helder naar de wijk worden terug gecommuniceerd en die in nauwelijks een jaar worden uitgevoerd. zo verklein je dus de afstand tussen burger en overheid. ja, in steenwijkerland gebeurt het! ria van hien
Het was eigenlijk de bedoeling vandaag om onder het kopje ‘Wir haben es nicht gewuβt’ een politiek ethische verhandeling te schrijven over de toeslagenaffaire en in verband daarmee de hypocriete rol, die de Tweede Kamer als verantwoordelijke medewetgever daarin heeft gespeeld. In die verhandeling had ik een paar Kamerleden, niet bij naam, maar in hun uitingsvorm, getypeerd. Zoals bijvoorbeeld de aartsleugenaar, of de man, die niet alleen domme dingen zegt, maar ook het criminaliseren van onschuldige mensen als geen ander beheerst. Ga ik dus niet doen. Ik laat de Haagse ontwikkelingen voor wat ze zijn, al was het alleen maar omdat het een illusie is te denken dat men in het Haagje zou sidderen bij het vernemen van mijn mening, of bij die van welke inwoner van buiten de Haagse Stolp dan ook.
Nee wat mijn columns betreft: Steenwijkerland is groot genoeg.
Daarom neem ik u mee terug naar 2003. Meestal samen met William ten Kate maakte ik in die tijd een aantal televisiecolumns voor Nieuws TV. In maart ging de column over het rijgedrag op de heringerichte Kallenkoterallee. Het regende klachten over veel te snel rijden en ook middels in de berm geplaatste borden werd automobilisten dringend verzocht zich aan de 30 kilometer te houden. Ook de politie werd ingezet om het kwaad te bestrijden. Het hielp allemaal niet. Totdat begin vorig jaar omwonenden en gemeente de koppen bij elkaar staken en afspraken maakte over de definitieve oplossing van de overlast. Afspraken, die op papier werden gezet en in een prachtige folder werden verspreid. Één van de afspraken: een verkeersdrempel in het laatste rechte stuk van de Kallenkoterallee. Mijn aanname, dat het bij die mooie folder en alleen maar mooie woorden zou blijven werd deze week gelogenstraft. Opeens was de Allee weg gedeeltelijk afgezet en binnen de kortste keren was er een verkeersdrempel aangebracht. Een drempel, die naar ik zelf hoogstpersoonlijk tijdens mijn krantenrondje heb kunnen vaststellen, precies het effect heeft, waarvoor hij is aangelegd: automobilisten minderen vaart bij het naderen van dat vreemde obstakel en rijden er rustig overheen. Of ze dat met de gewenste snelheid van 30 kilometer doen, kan ik niet beoordelen, maar ik zou zeggen, dat het eerder langzamer is.
Het lijkt zo simpelen dat is het ook : Inwoners, die een probleem aankaarten bij de gemeente. Daarover gaan praten met een ambtenaar en afspraken maken. Afspraken die kort en helder naar de wijk worden terug gecommuniceerd en die in nauwelijks een jaar worden uitgevoerd. Zo verklein je dus de afstand tussen burger en overheid.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
het was eigenlijk de bedoeling vandaag om onder het kopje ‘wir haben es nicht gewuβt’ een politiek ethische verhandeling te schrijven over de toeslagenaffaire en in verband daarmee de hypocriete rol, die de tweede kamer als verantwoordelijke medewetgever daarin heeft gespeeld. in die verhandeling had ik een paar kamerleden, niet bij naam, maar in hun uitingsvorm, getypeerd. zoals bijvoorbeeld de aartsleugenaar, of de man, die niet alleen domme dingen zegt, maar ook het criminaliseren van onschuldige mensen als geen ander beheerst. ga ik dus niet doen. ik laat de haagse ontwikkelingen voor wat ze zijn, al was het alleen maar omdat het een illusie is te denken dat men in het haagje zou sidderen bij het vernemen van mijn mening, of bij die van welke inwoner van buiten de haagse stolp dan ook. nee wat mijn columns betreft: steenwijkerland is groot genoeg. daarom neem ik u mee terug naar 2003. meestal samen met william ten kate maakte ik in die tijd een aantal televisiecolumns voor nieuws tv. in maart ging de column over het rijgedrag op de heringerichte kallenkoterallee. het regende klachten over veel te snel rijden en ook middels in de berm geplaatste borden werd automobilisten dringend verzocht zich aan de 30 kilometer te houden. ook de politie werd ingezet om het kwaad te bestrijden. het hielp allemaal niet. totdat begin vorig jaar omwonenden en gemeente de koppen bij elkaar staken en afspraken maakte over de definitieve oplossing van de overlast. afspraken, die op papier werden gezet en in een prachtige folder werden verspreid. één van de afspraken: een verkeersdrempel in het laatste rechte stuk van de kallenkoterallee. mijn aanname, dat het bij die mooie folder en alleen maar mooie woorden zou blijven werd deze week gelogenstraft. opeens was de allee weg gedeeltelijk afgezet en binnen de kortste keren was er een verkeersdrempel aangebracht. een drempel, die naar ik zelf hoogstpersoonlijk tijdens mijn krantenrondje heb kunnen vaststellen, precies het effect heeft, waarvoor hij is aangelegd: automobilisten minderen vaart bij het naderen van dat vreemde obstakel en rijden er rustig overheen. of ze dat met de gewenste snelheid van 30 kilometer doen, kan ik niet beoordelen, maar ik zou zeggen, dat het eerder langzamer is. het lijkt zo simpel en dat is het ook: inwoners, die een probleem aankaarten bij de gemeente. daarover gaan praten met een ambtenaar en afspraken maken. afspraken die kort en helder naar de wijk worden terug gecommuniceerd en die in nauwelijks een jaar worden uitgevoerd. zo verklein je dus de afstand tussen burger en overheid. ja, in steenwijkerland gebeurt het! ria van hien
het was eigenlijk de bedoeling vandaag om onder het kopje ‘wir haben es nicht gewuβt’ een politiek ethische verhandeling te schrijven over de toeslagenaffaire en in verband daarmee de hypocriete rol, die de tweede kamer als verantwoordelijke medewetgever daarin heeft gespeeld. in die verhandeling had ik een paar kamerleden, niet bij naam, maar in hun uitingsvorm, getypeerd. zoals bijvoorbeeld de aartsleugenaar, of de man, die niet alleen domme dingen zegt, maar ook het criminaliseren van onschuldige mensen als geen ander beheerst. ga ik dus niet doen. ik laat de haagse ontwikkelingen voor wat ze zijn, al was het alleen maar omdat het een illusie is te denken dat men in het haagje zou sidderen bij het vernemen van mijn mening, of bij die van welke inwoner van buiten de haagse stolp dan ook. nee wat mijn columns betreft: steenwijkerland is groot genoeg. daarom neem ik u mee terug naar 2003. meestal samen met william ten kate maakte ik in die tijd een aantal televisiecolumns voor nieuws tv. in maart ging de column over het rijgedrag op de heringerichte kallenkoterallee. het regende klachten over veel te snel rijden en ook middels in de berm geplaatste borden werd automobilisten dringend verzocht zich aan de 30 kilometer te houden. ook de politie werd ingezet om het kwaad te bestrijden. het hielp allemaal niet. totdat begin vorig jaar omwonenden en gemeente de koppen bij elkaar staken en afspraken maakte over de definitieve oplossing van de overlast. afspraken, die op papier werden gezet en in een prachtige folder werden verspreid. één van de afspraken: een verkeersdrempel in het laatste rechte stuk van de kallenkoterallee. mijn aanname, dat het bij die mooie folder en alleen maar mooie woorden zou blijven werd deze week gelogenstraft. opeens was de allee weg gedeeltelijk afgezet en binnen de kortste keren was er een verkeersdrempel aangebracht. een drempel, die naar ik zelf hoogstpersoonlijk tijdens mijn krantenrondje heb kunnen vaststellen, precies het effect heeft, waarvoor hij is aangelegd: automobilisten minderen vaart bij het naderen van dat vreemde obstakel en rijden er rustig overheen. of ze dat met de gewenste snelheid van 30 kilometer doen, kan ik niet beoordelen, maar ik zou zeggen, dat het eerder langzamer is. het lijkt zo simpel en dat is het ook: inwoners, die een probleem aankaarten bij de gemeente. daarover gaan praten met een ambtenaar en afspraken maken. afspraken die kort en helder naar de wijk worden terug gecommuniceerd en die in nauwelijks een jaar worden uitgevoerd. zo verklein je dus de afstand tussen burger en overheid. ja, in steenwijkerland gebeurt het! ria van hien
Het was eigenlijk de bedoeling vandaag om onder het kopje ‘Wir haben es nicht gewuβt’ een politiek ethische verhandeling te schrijven over de toeslagenaffaire en in verband daarmee de hypocriete rol, die de Tweede Kamer als verantwoordelijke medewetgever daarin heeft gespeeld. In die verhandeling had ik een paar Kamerleden, niet bij naam, maar in hun uitingsvorm, getypeerd. Zoals bijvoorbeeld de aartsleugenaar, of de man, die niet alleen domme dingen zegt, maar ook het criminaliseren van onschuldige mensen als geen ander beheerst. Ga ik dus niet doen. Ik laat de Haagse ontwikkelingen voor wat ze zijn, al was het alleen maar omdat het een illusie is te denken dat men in het Haagje zou sidderen bij het vernemen van mijn mening, of bij die van welke inwoner van buiten de Haagse Stolp dan ook. 
