Verkiezingen door Hans Bogers

Ter voorbereiding op de Tweede Kamerverkiezingen volgde ik de internettraining om toegelaten te worden tot een stembureau . Als sinds 1987 draag ik als stembureau lid mijn steentje bij aan de democratie. Dat klinkt idealistisch en dat is het ook. Maart 1987, 34 jaar geleden alweer, verkiezingen voor de Provinciale Staten, geloof ik, en geplaatst op het stembureau van het bejaardencentrum Nijenstede, waar ik nu de dokter en mijn suikertante opzoek. Sindsdien heb ik, met een eenmalige onderbreking alle verkiezingen dienst gedaan op een stembureau. Eerst als lid, maar toen ik enigszins was ingeschoten mocht ik good old Harm Voerman opvolgen als voorzitter.  Ik had me voorgenomen om die bijdrage aan het democratisch proces af te ronden met de Gemeenteraadsverkiezingen in maart 2022, gewoon omdat mijn tijd er op zat en 70 jaar een mooie leeftijd is, maar helaas gooiden nieuwe regels van de gemeente Steenwijkerland roet in het eten en werd er, op een naar mijn gevoel niet al te sympathieke  manier, want onder het mom van corona, bezuinigd en verjongd, een streep door dat voornemen gezet. De boosheid daarover is voorbij, maar de lol is er wel af en ondanks het inmiddels behaalde certificaat doe ik niet meer mee. Ja, accepteren, dat anderen je te oud vinden, is nu eenmaal lastig, maar vanaf nu is gewoon stemmen  de boodschap.

Hoewel, gewoon stemmen, los van het feit af geserveerd te zijn, begin ik me zeker voor wat betreft de Tweede Kamer af te vragen, of dat stemmen nog wel zin heeft. Of ik überhaupt nog wel zál gaan stemmen, want als ik de politici, die de Tweede kamer en het Kabinet bevolken, zo bezig zie en hoe de politieke partijen zich in deze verkiezingen manifesteren, dan word ik daar niet vrolijk van. Er was een tijd, dat ik opkeek tegen ministers, staatssecretarissen en Kamerleden. Ooit leefde ik bijvoorbeeld in de veronderstelling, dat integriteit een hoog parlementair goed was. Net zoals ik ooit meende, dat integriteit een belangrijke voorwaarde was voor het verkrijgen van een lintje. Een illusie, die mij werd ontnomen toen  oud politiechef Foeke Wagenaar, die Koninklijke versierselen kreeg opgespeld. Nee integriteit , is onder de Haagse stolp ver te zoeken. Politici zijn er zelfs niet wars van te liegen en te bedriegen, als het zo uitkomt. Fatsoen moet je doen was ooit een slogan. Ja, laat ze daar maar eens aan beginnen daar in Den Haag. Te beginnen bij de primus inter pares, wiens partij er niet vies van is om over de ruggen van de zwakkeren in onze samenleving, in verkiezingstijdpolitiek te scoren en onder wiens leiding er in de afgelopen jaren al heel wat mis is gegaan en afgebroken. En hij is niet de enige. Ja ik zou kunnen leeglopen  over leugenaars en schreeuwlelijken, maar dan… Nee laat maar. Ik heb nog even tijd om een antwoord te vinden op de vraag of ik überhaupt wel ga stemmen. Voor de democratie? Dat zou wel eens de enige reden kunnen zijn.