Bij nader inzien door Hans Bogers

Nee van fietsen is het op woensdag 17 maart niet gekomen, zoals ik in mijn column van 13 maart beloofde. Ik hield mij met heel wat andere dingen onledig, zoals werken in de tuin, het schrijven en opnemen van een column, het voorbereiden van kopwijzer voor zaterdag 20 maart, een interessante whatsapp berichtenwisseling met mijn goede vriend  André de Boer en natuurlijk niet te vergeten het rondbrengen van kranten tussen 03.45 en 06.15 uur. Ook van die andere in die column gedane belofte (niet gaan stemmen) is niet veel terecht gekomen.  Ik heb dan wel niet persoonlijk mijn stem uitgebracht- dat laten doen door mijn echtgenote- maar ik ben overstag gegaan. Beïnvloed door veel reacties van trouwe luisteraars en lezers van mijn columns, het lezen van een column van Sheila Sitalsing, de strips van Pieter Dingemans en steeds knagender twijfels over deze toch wel radicale beslissing, ben ik op mijn schreden terug gekomen en heb ik besloten toch mijn stemmige bijdrage aan de democratie te leveren. Niet, dat ik anders ben gaan denken over het politieke gebeuren van de afgelopen jaren, die zelfs nog negatiever zijn geworden , nota bene, maar omdat dat stemmen, net als mijn religieuze opvoeding en mijn zwak voor Feyenoord zo zijn ingesleten, dat ze gewoon een, bijna fysiek, deel van me zijn geworden. Toch, een bitter gevoel bekruipt me als ik in een folder lees, dat verkiezingen hét moment zijn om mee te bepalen over het Nederland van de toekomst en ik besef, dat daarmee ‘het énige’ moment wordt bedoeld . Voor en na de verkiezingen mag je stil zijn. Zoals verwoord in dat walgelijke zondagsschool liedje; ‘ Stil maar, wacht maar. Alles wordt nieuw’. Ja, ik zie het de machtigen van deze aarde al genoegzaam denken: Wie zwijgt stemt toe! Maar toch, die bitterheid ondanks, zelfs het niet meer zitting nemen op een stembureau voelt als een soort spijbelen en als ik in het Olde Wief lees over Nijenstede en de Groeneveldschool dan denk ik vanzelf aan de keren, dat ik daar op het stembureau heb gezeten. 

En nu zaterdag 20 maart. De kruitdampen van de verkiezingen zijn opgetrokken. De stellingen zijn betrokken. De meeste stemmen gelden nog steeds. Alle pijlen blijven gericht op Corona en voorlopig kunnen we de echte problemen nog even voor ons uitschuiven. 

De echte problemen? Ach Samen komen we er wel uit. De één wat armer, de ander wat rijker. 

Maar en het kan niet genoeg gezegd worden: Samen komen we er wel uit!