Een analyse door Hans Bogers

De wereld stond, net als alle Nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het Haagse debacle waarin de dames Ollengren en Jorritsma en de heer Rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. Leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. En in deze tijd van ‘die Umwertung aller Werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren Wilders en Baudet te worden neergezet als leugenaar  gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. Deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. Een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. Zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft.

Over wat er gebeurd is, is genoeg gezegd en geschreven en zal nog veel meer gezegd en geschreven worden. Ik ga daar ook geen woorden meer aan vuil maken, mij gaat het over de situatie, waarin we, politiek gezien, zijn beland. En dat is eigenlijk heel simpel. De landelijke politiek wordt gegijzeld door  de leider van de grootste politieke partij van Nederland. Gegijzeld, dat klinkt niet erg democratisch, maar het is wrang te constateren, dat dat wel zo is, en het gevaar dreigt, dat deze houdgreep verwordt tot een verstikkende verwurging, waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk is. Het is een merkwaardige gedachte, dat politici, die met machts- en meerderheidsdenken, de democratie me grote regelmaat  aan hun laars lapten, nu dankzij die democratie in het zadel blijven. En wij, simpel stemvee als we zijn, wij zijn overgeleverd aan dat politieke spel, waarop we, nadat we onze stem hebben uitgebracht, geen enkele invloed meer hebben. Een gegeven stem verwordt  door politieke manipulaties tot een verloren stem. En als je toch wat wil veranderen moet je in principe vier jaar wachten om je stem terug te krijgen om er iets beters mee te doen. Tot zover de analyse.

Een somber verhaal eigenlijk en het doet me denken aan mijn favoriete, enigs aangepaste gedicht van J.C Bloem: ‘Het onaanvaardbare () aanvaarden en er vier jaar het zwijgen toe () doen’. Zo lijkt het althans, maar dat het hoeft niet te zijn. Als je gelooft dat de lijstaanvoerder van een partij je  onbeschaamd voorgelogen heeft, en die partij hem steunt, dan kun je volgend jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen die partij je stem onthouden, want als we vinden dat onbeschaamd liegen niet kan dan zou je kunnen kiezen voor partijen, die dat niet doen en die zich hooguit beperken tot een beetje politiek jokkebrokken. 

En je realiseren hoe goed het toch is  in een democratie te leven, ook al is politieke integriteit een illusie.