Prikken door Hans Bogers
Komtie zeiden ze, de huisartsen, de zusters, de broeders, de trombosejuffrouwen, de anesthesisten en de tandartsen om vervolgens een vlijmscherpe naald in je pols, bovenarm, je bovenbeen, je bil, of je mond te jassen. Injecteren , vaccineren, of prikken heette dat en ze zeiden ‘komtie’ om te voorkomen dat je zou schrikken. Niet om je schrap te zetten, integendeel, want dat kon je maar beter niet doen, ontspannen was het beste. Wat dat prikken betreft kan ik mezelf best wel ervaringsdeskundige noemen. Sinds die eerste keer in Leeuwarden, waar ik me niet veel meer van herinner, zijn heel wat naalden mijn lijf op diverse plaatsen binnengedrongen. Probleem- en pijnloos moet ik zeggen. Één keertje is het misgegaan. De betreffende prik voelde ik niet, maar de ontstane forse bloeduitstorting des te meer. Foutje bedankt. Maar ja shit happens nou eenmaal, ook in het ziekenhuis. Het feit van die grote hoeveelheid injecties wijst erop, dat ik in de loop van mijn bestaan nogal wat medische problemen heb gekend en nog ken natuurlijk. Zoveel zelfs, variërend van diabetisch 2 tot tia’s en hersen- hartinfarcten, dat ik in de huidige covid-19 tijd met recht tot de groep behoor, die vanwege onderliggend lijden met enige voorrang gevaccineerd zou moeten worden. De risicogroep dus. Daar merk ik niet veel van moet ik zeggen en ik vraag me af of ik ooit zal kunnen profiteren van die bevoorrechte status. Eerlijk gezegd geloof ik daar niets van en ik heb me maar voorgenomen nergens op te rekenen en me gewoon aan de preventieve adviezen te houden. Veel te bewegen, sociale contacten zoveel mogelijk te vermijden en me zeker niet bezig te houden met de vraag of de heren Rutte en De Jonge, ingefluisterd door het RIVM, het OMT en een hele rits andere deskundige instanties, wel steeds de goede beslissingen nemen. Want met zulke vragen schiet je niet op en ik kijk dan ook niet meer naar het regelmatige televisieoptreden van deze politieke Peppie en Kokkie. Het komt vast wel goed, ooit, denk ik dan maar. Ja ik meende me zelfs ook wel eens op een nogal nihilistische houding te betrappen wat die hele coronacrisis betreft, totdat ik het verhaal hoorde van een figuur, die bij een huisarts informeerde over het gewenste overgewicht dat hij moest hebben om bij voorrang gevaccineerd te kunnen worden. Of anders gezegd: ”Hoeveel hij nog door moest schransen en slempen, om de juiste vetgraad te bereiken, daarmee tot de risicogroep Obesitas te kunnen toe treden en zodoende met voorrang geprikt te kunnen worden”. Alles liever dan gezond leven dus.
Ja toen ik dat hoorde was er van mijn nihilisme weinig meer over.
