waar mensen van nature verzamelaars of jagers zijn, althans, dat heb ik ooit eens ergens gelezen of misschien wel op school geleerd, vind ik in mijzelf van beide eigenschappen wel wat terug. het jagersaspect neemt langzaam maar zeker af, wat zeker te maken heeft met het stijgen mijner jaren, maar waarschijnlijk ook om dat de jacht mij de afgelopen 70 jaar voldoende heeft opgeleverd en enige tevredenheid mij dus niet ontzegd kan worden. het verzamelaarsaspect daarentegen blijft onverminderd, of neemt zelfs nog wat toe, ook al ben ik in alle relativiteit een bescheiden verzamelaar. de echte toppers hebben of veel geld, een verzamel tic of beide. in mijn jonge jaren heb ik ooit suikerzakjes, speldjes, kaasmerken, sigarenbandjes en kwartjes verzameld -dat laatste maakte ik op uit de opmerking van mijn pake, die mij een kwartjesvinder noemde, al begreep ik pas later dat hij daarmee bedoelde, dat ik een valsspeler was, maar dit terzijde.- en tot voor kort verzamelde ik orgel cd’s van kerken, waar ik ooit eens was geweest en flessendoppen voor het goede doel. een vorm van verzamelen, die ik m’n hele leven lang door heb beoefend en nog steeds beoefen wordt ook wel het onbedoeld vinden genoemd. gewoon ergens tegenaan lopen, dat oprapen en meenemen, al behoor ik niet tot de categorie mensen, die hun huis bijna volstouwen met gevonden voorwerpen. maar iets interessants zal ik niet zomaar op straat laten liggen. zo vond ik een jaar geleden een zilverkleurig dameshorloge met een pasfoto ernaast. beide heb ik opgeraapt. dit keer niet om mee naar huis te nemen, maar om naar het gemeentehuis te brengen, naar de afdeling gevonden voorwerpen ic de receptie, in de hoop, dat de eigenaar het daar op zou komen halen. over gevonden voorwerpen gesproken, vroeger was het bewaren daarvan een gewichtige politietaak. op de politieschool werd aan dat onderwerp ook best veel aandacht geschonken. we leerden alles over het verschil tussen een res nullius (een zaak van generlei waarde) en een res derelictae(een prijsgegeven of weggeworpen zaak). ja vroeger ging je in het politie onderwijs nog wel eens de diepte in, met latijnse termen en al, zoals mag blijken uit de wapenspreuk vigilat ut quiescant ( hij waakt opdat zij slapen). kom daar nog maar eens om vandaag de dag. ja zelfs het grote goed van het beheer van gevonden voorwerpen werd afgestoten net zoals heel veel, lang gekoesterde politie activiteiten. nu beheert de gemeente de gevonden voorwerpen en dat doet ze goed, zoals ik afgelopen dinsdag mocht ervaren. dat gevonden horloge en die pasfoto zijn nooit opgehaald en daarmee was ik eigenaar (of bezitter) geworden, werd mij van gemeentewege meegedeeld. ik ga nu zelf actief bekijken of ik de eigenares nog kan achterhalen en anders wordt het een res cyclus taberna (een kringloopwinkel zaak). ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
waar mensen van nature verzamelaars of jagers zijn, althans, dat heb ik ooit eens ergens gelezen of misschien wel op school geleerd, vind ik in mijzelf van beide eigenschappen wel wat terug. het jagersaspect neemt langzaam maar zeker af, wat zeker te maken heeft met het stijgen mijner jaren, maar waarschijnlijk ook om dat de jacht mij de afgelopen 70 jaar voldoende heeft opgeleverd en enige tevredenheid mij dus niet ontzegd kan worden. het verzamelaarsaspect daarentegen blijft onverminderd, of neemt zelfs nog wat toe, ook al ben ik in alle relativiteit een bescheiden verzamelaar. de echte toppers hebben of veel geld, een verzamel tic of beide. in mijn jonge jaren heb ik ooit suikerzakjes, speldjes, kaasmerken, sigarenbandjes en kwartjes verzameld -dat laatste maakte ik op uit de opmerking van mijn pake, die mij een kwartjesvinder noemde, al begreep ik pas later dat hij daarmee bedoelde, dat ik een valsspeler was, maar dit terzijde.- en tot voor kort verzamelde ik orgel cd’s van kerken, waar ik ooit eens was geweest en flessendoppen voor het goede doel. een vorm van verzamelen, die ik m’n hele leven lang door heb beoefend en nog steeds beoefen wordt ook wel het onbedoeld vinden genoemd. gewoon ergens tegenaan lopen, dat oprapen en meenemen, al behoor ik niet tot de categorie mensen, die hun huis bijna volstouwen met gevonden voorwerpen. maar iets interessants zal ik niet zomaar op straat laten liggen. zo vond ik een jaar geleden een zilverkleurig dameshorloge met een pasfoto ernaast. beide heb ik opgeraapt. dit keer niet om mee naar huis te nemen, maar om naar het gemeentehuis te brengen, naar de afdeling gevonden voorwerpen ic de receptie, in de hoop, dat de eigenaar het daar op zou komen halen. over gevonden voorwerpen gesproken, vroeger was het bewaren daarvan een gewichtige politietaak. op de politieschool werd aan dat onderwerp ook best veel aandacht geschonken. we leerden alles over het verschil tussen een res nullius (een zaak van generlei waarde) en een res derelictae(een prijsgegeven of weggeworpen zaak). ja vroeger ging je in het politie onderwijs nog wel eens de diepte in, met latijnse termen en al, zoals mag blijken uit de wapenspreuk vigilat ut quiescant ( hij waakt opdat zij slapen). kom daar nog maar eens om vandaag de dag. ja zelfs het grote goed van het beheer van gevonden voorwerpen werd afgestoten net zoals heel veel, lang gekoesterde politie activiteiten. nu beheert de gemeente de gevonden voorwerpen en dat doet ze goed, zoals ik afgelopen dinsdag mocht ervaren. dat gevonden horloge en die pasfoto zijn nooit opgehaald en daarmee was ik eigenaar (of bezitter) geworden, werd mij van gemeentewege meegedeeld. ik ga nu zelf actief bekijken of ik de eigenares nog kan achterhalen en anders wordt het een res cyclus taberna (een kringloopwinkel zaak). ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Waar mensen van nature verzamelaars of jagers zijn, althans, dat heb ik ooit eens ergens gelezen of misschien wel op school geleerd, vind ik in mijzelf van beide eigenschappen wel wat terug. Het jagersaspect neemt langzaam maar zeker af, wat zeker te maken heeft met het stijgen mijner jaren, maar waarschijnlijk ook om dat de jacht mij de afgelopen 70 jaar voldoende heeft opgeleverd en enige tevredenheid mij dus niet ontzegd kan worden. Het verzamelaarsaspect daarentegen blijft onverminderd, of neemt zelfs nog wat toe, ook al ben ik in alle relativiteit een bescheiden verzamelaar. De echte toppers hebben of veel geld, een verzamel tic of beide. In mijn jonge jaren heb ik ooit suikerzakjes, speldjes, kaasmerken, sigarenbandjes en kwartjes verzameld -Dat laatste maakte ik op uit de opmerking van mijn pake, die mij een kwartjesvinder noemde, al begreep ik pas later dat hij daarmee bedoelde, dat ik een valsspeler was, maar dit terzijde.- en tot voor kort verzamelde ik orgel cd’s van kerken, waar ik ooit eens was geweest en flessendoppen voor het goede doel.
Een vorm van verzamelen, die ik m’n hele leven lang door heb beoefend en nog steeds beoefen wordt ook wel het onbedoeld vinden genoemd. Gewoon ergens tegenaan lopen, dat oprapen en meenemen, al behoor ik niet tot de categorie mensen, die hun huis bijna volstouwen met gevonden voorwerpen. Maar iets interessants zal ik niet zomaar op straat laten liggen.
Zo vond ik een jaar geleden een zilverkleurig dameshorloge met een pasfoto ernaast. Beide heb ik opgeraapt. Dit keer niet om mee naar huis te nemen, maar om naar het gemeentehuis te brengen, naar de afdeling gevonden voorwerpen ic de receptie, in de hoop, dat de eigenaar het daar op zou komen halen.
Over gevonden voorwerpen gesproken, vroeger was het bewaren daarvan een gewichtige politietaak. Op de politieschool werd aan dat onderwerp ook best veel aandacht geschonken. We leerden alles over het verschil tussen een res nullius (een zaak van generlei waarde) en een res derelictae(een prijsgegeven of weggeworpen zaak) . Ja vroeger ging je in het politie onderwijs nog wel eens de diepte in, met Latijnse termen en al, zoals mag blijken uit de wapenspreuk Vigilat ut quiescant ( hij waakt opdat zij slapen). Kom daar nog maar eens om vandaag de dag. Ja zelfs het grote goed van het beheer van gevonden voorwerpen werd afgestoten net zoals heel veel, lang gekoesterde politie activiteiten.
Nu beheert de gemeente de gevonden voorwerpen en dat doet ze goed, zoals ik afgelopen dinsdag mocht ervaren. Dat gevonden horloge en die pasfoto zijn nooit opgehaald en daarmee was ik eigenaar (of bezitter) geworden, werd mij van gemeentewege meegedeeld. Ik ga nu zelf actief bekijken of ik de eigenares nog kan achterhalen en anders wordt het een res cyclus taberna (een kringloopwinkel zaak).
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
waar mensen van nature verzamelaars of jagers zijn, althans, dat heb ik ooit eens ergens gelezen of misschien wel op school geleerd, vind ik in mijzelf van beide eigenschappen wel wat terug. het jagersaspect neemt langzaam maar zeker af, wat zeker te maken heeft met het stijgen mijner jaren, maar waarschijnlijk ook om dat de jacht mij de afgelopen 70 jaar voldoende heeft opgeleverd en enige tevredenheid mij dus niet ontzegd kan worden. het verzamelaarsaspect daarentegen blijft onverminderd, of neemt zelfs nog wat toe, ook al ben ik in alle relativiteit een bescheiden verzamelaar. de echte toppers hebben of veel geld, een verzamel tic of beide. in mijn jonge jaren heb ik ooit suikerzakjes, speldjes, kaasmerken, sigarenbandjes en kwartjes verzameld -dat laatste maakte ik op uit de opmerking van mijn pake, die mij een kwartjesvinder noemde, al begreep ik pas later dat hij daarmee bedoelde, dat ik een valsspeler was, maar dit terzijde.- en tot voor kort verzamelde ik orgel cd’s van kerken, waar ik ooit eens was geweest en flessendoppen voor het goede doel. een vorm van verzamelen, die ik m’n hele leven lang door heb beoefend en nog steeds beoefen wordt ook wel het onbedoeld vinden genoemd. gewoon ergens tegenaan lopen, dat oprapen en meenemen, al behoor ik niet tot de categorie mensen, die hun huis bijna volstouwen met gevonden voorwerpen. maar iets interessants zal ik niet zomaar op straat laten liggen. zo vond ik een jaar geleden een zilverkleurig dameshorloge met een pasfoto ernaast. beide heb ik opgeraapt. dit keer niet om mee naar huis te nemen, maar om naar het gemeentehuis te brengen, naar de afdeling gevonden voorwerpen ic de receptie, in de hoop, dat de eigenaar het daar op zou komen halen. over gevonden voorwerpen gesproken, vroeger was het bewaren daarvan een gewichtige politietaak. op de politieschool werd aan dat onderwerp ook best veel aandacht geschonken. we leerden alles over het verschil tussen een res nullius (een zaak van generlei waarde) en een res derelictae(een prijsgegeven of weggeworpen zaak). ja vroeger ging je in het politie onderwijs nog wel eens de diepte in, met latijnse termen en al, zoals mag blijken uit de wapenspreuk vigilat ut quiescant ( hij waakt opdat zij slapen). kom daar nog maar eens om vandaag de dag. ja zelfs het grote goed van het beheer van gevonden voorwerpen werd afgestoten net zoals heel veel, lang gekoesterde politie activiteiten. nu beheert de gemeente de gevonden voorwerpen en dat doet ze goed, zoals ik afgelopen dinsdag mocht ervaren. dat gevonden horloge en die pasfoto zijn nooit opgehaald en daarmee was ik eigenaar (of bezitter) geworden, werd mij van gemeentewege meegedeeld. ik ga nu zelf actief bekijken of ik de eigenares nog kan achterhalen en anders wordt het een res cyclus taberna (een kringloopwinkel zaak). ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
waar mensen van nature verzamelaars of jagers zijn, althans, dat heb ik ooit eens ergens gelezen of misschien wel op school geleerd, vind ik in mijzelf van beide eigenschappen wel wat terug. het jagersaspect neemt langzaam maar zeker af, wat zeker te maken heeft met het stijgen mijner jaren, maar waarschijnlijk ook om dat de jacht mij de afgelopen 70 jaar voldoende heeft opgeleverd en enige tevredenheid mij dus niet ontzegd kan worden. het verzamelaarsaspect daarentegen blijft onverminderd, of neemt zelfs nog wat toe, ook al ben ik in alle relativiteit een bescheiden verzamelaar. de echte toppers hebben of veel geld, een verzamel tic of beide. in mijn jonge jaren heb ik ooit suikerzakjes, speldjes, kaasmerken, sigarenbandjes en kwartjes verzameld -dat laatste maakte ik op uit de opmerking van mijn pake, die mij een kwartjesvinder noemde, al begreep ik pas later dat hij daarmee bedoelde, dat ik een valsspeler was, maar dit terzijde.- en tot voor kort verzamelde ik orgel cd’s van kerken, waar ik ooit eens was geweest en flessendoppen voor het goede doel. een vorm van verzamelen, die ik m’n hele leven lang door heb beoefend en nog steeds beoefen wordt ook wel het onbedoeld vinden genoemd. gewoon ergens tegenaan lopen, dat oprapen en meenemen, al behoor ik niet tot de categorie mensen, die hun huis bijna volstouwen met gevonden voorwerpen. maar iets interessants zal ik niet zomaar op straat laten liggen. zo vond ik een jaar geleden een zilverkleurig dameshorloge met een pasfoto ernaast. beide heb ik opgeraapt. dit keer niet om mee naar huis te nemen, maar om naar het gemeentehuis te brengen, naar de afdeling gevonden voorwerpen ic de receptie, in de hoop, dat de eigenaar het daar op zou komen halen. over gevonden voorwerpen gesproken, vroeger was het bewaren daarvan een gewichtige politietaak. op de politieschool werd aan dat onderwerp ook best veel aandacht geschonken. we leerden alles over het verschil tussen een res nullius (een zaak van generlei waarde) en een res derelictae(een prijsgegeven of weggeworpen zaak). ja vroeger ging je in het politie onderwijs nog wel eens de diepte in, met latijnse termen en al, zoals mag blijken uit de wapenspreuk vigilat ut quiescant ( hij waakt opdat zij slapen). kom daar nog maar eens om vandaag de dag. ja zelfs het grote goed van het beheer van gevonden voorwerpen werd afgestoten net zoals heel veel, lang gekoesterde politie activiteiten. nu beheert de gemeente de gevonden voorwerpen en dat doet ze goed, zoals ik afgelopen dinsdag mocht ervaren. dat gevonden horloge en die pasfoto zijn nooit opgehaald en daarmee was ik eigenaar (of bezitter) geworden, werd mij van gemeentewege meegedeeld. ik ga nu zelf actief bekijken of ik de eigenares nog kan achterhalen en anders wordt het een res cyclus taberna (een kringloopwinkel zaak). ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
