The times they are a changin’ door Hans Bogers
In de jaren, dat het er om ging , de zestiger jaren, was ik niet bepaald een fan van Bob Dylan, mijn hart ging meer uit naar bands als The spencer Davis Group, The Animals en The Kinks om er maar eens een paar te noemen. Dat komt waarschijnlijk, omdat ik de muziek van Dylan te iel vond en nog niet toe was aan diepzinnige teksten, die ook nog eens in het Engels werden gezongen. Waarschijnlijk heb ik daardoor heel veel inhoudelijks gemist, maar dankzij Boudewijn de Groot in dat opzicht toch niet al teveel schade opgelopen. Nu is het een hype geworden, dat bejaarde artiesten, in hun laatste levensfase, zich geroepen voelen om weer te gaan optreden. Als flikkerende kaarsen, die, voor het definitieve doven, nog eenmaal opvlammen. Zo ook Bob Dylan, en vooral de wereldwijde lof over zijn hit over de veranderende tijden triggerde mij om die tekst maar eens goed te gaan beluisteren. En Bob had gelijk: De tijden veranderen, al werd ik me wel bewust van de tegenstrijdigheid gelegen in het feit, dat dat niet gold voor de inhoud van zijn liedje, want die is ondanks de veranderende tijden onveranderlijk gebleven. Ingewikkeld, dat wel, en het deed me denken aan een nog oudere beroemdheid: Cicero, aan wie we heel wat wijsheden te danken hebben, zoals zijn onvergetelijke “O Tempora. O mores”, die overigens vanwege onder andere zijn scherpe tong nogal vervelend aan zijn einde is gekomen. Eigenlijk niet opzienbarend gezien vanuit de normen in die tijd. Zo ging dat nu eenmaal. Maar de tijden veranderen, al wordt het mij wat die veranderingen betreft best wel eens bang te moede, want – en dat is toch ook weer een ONveranderlijk gegeven- niet alle veranderingen zijn verbeteringen. Neem bijvoorbeeld de ontwikkelingen in de gezondheidszorg. In ons land toch een groot goed, dat wereldwijd respect afdwingt. Die zorg, die zo onaantastbaar, zo onveranderlijk leek, staat onder druk. Grote druk. Zo groot zelfs, dat je soms ( op sombere momenten) bijna niet anders dan tot de conclusie kan komen, dat wachtlijsten van soms wel meer dan 100 dagen tot dodenlijsten zijn verworden. Of de beangstigende gedachte, dat de bereikbaarheid van de zorg, bijna met de dag afneemt en het ondenkbare werkelijkheid wordt, dat, zoals nu al in Amerika het geval schijnt te zijn , het bijna ondoenlijk is überhaupt een huisarts te kunnen spreken. En dan heb ik het nog niet over de ontwikkelingen in het onderwijs, waarin de ‘have nots’ het lijken te gaan afleggen tegen de ‘haves’ en al helemaal niet over de telkens opnieuw op ons afkomende banken crises, waarin, zoals economiespecialist Koen Haegens schrijft, de belastingbetaler altijd het kind van de rekening is.
Dus: wat er ook in deze wereld anders wordt, sommige dingen zullen altijd en eeuwig hetzelfde blijven.
The times they are a changin’: Een prachtig lied, maar wel in alle betrekkelijkheid en tot op zekere hoogte.
