Tweeslachtigheid. door Hans Bogers
Toen ik mij in gedachten voorbereidde op het schrijven van deze post katheterisatie column moest ik opeens denken aan Toon Hermans, zijn conference over tweeslachtigheid en zijn liedje over de ballonnetjes, en wellicht lukt het me om die gedachten ook werkelijk in mijn verhaal terug te laten komen.
Zoals u mogelijk al wel weet, laat het functioneren van mijn hart de laatste tijd nogal te wensen over. Ingewikkelde onderzoeken en ziekenhuisbezoekjes leverden geen inzicht op in de oorzaken daarvan. Totdat dit haperende orgaan middels een katheterisatie afgelopen dinsdag door superviserend cardioloog Thijs Braber tegen het licht werd gehouden. En terwijl in Den Haag de politieke poppenkast op stoom kwam en verderop de Chinese vastgoed ontwikkelaar Evergrande steeds verder te wankelen ging, met alle gevolgen van dien, lag ik, uitgedost in een Isalakostuum op een katheretisatiekamer met links van mij twee televisieschermen, rechts van mij een geconcentreerde dokter Braber met zijn assistent, heen en weer flitsend boven mijn hartstreek een röntgenapparaat en in mijn pols een wat moeizaam aangebracht slangetje, terwijl op wonderbaarlijke wijze mijn kloppend hart in beeld verscheen. In een naastgelegen kamertje zaten nog een paar mensen naar een televisiescherm te kijken, een soort VAR naar later bleek, en zo af en toe kwam zuster Isala even langs om te vragen hoe het met me ging. Bijna onmiddellijk bleek, dat in een aantal bloedvaten rond het hart het fenomeen aderverkalking had toegeslagen en dat ingrijpen, ic het plaatsen van stents en/of het verwijden van bloedvaten op de ergste plekken noodzakelijk was. Tot mijn voldoening bleek een oude Friese stent, die 15 jaar geleden was geplaatst door dokter Quéré nog zo uitstekend te functioneren, dat hij meegenomen kon worden bij het aanbrengen van de nieuwe stents. Overigens ter uwer informatie: om stents, een soort buisjes, in een (slag)ader te kunnen aanbrengen wordt gewerkt met ballonnetjes, die opgeblazen kunnen worden. Nou verdragen harde kalk en ballonnetjes elkaar niet goed, en tijdens de twee uur durende behandeling heeft menig ballonnetje dan ook het loodje moeten leggen. Twee uur, het lijkt een hele tijd, maar de tijd vloog om en het mag misschien verbazing wekken, maar ik heb me die tijd geen moment verveeld. Sterker nog: Vol bewondering heb ik gekeken naar het lijnenspel op de televisieschermen, en geluisterd naar de gesprekken tussen de cardioloog, zijn assistent en de VAR. Genieten is een groot woord, maar het scheelde niet veel. Ook de dokter was tevreden met het ‘finaal fraaie resultaat’ en nam dat enthousiast met me door, al ligt er nog wel een te behandelen restje in een zieke verkalkte rechter kransslagader op de loer, maar daar vloeit voorlopig nog geen bloed vanaf.Â
Een basisprobleem blijft nog wel, dat mijn bloed- en andere vaten nogal nauw zijn aangelegd, maar daar zal ik het nog wel eens met mijn ouders over hebben.
