OV en corona door Hans Bogers

Ik maak sinds jaar en dag, als het even kan, gebruik van de trein. Niet dat ik dat doe met de gedachte, dat treinreizen milieuvriendelijk zou zijn vanwege het gebruik van elektriciteit, want die groene stroom daar geloof ik niet zo in, maar vooral omdat het een prettige manier van reizen is. Dat het Openbaar Vervoer, verder aan te duiden als OV, in deze coronatijd erg onder druk staat, en er af en toe last is van storingen, aanrijdingen, weersomstandigheden, een tekort aan verkeersleiders of andere ongemakken, dat mag duidelijk zijn, maar doet aan mijn goede NS-gevoel niets af. Toch overkwam mij  afgelopen zondagmiddag en avond iets wat mij de haren te berge deed reizen. Over de stommiteit, dat ik mijn OV-chipkaart was vergeten en ik een kaartje ( in tweeërlei opzicht met verhoging ) moest kopen, zal ik maar niet uitweiden, maar de trein naar Zwolle van 17. 45 uur zat stamp- en stampvol. Reden: In Leeuwarden weigerde een verwarde passagier, of een passagier die verward gedrag vertoonde, een wappie wellicht (vroeger gewoon een gek), een mondkapje te gebruiken in de trein en de politie (vier man sterk) moest eraan te pas komen de  steeds agressiever wordende man uit de trein te halen. Maar om de een of andere reden moesten ook alle passagiers die trein verlaten en werden zij in een half uur latere trein gepropt. Dezelfde trein, die óns naar Zwolle zou brengen. Ik voelde mij bepaald niet prettig  in die overvolle ruimte, hoewel het najaars-gehoest en geproest gelukkig nog wel meeviel, maar ontspannen was anders. Gelukkig kon de conducteur de politie van deze drukte de schuld geven. 

Van de terugreis om 20.48 uur verwachtte  ik, dat deze voorspoediger zou verlopen, maar niets bleek minder waar. De trein, die – richting Leeuwarden- aankwam,  bestond uit drie treinstellen, waarvan er twee werden afgekoppeld en teruggebracht naar één  lullig treinstelletje met als gevolg dat passagiers, die eerst over drie wagons waren verdeeld,  het vanaf Zwolle met maar eentje moesten doen. Gevolg: stamp en stamp, ongezond vol. Ik voelde me bepaald niet op m’n gemak, en ook al had iedereen een mond-neuskapje  aangetrokken dacht ik er zelfs even over om uit te stappen, maar voor ik dat plan kon uitvoeren zette de trein zich al in beweging en moest ik blijven zitten, hopend, dat de virusschade beperkt zou blijven. Maar senang nee, dat voelde ik me niet. Gelukkig verlieten er in het station Meppel twee mensen de trein en kwam er niemand meer bij, maar het bleef benauwend en pas in Steenwijk kon ik weer opgelucht ademhalen.

Een kort fietsritje in de zuivere buitenlucht maakte het allemaal weer een beetje goed.