Onacceptabel door Hans Bogers
Zaterdag 8 januari 2022. De dag van mijn eerste column van alweer een nieuw jaar. En hoewel de kop er nog maar net af is, is er al weer heel wat gebeurd en legio columnonderwerpen liggen dan ook voor het oprapen. Toch heb ik voor vandaag gekozen voor een woord, dat ook afgelopen jaar al veel gevallen is en dat wat mij betreft hét woord van 2021 is. Nee, dat is niet prikspijt. Zeker niet, want als er iets is waar ik en met mij vele steenwijkerlandigers geen spijt van heb dan zijn dat de prikken, die ik in het kader van covid-19 heb geïncasseerd. Ik voelde er niks van, de napijn bleek over het algemeen ook best mee te vallen en het gaf me het goede gevoel, dat er stappen waren gezet in de strijd tegen die nare ziekte en er licht aan het eind van de tunnel was te zien. Ik had ten minste na de derde prik een opgelucht gevoel en de associatie met een hit van de Rolling Stones die afgelopen jaar op nummer 1984 stond in de top 2000, A Little Red Booster drong zich aan mij op. Een bijzonder getal dat 1984. Een zekere George Orwell scheef daarover, en zijn beangstigende “Big brother is watching you” lijkt voor veel complotdenkers grond te zijn voor hun strijd tegen de aanpak van covid-19. Dat The Little Red Rooster symbool staat voor vrede en dat de Booster die vrede in (in de vorm van gezondheid) versneld dichterbij brengt, heeft wat betreft de complottheorieën nog niet tot nieuwe inzichten geleid, maar ik twijfel ik er niet aan dat dat zeker zal gaan gebeuren.
Maar door deze uitwijding ben ik nogal afgedwaald van het begrip dat wél het woord van 2021 en onderwerp van deze column zou moeten: ONACCEPTABEL. Hoe vaak ik dat al niet heb gehoord het afgelopen jaar. Ministers, burgemeesters en heel veel andere hotemetoten buitelden over elkaar heen om nog maar weer eens, een en al onverzettelijkheid uitstralend, duidelijk te maken hoe onacceptabel het was, dat ambulancemedewerkers, brandweerlieden, politiemensen, verpleegkundigen en al die andere mensen, die ons ten dienste staan, worden uitgescholden, bedreigd of mishandeld. Maar ondertussen. Het zijn alleen maar woorden. Het zijn getuigenissen van onmacht. Zoiets als: “Hou me vast, anders sla ik hem in elkaar!”
Maar wat echt onacceptabel is, is dat de goedwillende meerderheid van de Nederlandse bevolking het allemaal maar laat gebeuren. Het is onacceptabel, dat afspraken en wetten alleen nog maar lijken te gelden als ze gehandhaafd kunnen worden. Het is onacceptabel, dat parlementsleden willens en wetens het vuurtje van de ontmanteling van de democratie, brandend houden. Sterker nog: willens en wetens aanwakkeren. Om vervolgens hun handen in onschuld te wassen.
Maar bovenal is het onacceptabel, dat al die boven ons gestelde bestuurders en beleidsmakers het zover hebben laten komen, zwelgend in de gedachte het toch maar weer eens goed gezegd te hebben met hun onacceptabel.
Misschien is het tijd, dat al die hulpverleners, in de breedste zin van het woord, samen eens een kopje koffie gingen drinken.
Al hoeft dat niet persé op De Dam, de Coolsingel mag ook.
Of De Markt natuurlijk.
