Een bijzondere week door Hans Bogers
Een verwarrende week. Een week van elkaar in razend tempo opvolgende gedachten en emoties. Een week waarin himmelhoch jauchzend und zu Tode Betrübt elkaar afwisselen. Een week van blijheid. Een week van verdriet. Een week van bitterheid. Een week van cynisme. Een week van het totale niet begrijpen. Ja verwarrend. Er is geen touw meer aan vast te knopen. Een week van rampen in het klein. Een week van rampen in het groot. En een week van herinneringen aan rampen. Een week, waarin we onze excuses moeten aanbieden voor ons verleden als slavendrijvers en slavenhandelaars en de daarbij behorende aller vreselijkste excessen, die door onze voorvaderen zijn begaan. Terwijl we vandaag de dag zonder blikken of blozen profiteren van de meest schijnheilige vorm van slavernij: de uitbuiting van mensen tegen een schandelijke beloning. Voor een dubbeltje op de eerste rang. Daar zijn we goed in. Maar een beetje bescheidenheid zou geen kwaad kunnen. Kijk naar je eigen. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Stenigen mag, maar alleen als je een 100 procent zuiver geweten hebt. Volstrekt integer bent. En dat nu is een illusie. Een utopie. Integere mensen bestaan niet. There are no good guys. There are no bad guys, zei de ooit zo verguisde overste Karremans. Zijn het alleen de Russen, die liegen? Natuurlijk niet. In de zogenaamde geopolitiek, maken alle partijen zich schuldig aan jokkernij en bedrog. En op dat niveau is dat ook toegestaan. Wenselijk lijkt het zelfs.
Oekraïne staat nogal hoog op het lijstje van corrupte staten. Zou dat door die Russische inval veranderd zijn? Ik vraag me dat af. Zou een fraudeur, die in een rolstoel belandt daardoor een mindere fraudeur zijn? Zouden Oekraïnse oligarchen al niet een klein berekeningetje hebben gemaakt van de centjes die zij kunnen afromen van de miljarden steun, die hun land te wachten staat als de oorlog voorbij is? Wie zal het zeggen. Feit is, dat er altijd mensen zijn, bij wat voor ellende ook, die er beter van worden.
Op een cursus heb ik ooit eens geleerd om in bepaalde situaties (eigenlijk bijna altijd) OMA thuis te laten. Dwz niet oordelen, geen mening verkondigen en geen adviezen geven. Best wel eens moeilijk. Zeker in deze tijden van fake news en complottheorieën.
Maar dat alles gezegd zijnde: Het zijn de kleine, persoonlijke verhalen, die het hem doen, die mij raken, zoals het verhaal van Ria, die als klein meisje voor haar verjaardag een poppenhuis kreeg, maar dat niet mee mocht nemen het Jappenkamp in. Haar geluk: Dat vriendinnetje, dat er een mooie tekening van maakte, die ze wel kon meenemen. Die tekening, die heeft ze nog altijd.
Of het verhaal van Wim, die het als jong broekie met zijn eenheid in Valkenburg moest opnemen tegen de Duitsers en die zag, dat zijn maatje, dat vlak voor hem liep door het hoofd werd geschoten.
“Toen ben ik hard geworden” zei Wim en die hardheid heeft hem, hoe vriendelijk hij ook was, nooit meer los gelaten.
Ja het is een verwarrende tijd met grote verhalen en kleine verhalen. En al zullen ze beide verteld moeten worden, het zijn die kleine persoonlijke gebeurtenissen, die de echte geschiedenis maken.
