De eerste vijftien dagen van mei door Hans Bogers
De maand mei is een maand vol bijzondere data. Om maar eens te beginnen met het algemene uitgangspunt, dat alle vogeltjes in die maand hun ei leggen: Het begin van alle leven. Wrang is de gedachte dat sommige oorlogszuchtige landen onder eieren ook bommen, raketten en granaten verstaan en die naar hartenlust rondstrooien: Het einde van het leven. En dan die data: 1 mei, de dag van de arbeid. 4 mei, de dag van de dodenherdenking. 5 mei, de dag van de bevrijding. 9 mei, de dag van de overwinning. 10 mei, het begin van de oorlog tussen Nederland en Duitsland. 11 en 12 mei, de dagen waarop Regering en Koningshuis Nederland verlaten op zoek naar veiliger oorden. 15 mei, de onvoorwaardelijke overgave van Nederland door de generaal buitendienst Winkelman en ook nog moederdag. Die vrolijke meimaand toch. Van alles wat. Oorlog. Vrijheid. Vrede. De oorlogen van Europa zijn alweer zolang voorbij en er zijn maar weinig mensen meer, die die nog na kunnen vertellen. Hoewel het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt en dat de gebeurtenissen van toen één op één kunt overzetten op de dag van vandaag. Als een soort wake up call. Opdat wij niet vergeten. Al zijn Hitler en Poetin volgens de deskundigen, die er voor geleerd hebben en er dus verstand van hebben, totaal andere wezens. Maar de zegswijze over het gebeten worden door de kat of de hond lijkt mij al voldoende relativering.
En er zijn in dat verband heel wat opvallende gelijkenissen. Zoals met Guernica en Syrië is gebeurd: Voordat de Duitse nazi’s de oorlog met hun blitzkrieg echt begonnen, oefenden ze om ervaring op te doen met het platgooien van steden, door een terreurbombardement uit te voeren op de Spaanse stad Guernica, naar aanleiding waarvan Pablo Picasso zijn beroemde schilderij maakte. En de Russen die dat voorbeeld volgden door uitgebreid te oefenen op Syrische steden, voordat zij Oekraïne binnen vielen. De overeenkomsten tussen de gevolgen van die bombardementen zijn treffend.
Een andere overeenkomst, wellicht nog duidelijker, is die tussen de motivering van de Duitse oorlogsverklaring aan Nederland en de motivering van de Russen voor hun ‘militaire operatie’ in Oekraïne.
De Duitse motivering: “Wij hebben onweerlegbare bewijzen van een onmiddellijk dreigende inval van Frankrijk en Engeland in België, Nederland, Luxemburg, die met medeweten van Nederland en België sinds lang is voorbereid. Doel: oprukken naar Roergebied.” De Russische motivering voor de inval in Oekraïne: De Navo en de Verenigde Staten hebben het snode plan opgevat Rusland binnen te vallen.
En last but not least: de twee grote leiders Adolf en Vladimir waren het zat, dat hun landen altijd maar de tweede viool moesten spelen. Duitsland en Rusland moesten op het wereldtoneel de plaats krijgen, waarop ze recht hadden. Bovenaan! Ze zijn niet de enige. En zolang alle landen bovenaan willen staan, zolang kunnen we Nie wieder, of Peace in our time wel vergeten.
Ik ben benieuwd hoe we er volgend jaar mei voor staan.
