Sophietje door Hans Bogers

Op dinsdagmiddag 31 mei 2022 om ongeveer vijf uur heeft Sophie Bogers, mijn lieve kleindochter haar ongelijke strijd opgegeven. Een ongelijke strijd, die ze vanaf haar geboorte, bijna acht jaar geleden, moest voeren tegen zoiets ongrijpbaars als een DNA foutje. Niet bij elkaar passende genen of zoiets. Die strijd heeft Sophie, gesteund door Willem, Sandra en Maarten, haar ouders en haar broertje  en heel veel liefdevolle zorgverleners tot het bittere eind gestreden. Steeds weer moest  ze in die strijd terrein prijsgeven. Iedere epileptische aanval betekende een nieuwe beschadiging van haar hersentjes. Een besmetting met  corona wist ze te  doorstaan, maar het RS virus veroorzaakte een longontsteking, die haar weerstand brak. Moegestreden is Sophie, vastgehouden door Willem en Sandra weggebracht  tot aan de poort van de eindeloze stilte en is ze op weg gegaan naar een andere ons zo onbekende wereld. De kleur van haar laatste strijd was uit haar gezicht en uit haar handen verdwenen. Lief, ontspannen en vredig lag ze op haar bedje. Alsof ze ons wilde laten weten, dat het goed was. 

Alsof ze ons dat zeggen wilde.

Niemand heeft Sophietjes stem ooit gehoord. Haar lippen hebben nooit één woord kunnen vormen, omdat ze al haar energie nodig had om die dagelijkse toevallen te weerstaan. Toch heeft ze ons- woordeloos- door haar leven, door haar wezen heel veel verteld.  Een enkele keer over haar pijn, over haar grenzen, haar boosheid soms – want boos kijken kon ze- maar nooit over bitterheid, nooit over onvrede met haar lot. Wie haar goed kende kon aan haar gezichtje, haar houding, zien of ze zich prettig voelde. Sophie hield van zwemmen, en op de filmpjes, die van haar gemaakt werden, zag je een ontspannen blij kijkend meisje. En ze kon ook zo genieten van haar regelmatig badderbeurt.

Bijna acht jaar hebben we met Sophietje opgetrokken. Vooral voor haar ouders en broertje intensieve, maar mooie jaren,  waarin ik mezelf  toch zo vaak de wanhopige vraag stelde:  Waarom nou!  Waarom dit lieve poppie, dat nog nooit iemand kwaad heeft gedaan! En hoewel ik mezelf heb aangeleerd die ‘waarom vraag’ zo weinig mogelijk te stellen, heb ik dat als het om Sophietje ging toch zo vaak  gedaan. 

Maar het was Sophietje zelf, die, knus zittend op mijn schoot, liet weten, dat er voor bitterheid geen plaats was. Genieten van elkaars gezelschap was haar onuitgesproken maar voelbare boodschap. Liedjes zingen, ook al kon ze nauwelijks iets horen. Het ontspannen ondergaan van voetmassages en tevreden slapen.

Afgelopen dinsdag heeft Sophietjes  wezen ons verlaten en komende woensdag zal haar zo gekwelde en zo gepijnigde lichaampje haar volgen. 

Er staan ons onnoemelijk veel dagen en nachten te wachten van  het onbeschrijfelijkst verdriet, van ontelbare tranen, van wanhoop, van boze bitterheid, van niet begrijpen, van luisteren naar de mooiste liedjes, van een wirwar van gedachten, al die tranen, al dat verdriet, het besef, dat er een tijd is afgesloten, een tijd, die nooit meer terug komt en dat er een nieuwe tijd is begonnen, een tijd zonder Sophie, 

maar bovenal een tijd mét Sophie, die als een kaarsje de duisternis van de nacht voorgoed heeft verdreven. 

Dank je wel Sophie!