terwijl ik luister naar mij favoriete beatles lp rubber soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige cd van sowieso van daniël lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren. ik merk ook, dat ik de rubber soul en sowieso aan elkaar begin te verbinden. dankzij de corona tijd. hoe dat precies werkt weet ik niet, maar luister ik naar sowieso dan denk aan rubber soul, luister ik naar rubber soul dan denk ik aan sowieso. ‘nowhere man’ versus ‘wat doen we nou?’ bijvoorbeeld. wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. wanhoop. onzekerheid. soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is. en ook al probeer ik alle coronaverhalen te ontwijken, ik ontkom er toch niet aan en dat is eigenlijk maar goed ook, want wegkijken is verkeerd, althans het helpt niet. hoewel. ontkennen is misschien niet goed, maar af en toe de narigheid ontvluchten, wegkijken dus, dat is misschien wel een panacee, het ultieme geneesmiddel. wegkijken zoals het aanschaffen van een nieuw keyboard, waar ik me helemaal in ga verdiepen en me op uit ga leven, of het moeizaam voegen krabben op de parkeerplaats van rtvslos. van die dingen. letterlijk wegkijken heb ik gisteravond gedaan door nu eens niet bepaalde televisieprogramma’s over te slaan, omdat ik ze per definitie oninteressant vind, maar gewoon door er even voor te gaan zitten. zoals ‘help mijn man is klusser’ en ‘straatarm en steenrijk’. waarschijnlijk zal het ook wel afhangen van de hoofdrolspelers, maar vooral het programma ‘straatarm en steenrijk’ vond ik erg geslaagd. en dat niet alleen omdat het thema mij meer aansprak dan dat van ‘help’. sterker nog, ik werd er zelfs door geraakt. al mijn (voor)oordelen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik de belevenissen van alice en michael en de vier van der waaltjes volgde. natuurlijk kun je ook bij zo’n programma allerlei bedenkingen hebben, maar voor mij was het een en al oprechtheid. niks gespeeld. mensen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende verhalen. het had voor mij zelfs iets vertroostends. oprechte goedheid, eerlijkheid, blijheid ondanks het besef, dat het na een week weer terug is naar de werkelijkheid. ja het was een geslaagd uitstapje en dat beetje op1 coronanieuws kon er best nog wel bij. column terugluisteren? klik hier. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
terwijl ik luister naar mij favoriete beatles lp rubber soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige cd van sowieso van daniël lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren. ik merk ook, dat ik de rubber soul en sowieso aan elkaar begin te verbinden. dankzij de corona tijd. hoe dat precies werkt weet ik niet, maar luister ik naar sowieso dan denk aan rubber soul, luister ik naar rubber soul dan denk ik aan sowieso. ‘nowhere man’ versus ‘wat doen we nou?’ bijvoorbeeld. wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. wanhoop. onzekerheid. soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is. en ook al probeer ik alle coronaverhalen te ontwijken, ik ontkom er toch niet aan en dat is eigenlijk maar goed ook, want wegkijken is verkeerd, althans het helpt niet. hoewel. ontkennen is misschien niet goed, maar af en toe de narigheid ontvluchten, wegkijken dus, dat is misschien wel een panacee, het ultieme geneesmiddel. wegkijken zoals het aanschaffen van een nieuw keyboard, waar ik me helemaal in ga verdiepen en me op uit ga leven, of het moeizaam voegen krabben op de parkeerplaats van rtvslos. van die dingen. letterlijk wegkijken heb ik gisteravond gedaan door nu eens niet bepaalde televisieprogramma’s over te slaan, omdat ik ze per definitie oninteressant vind, maar gewoon door er even voor te gaan zitten. zoals ‘help mijn man is klusser’ en ‘straatarm en steenrijk’. waarschijnlijk zal het ook wel afhangen van de hoofdrolspelers, maar vooral het programma ‘straatarm en steenrijk’ vond ik erg geslaagd. en dat niet alleen omdat het thema mij meer aansprak dan dat van ‘help’. sterker nog, ik werd er zelfs door geraakt. al mijn (voor)oordelen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik de belevenissen van alice en michael en de vier van der waaltjes volgde. natuurlijk kun je ook bij zo’n programma allerlei bedenkingen hebben, maar voor mij was het een en al oprechtheid. niks gespeeld. mensen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende verhalen. het had voor mij zelfs iets vertroostends. oprechte goedheid, eerlijkheid, blijheid ondanks het besef, dat het na een week weer terug is naar de werkelijkheid. ja het was een geslaagd uitstapje en dat beetje op1 coronanieuws kon er best nog wel bij. column terugluisteren? klik hier. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Terwijl ik luister naar mij favoriete Beatles LP Rubber Soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige CD van Sowieso van Daniël Lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. Elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t Is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren. Ik merk ook, dat ik de Rubber Soul en Sowieso aan elkaar begin te verbinden. Dankzij de corona tijd. Hoe dat precies werkt weet ik niet, maar luister ik naar Sowieso dan denk aan Rubber Soul, luister ik naar Rubber Soul dan denk ik aan Sowieso. ‘Nowhere Man’ versus ‘Wat doen we nou?’ Bijvoorbeeld. Wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. Wanhoop. Onzekerheid. Soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is.
En ook al probeer ik alle coronaverhalen te ontwijken, ik ontkom er toch niet aan en dat is eigenlijk maar goed ook, want wegkijken is verkeerd, althans het helpt niet. Hoewel. Ontkennen is misschien niet goed, maar af en toe de narigheid ontvluchten, wegkijken dus, dat is misschien wel een panacee, het ultieme geneesmiddel. Wegkijken zoals het aanschaffen van een nieuw keyboard, waar ik me helemaal in ga verdiepen en me op uit ga leven, of het moeizaam voegen krabben op de parkeerplaats van RTVSLOS. Van die dingen. Letterlijk wegkijken heb ik gisteravond gedaan door nu eens niet bepaalde televisieprogramma’s over te slaan, omdat ik ze per definitie oninteressant vind, maar gewoon door er even voor te gaan zitten. Zoals ‘Help mijn man is klusser’ en ‘Straatarm en Steenrijk’. Waarschijnlijk zal het ook wel afhangen van de hoofdrolspelers, maar vooral het programma ‘Straatarm en Steenrijk’ vond ik erg geslaagd. En dat niet alleen omdat het thema mij meer aansprak dan dat van ‘Help’. Sterker nog, ik werd er zelfs door geraakt. Al mijn (voor)oordelen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik de belevenissen van Alice en Michael en de vier Van der Waaltjes volgde. Natuurlijk kun je ook bij zo’n programma allerlei bedenkingen hebben, maar voor mij was het een en al oprechtheid. Niks gespeeld. Mensen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende verhalen. Het had voor mij zelfs iets vertroostends. Oprechte goedheid, eerlijkheid, blijheid ondanks het besef, dat het na een week weer terug is naar de werkelijkheid. Ja het was een geslaagd uitstapje en dat beetje OP1 coronanieuws kon er best nog wel bij.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
terwijl ik luister naar mij favoriete beatles lp rubber soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige cd van sowieso van daniël lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren. ik merk ook, dat ik de rubber soul en sowieso aan elkaar begin te verbinden. dankzij de corona tijd. hoe dat precies werkt weet ik niet, maar luister ik naar sowieso dan denk aan rubber soul, luister ik naar rubber soul dan denk ik aan sowieso. ‘nowhere man’ versus ‘wat doen we nou?’ bijvoorbeeld. wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. wanhoop. onzekerheid. soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is. en ook al probeer ik alle coronaverhalen te ontwijken, ik ontkom er toch niet aan en dat is eigenlijk maar goed ook, want wegkijken is verkeerd, althans het helpt niet. hoewel. ontkennen is misschien niet goed, maar af en toe de narigheid ontvluchten, wegkijken dus, dat is misschien wel een panacee, het ultieme geneesmiddel. wegkijken zoals het aanschaffen van een nieuw keyboard, waar ik me helemaal in ga verdiepen en me op uit ga leven, of het moeizaam voegen krabben op de parkeerplaats van rtvslos. van die dingen. letterlijk wegkijken heb ik gisteravond gedaan door nu eens niet bepaalde televisieprogramma’s over te slaan, omdat ik ze per definitie oninteressant vind, maar gewoon door er even voor te gaan zitten. zoals ‘help mijn man is klusser’ en ‘straatarm en steenrijk’. waarschijnlijk zal het ook wel afhangen van de hoofdrolspelers, maar vooral het programma ‘straatarm en steenrijk’ vond ik erg geslaagd. en dat niet alleen omdat het thema mij meer aansprak dan dat van ‘help’. sterker nog, ik werd er zelfs door geraakt. al mijn (voor)oordelen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik de belevenissen van alice en michael en de vier van der waaltjes volgde. natuurlijk kun je ook bij zo’n programma allerlei bedenkingen hebben, maar voor mij was het een en al oprechtheid. niks gespeeld. mensen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende verhalen. het had voor mij zelfs iets vertroostends. oprechte goedheid, eerlijkheid, blijheid ondanks het besef, dat het na een week weer terug is naar de werkelijkheid. ja het was een geslaagd uitstapje en dat beetje op1 coronanieuws kon er best nog wel bij. column terugluisteren? klik hier. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
terwijl ik luister naar mij favoriete beatles lp rubber soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige cd van sowieso van daniël lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren. ik merk ook, dat ik de rubber soul en sowieso aan elkaar begin te verbinden. dankzij de corona tijd. hoe dat precies werkt weet ik niet, maar luister ik naar sowieso dan denk aan rubber soul, luister ik naar rubber soul dan denk ik aan sowieso. ‘nowhere man’ versus ‘wat doen we nou?’ bijvoorbeeld. wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. wanhoop. onzekerheid. soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is. en ook al probeer ik alle coronaverhalen te ontwijken, ik ontkom er toch niet aan en dat is eigenlijk maar goed ook, want wegkijken is verkeerd, althans het helpt niet. hoewel. ontkennen is misschien niet goed, maar af en toe de narigheid ontvluchten, wegkijken dus, dat is misschien wel een panacee, het ultieme geneesmiddel. wegkijken zoals het aanschaffen van een nieuw keyboard, waar ik me helemaal in ga verdiepen en me op uit ga leven, of het moeizaam voegen krabben op de parkeerplaats van rtvslos. van die dingen. letterlijk wegkijken heb ik gisteravond gedaan door nu eens niet bepaalde televisieprogramma’s over te slaan, omdat ik ze per definitie oninteressant vind, maar gewoon door er even voor te gaan zitten. zoals ‘help mijn man is klusser’ en ‘straatarm en steenrijk’. waarschijnlijk zal het ook wel afhangen van de hoofdrolspelers, maar vooral het programma ‘straatarm en steenrijk’ vond ik erg geslaagd. en dat niet alleen omdat het thema mij meer aansprak dan dat van ‘help’. sterker nog, ik werd er zelfs door geraakt. al mijn (voor)oordelen verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik de belevenissen van alice en michael en de vier van der waaltjes volgde. natuurlijk kun je ook bij zo’n programma allerlei bedenkingen hebben, maar voor mij was het een en al oprechtheid. niks gespeeld. mensen uit totaal verschillende werelden met totaal verschillende verhalen. het had voor mij zelfs iets vertroostends. oprechte goedheid, eerlijkheid, blijheid ondanks het besef, dat het na een week weer terug is naar de werkelijkheid. ja het was een geslaagd uitstapje en dat beetje op1 coronanieuws kon er best nog wel bij. column terugluisteren? klik hier. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
en dan 
Terwijl ik luister naar mij favoriete Beatles LP Rubber Soul, waarvan ik me nog nooit heb afgevraagd wat die titel betekende, denk ik aan de prachtige CD van Sowieso van Daniël Lohues, die ik niet vaak genoeg beluisteren kan. Elke keer ontdek ik weer opnieuw een prachtig lied.’t Is dat ik wel meer te doen heb anders zou ik de hele dag wel kunnen luisteren. Ik merk ook, dat ik de Rubber Soul en Sowieso aan elkaar begin te verbinden. Dankzij de corona tijd. Hoe dat precies werkt weet ik niet, maar luister ik naar Sowieso dan denk aan Rubber Soul, luister ik naar Rubber Soul dan denk ik aan Sowieso. ‘Nowhere Man’ versus ‘Wat doen we nou?’ Bijvoorbeeld. Wat moeten we nou, we weten niet waar we naar toe gaan, wat ons te wachten staat. Wanhoop. Onzekerheid. Soms lijkt het wel alsof het krijgen van die rotziekte nog het minst erge is. 
