nu mijn eerste halfjaar als krantenbezorger er opzit kan het geen kwaad om een vergelijking te maken met de tijd, waarin ik als krantenbezorger in alphen aan den rijn mijn sporen en een zakcentje verdiende. en dat is leuk om te doen. ik vind het sowieso een prettige bezigheid om herinneringen op te halen. en niet alleen prettig. het is ook niet al te vermoeiende training van de grijze cellen. de verschillen tussen toen en nu zijn aanzienlijk, zo was ik bijvoorbeeld als bezorger van de krant ook verantwoordelijk voor het incasseren van het abonneegeld en dat betekende, dat ik eens per maand de abonnees langs moest om geld op te halen. dat ging niet altijd probleemloos: niet kunnen passen, geen geld in huis en dat soort dingen. het maandelijkse afrekenen met het ‘krantenmannetje’ verliep ook niet altijd vlekkeloos, want de vermenging van krantengeld met eigen geld lag op de loer. vandaag de dag is dat niet meer aan de orde. eens in de vier weken krijgt de krantenbezorger zijn loon uitbetaald en het enige geldelijke contact, dat hij met zijn klanten heeft, is terug te vinden in de goede traditie van de nieuwjaarsfooi. een ander opvallend verschil is de omgang met gemaakte bezorgfouten. 50 jaar geleden kreeg de bezorger een paar krantjes extra mee om in principe zelf zijn fouten van vergeten of vergooien goed te kunnen maken. dat is niet meer zo. de krantenbezorger is eigenlijk een anonieme figuur geworden wiens fouten doorgegeven worden door de abonnee aan de klantenservice, die dan als klacht worden doorgegeven aan de bezorger. de abonnee schiet daar niet echt iets mee op, maar dat is een ander verhaal. ikzelf heb een hekel aan dat klachtensysteem, ik fiets liever een stukje extra om de abonnee direct tevreden te stellen. ik moet trouwens in dit verband met terug werkende kracht mijn excuses aanbieden aan de familie segaar in de vorselenburgstraat in alphen, die ik zo vaak vergeten heb. nou is die anonimiteit van de bezorger wel betrekkelijk, want zo langzamerhand beginnen mijn klanten mij bijvoorbeeld te kennen en weten ze met te bereiken via de sociale media. ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
nu mijn eerste halfjaar als krantenbezorger er opzit kan het geen kwaad om een vergelijking te maken met de tijd, waarin ik als krantenbezorger in alphen aan den rijn mijn sporen en een zakcentje verdiende. en dat is leuk om te doen. ik vind het sowieso een prettige bezigheid om herinneringen op te halen. en niet alleen prettig. het is ook niet al te vermoeiende training van de grijze cellen. de verschillen tussen toen en nu zijn aanzienlijk, zo was ik bijvoorbeeld als bezorger van de krant ook verantwoordelijk voor het incasseren van het abonneegeld en dat betekende, dat ik eens per maand de abonnees langs moest om geld op te halen. dat ging niet altijd probleemloos: niet kunnen passen, geen geld in huis en dat soort dingen. het maandelijkse afrekenen met het ‘krantenmannetje’ verliep ook niet altijd vlekkeloos, want de vermenging van krantengeld met eigen geld lag op de loer. vandaag de dag is dat niet meer aan de orde. eens in de vier weken krijgt de krantenbezorger zijn loon uitbetaald en het enige geldelijke contact, dat hij met zijn klanten heeft, is terug te vinden in de goede traditie van de nieuwjaarsfooi. een ander opvallend verschil is de omgang met gemaakte bezorgfouten. 50 jaar geleden kreeg de bezorger een paar krantjes extra mee om in principe zelf zijn fouten van vergeten of vergooien goed te kunnen maken. dat is niet meer zo. de krantenbezorger is eigenlijk een anonieme figuur geworden wiens fouten doorgegeven worden door de abonnee aan de klantenservice, die dan als klacht worden doorgegeven aan de bezorger. de abonnee schiet daar niet echt iets mee op, maar dat is een ander verhaal. ikzelf heb een hekel aan dat klachtensysteem, ik fiets liever een stukje extra om de abonnee direct tevreden te stellen. ik moet trouwens in dit verband met terug werkende kracht mijn excuses aanbieden aan de familie segaar in de vorselenburgstraat in alphen, die ik zo vaak vergeten heb. nou is die anonimiteit van de bezorger wel betrekkelijk, want zo langzamerhand beginnen mijn klanten mij bijvoorbeeld te kennen en weten ze met te bereiken via de sociale media. ria van hien
Nu mijn eerste halfjaar als krantenbezorger er opzit kan het geen kwaad om een vergelijking te maken met de tijd, waarin ik als krantenbezorger in Alphen aan den Rijn mijn sporen en een zakcentje verdiende. En dat is leuk om te doen. Ik vind het sowieso een prettige bezigheid om herinneringen op te halen. En niet alleen prettig. Het is ook niet al te vermoeiende training van de grijze cellen. De verschillen tussen toen en nu zijn aanzienlijk, zo was ik bijvoorbeeld als bezorger van de krant ook verantwoordelijk voor het incasseren van het abonneegeld en dat betekende, dat ik eens per maand de abonnees langs moest om geld op te halen. Dat ging niet altijd probleemloos: niet kunnen passen, geen geld in huis en dat soort dingen. Het maandelijkse afrekenen met het ‘krantenmannetje’ verliep ook niet altijd vlekkeloos, want de vermenging van krantengeld met eigen geld lag op de loer. Vandaag de dag is dat niet meer aan de orde. Eens in de vier weken krijgt de krantenbezorger zijn loon uitbetaald en het enige geldelijke contact, dat hij met zijn klanten heeft, is terug te vinden in de goede traditie van de nieuwjaarsfooi.
Een ander opvallend verschil is de omgang met gemaakte bezorgfouten. 50 jaar geleden kreeg de bezorger een paar krantjes extra mee om in principe zelf zijn fouten van vergeten of vergooien goed te kunnen maken. Dat is niet meer zo. De krantenbezorger is eigenlijk een anonieme figuur geworden wiens fouten doorgegeven worden door de abonnee aan de klantenservice, die dan als klacht worden doorgegeven aan de bezorger. De abonnee schiet daar niet echt iets mee op, maar dat is een ander verhaal. Ikzelf heb een hekel aan dat klachtensysteem, ik fiets liever een stukje extra om de abonnee direct tevreden te stellen.
Ik moet trouwens in dit verband met terug werkende kracht mijn excuses aanbieden aan de familie Segaar in De Vorselenburgstraat in Alphen, die ik zo vaak vergeten heb.
Nou is die anonimiteit van de bezorger wel betrekkelijk, want zo langzamerhand beginnen mijn klanten mij bijvoorbeeld te kennen en weten ze met te bereiken via de sociale media.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
nu mijn eerste halfjaar als krantenbezorger er opzit kan het geen kwaad om een vergelijking te maken met de tijd, waarin ik als krantenbezorger in alphen aan den rijn mijn sporen en een zakcentje verdiende. en dat is leuk om te doen. ik vind het sowieso een prettige bezigheid om herinneringen op te halen. en niet alleen prettig. het is ook niet al te vermoeiende training van de grijze cellen. de verschillen tussen toen en nu zijn aanzienlijk, zo was ik bijvoorbeeld als bezorger van de krant ook verantwoordelijk voor het incasseren van het abonneegeld en dat betekende, dat ik eens per maand de abonnees langs moest om geld op te halen. dat ging niet altijd probleemloos: niet kunnen passen, geen geld in huis en dat soort dingen. het maandelijkse afrekenen met het ‘krantenmannetje’ verliep ook niet altijd vlekkeloos, want de vermenging van krantengeld met eigen geld lag op de loer. vandaag de dag is dat niet meer aan de orde. eens in de vier weken krijgt de krantenbezorger zijn loon uitbetaald en het enige geldelijke contact, dat hij met zijn klanten heeft, is terug te vinden in de goede traditie van de nieuwjaarsfooi. een ander opvallend verschil is de omgang met gemaakte bezorgfouten. 50 jaar geleden kreeg de bezorger een paar krantjes extra mee om in principe zelf zijn fouten van vergeten of vergooien goed te kunnen maken. dat is niet meer zo. de krantenbezorger is eigenlijk een anonieme figuur geworden wiens fouten doorgegeven worden door de abonnee aan de klantenservice, die dan als klacht worden doorgegeven aan de bezorger. de abonnee schiet daar niet echt iets mee op, maar dat is een ander verhaal. ikzelf heb een hekel aan dat klachtensysteem, ik fiets liever een stukje extra om de abonnee direct tevreden te stellen. ik moet trouwens in dit verband met terug werkende kracht mijn excuses aanbieden aan de familie segaar in de vorselenburgstraat in alphen, die ik zo vaak vergeten heb. nou is die anonimiteit van de bezorger wel betrekkelijk, want zo langzamerhand beginnen mijn klanten mij bijvoorbeeld te kennen en weten ze met te bereiken via de sociale media. ria van hien
nu mijn eerste halfjaar als krantenbezorger er opzit kan het geen kwaad om een vergelijking te maken met de tijd, waarin ik als krantenbezorger in alphen aan den rijn mijn sporen en een zakcentje verdiende. en dat is leuk om te doen. ik vind het sowieso een prettige bezigheid om herinneringen op te halen. en niet alleen prettig. het is ook niet al te vermoeiende training van de grijze cellen. de verschillen tussen toen en nu zijn aanzienlijk, zo was ik bijvoorbeeld als bezorger van de krant ook verantwoordelijk voor het incasseren van het abonneegeld en dat betekende, dat ik eens per maand de abonnees langs moest om geld op te halen. dat ging niet altijd probleemloos: niet kunnen passen, geen geld in huis en dat soort dingen. het maandelijkse afrekenen met het ‘krantenmannetje’ verliep ook niet altijd vlekkeloos, want de vermenging van krantengeld met eigen geld lag op de loer. vandaag de dag is dat niet meer aan de orde. eens in de vier weken krijgt de krantenbezorger zijn loon uitbetaald en het enige geldelijke contact, dat hij met zijn klanten heeft, is terug te vinden in de goede traditie van de nieuwjaarsfooi. een ander opvallend verschil is de omgang met gemaakte bezorgfouten. 50 jaar geleden kreeg de bezorger een paar krantjes extra mee om in principe zelf zijn fouten van vergeten of vergooien goed te kunnen maken. dat is niet meer zo. de krantenbezorger is eigenlijk een anonieme figuur geworden wiens fouten doorgegeven worden door de abonnee aan de klantenservice, die dan als klacht worden doorgegeven aan de bezorger. de abonnee schiet daar niet echt iets mee op, maar dat is een ander verhaal. ikzelf heb een hekel aan dat klachtensysteem, ik fiets liever een stukje extra om de abonnee direct tevreden te stellen. ik moet trouwens in dit verband met terug werkende kracht mijn excuses aanbieden aan de familie segaar in de vorselenburgstraat in alphen, die ik zo vaak vergeten heb. nou is die anonimiteit van de bezorger wel betrekkelijk, want zo langzamerhand beginnen mijn klanten mij bijvoorbeeld te kennen en weten ze met te bereiken via de sociale media. ria van hien
Nu mijn eerste halfjaar als krantenbezorger er opzit kan het geen kwaad om een vergelijking te maken met de tijd, waarin ik als krantenbezorger in Alphen aan den Rijn mijn sporen en een zakcentje verdiende. En dat is leuk om te doen. Ik vind het sowieso een prettige bezigheid om herinneringen op te halen. En niet alleen prettig. Het is ook niet al te vermoeiende training van de grijze cellen. De verschillen tussen toen en nu zijn aanzienlijk, zo was ik bijvoorbeeld als bezorger van de krant ook verantwoordelijk voor het incasseren van het abonneegeld en dat betekende, dat ik eens per maand de abonnees langs moest om geld op te halen. Dat ging niet altijd probleemloos: niet kunnen passen, geen geld in huis en dat soort dingen. Het maandelijkse afrekenen met het ‘krantenmannetje’ verliep ook niet altijd vlekkeloos, want de vermenging van krantengeld met eigen geld lag op de loer. Vandaag de dag is dat niet meer aan de orde. Eens in de vier weken krijgt de krantenbezorger zijn loon uitbetaald en het enige geldelijke contact, dat hij met zijn klanten heeft, is terug te vinden in de goede traditie van de nieuwjaarsfooi. 
