de wereld stond, net als alle nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het haagse debacle waarin de dames ollengren en jorritsma en de heer rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. en in deze tijd van ‘die umwertung aller werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren wilders en baudet te worden neergezet als leugenaar gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft. over wat er gebeurd is, is genoeg gezegd en geschreven en zal nog veel meer gezegd en geschreven worden. ik ga daar ook geen woorden meer aan vuil maken, mij gaat het over de situatie, waarin we, politiek gezien, zijn beland. en dat is eigenlijk heel simpel. de landelijke politiek wordt gegijzeld door de leider van de grootste politieke partij van nederland. gegijzeld, dat klinkt niet erg democratisch, maar het is wrang te constateren, dat dat wel zo is, en het gevaar dreigt, dat deze houdgreep verwordt tot een verstikkende verwurging, waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk is. het is een merkwaardige gedachte, dat politici, die met machts- en meerderheidsdenken, de democratie me grote regelmaat aan hun laars lapten, nu dankzij die democratie in het zadel blijven. en wij, simpel stemvee als we zijn, wij zijn overgeleverd aan dat politieke spel, waarop we, nadat we onze stem hebben uitgebracht, geen enkele invloed meer hebben. een gegeven stem verwordt door politieke manipulaties tot een verloren stem. en als je toch wat wil veranderen moet je in principe vier jaar wachten om je stem terug te krijgen om er iets beters mee te doen. tot zover de analyse. een somber verhaal eigenlijk en het doet me denken aan mijn favoriete, enigs aangepaste gedicht van j.c bloem: ‘het onaanvaardbare () aanvaarden en er vier jaar het zwijgen toe () doen’. zo lijkt het althans, maar dat het hoeft niet te zijn. als je gelooft dat de lijstaanvoerder van een partij je onbeschaamd voorgelogen heeft, en die partij hem steunt, dan kun je volgend jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen die partij je stem onthouden, want als we vinden dat onbeschaamd liegen niet kan dan zou je kunnen kiezen voor partijen, die dat niet doen en die zich hooguit beperken tot een beetje politiek jokkebrokken. en je realiseren hoe goed het toch is in een democratie te leven, ook al is politieke integriteit een illusie. ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
de wereld stond, net als alle nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het haagse debacle waarin de dames ollengren en jorritsma en de heer rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. en in deze tijd van ‘die umwertung aller werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren wilders en baudet te worden neergezet als leugenaar gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft. over wat er gebeurd is, is genoeg gezegd en geschreven en zal nog veel meer gezegd en geschreven worden. ik ga daar ook geen woorden meer aan vuil maken, mij gaat het over de situatie, waarin we, politiek gezien, zijn beland. en dat is eigenlijk heel simpel. de landelijke politiek wordt gegijzeld door de leider van de grootste politieke partij van nederland. gegijzeld, dat klinkt niet erg democratisch, maar het is wrang te constateren, dat dat wel zo is, en het gevaar dreigt, dat deze houdgreep verwordt tot een verstikkende verwurging, waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk is. het is een merkwaardige gedachte, dat politici, die met machts- en meerderheidsdenken, de democratie me grote regelmaat aan hun laars lapten, nu dankzij die democratie in het zadel blijven. en wij, simpel stemvee als we zijn, wij zijn overgeleverd aan dat politieke spel, waarop we, nadat we onze stem hebben uitgebracht, geen enkele invloed meer hebben. een gegeven stem verwordt door politieke manipulaties tot een verloren stem. en als je toch wat wil veranderen moet je in principe vier jaar wachten om je stem terug te krijgen om er iets beters mee te doen. tot zover de analyse. een somber verhaal eigenlijk en het doet me denken aan mijn favoriete, enigs aangepaste gedicht van j.c bloem: ‘het onaanvaardbare () aanvaarden en er vier jaar het zwijgen toe () doen’. zo lijkt het althans, maar dat het hoeft niet te zijn. als je gelooft dat de lijstaanvoerder van een partij je onbeschaamd voorgelogen heeft, en die partij hem steunt, dan kun je volgend jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen die partij je stem onthouden, want als we vinden dat onbeschaamd liegen niet kan dan zou je kunnen kiezen voor partijen, die dat niet doen en die zich hooguit beperken tot een beetje politiek jokkebrokken. en je realiseren hoe goed het toch is in een democratie te leven, ook al is politieke integriteit een illusie. ria van hien
De wereld stond, net als alle Nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het Haagse debacle waarin de dames Ollengren en Jorritsma en de heer Rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. Leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. En in deze tijd van ‘die Umwertung aller Werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren Wilders en Baudet te worden neergezet als leugenaar gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. Deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. Een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. Zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft.
Over wat er gebeurd is, is genoeg gezegd en geschreven en zal nog veel meer gezegd en geschreven worden. Ik ga daar ook geen woorden meer aan vuil maken, mij gaat het over de situatie, waarin we, politiek gezien, zijn beland. En dat is eigenlijk heel simpel. De landelijke politiek wordt gegijzeld door de leider van de grootste politieke partij van Nederland. Gegijzeld, dat klinkt niet erg democratisch, maar het is wrang te constateren, dat dat wel zo is, en het gevaar dreigt, dat deze houdgreep verwordt tot een verstikkende verwurging, waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk is. Het is een merkwaardige gedachte, dat politici, die met machts- en meerderheidsdenken, de democratie me grote regelmaat aan hun laars lapten, nu dankzij die democratie in het zadel blijven. En wij, simpel stemvee als we zijn, wij zijn overgeleverd aan dat politieke spel, waarop we, nadat we onze stem hebben uitgebracht, geen enkele invloed meer hebben. Een gegeven stem verwordt door politieke manipulaties tot een verloren stem. En als je toch wat wil veranderen moet je in principe vier jaar wachten om je stem terug te krijgen om er iets beters mee te doen. Tot zover de analyse.
Een somber verhaal eigenlijk en het doet me denken aan mijn favoriete, enigs aangepaste gedicht van J.C Bloem: ‘Het onaanvaardbare () aanvaarden en er vier jaar het zwijgen toe () doen’. Zo lijkt het althans, maar dat het hoeft niet te zijn. Als je gelooft dat de lijstaanvoerder van een partij je onbeschaamd voorgelogen heeft, en die partij hem steunt, dan kun je volgend jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen die partij je stem onthouden, want als we vinden dat onbeschaamd liegen niet kan dan zou je kunnen kiezen voor partijen, die dat niet doen en die zich hooguit beperken tot een beetje politiek jokkebrokken.
En je realiseren hoe goed het toch is in een democratie te leven, ook al is politieke integriteit een illusie.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
de wereld stond, net als alle nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het haagse debacle waarin de dames ollengren en jorritsma en de heer rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. en in deze tijd van ‘die umwertung aller werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren wilders en baudet te worden neergezet als leugenaar gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft. over wat er gebeurd is, is genoeg gezegd en geschreven en zal nog veel meer gezegd en geschreven worden. ik ga daar ook geen woorden meer aan vuil maken, mij gaat het over de situatie, waarin we, politiek gezien, zijn beland. en dat is eigenlijk heel simpel. de landelijke politiek wordt gegijzeld door de leider van de grootste politieke partij van nederland. gegijzeld, dat klinkt niet erg democratisch, maar het is wrang te constateren, dat dat wel zo is, en het gevaar dreigt, dat deze houdgreep verwordt tot een verstikkende verwurging, waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk is. het is een merkwaardige gedachte, dat politici, die met machts- en meerderheidsdenken, de democratie me grote regelmaat aan hun laars lapten, nu dankzij die democratie in het zadel blijven. en wij, simpel stemvee als we zijn, wij zijn overgeleverd aan dat politieke spel, waarop we, nadat we onze stem hebben uitgebracht, geen enkele invloed meer hebben. een gegeven stem verwordt door politieke manipulaties tot een verloren stem. en als je toch wat wil veranderen moet je in principe vier jaar wachten om je stem terug te krijgen om er iets beters mee te doen. tot zover de analyse. een somber verhaal eigenlijk en het doet me denken aan mijn favoriete, enigs aangepaste gedicht van j.c bloem: ‘het onaanvaardbare () aanvaarden en er vier jaar het zwijgen toe () doen’. zo lijkt het althans, maar dat het hoeft niet te zijn. als je gelooft dat de lijstaanvoerder van een partij je onbeschaamd voorgelogen heeft, en die partij hem steunt, dan kun je volgend jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen die partij je stem onthouden, want als we vinden dat onbeschaamd liegen niet kan dan zou je kunnen kiezen voor partijen, die dat niet doen en die zich hooguit beperken tot een beetje politiek jokkebrokken. en je realiseren hoe goed het toch is in een democratie te leven, ook al is politieke integriteit een illusie. ria van hien
de wereld stond, net als alle nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het haagse debacle waarin de dames ollengren en jorritsma en de heer rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. en in deze tijd van ‘die umwertung aller werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren wilders en baudet te worden neergezet als leugenaar gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft. over wat er gebeurd is, is genoeg gezegd en geschreven en zal nog veel meer gezegd en geschreven worden. ik ga daar ook geen woorden meer aan vuil maken, mij gaat het over de situatie, waarin we, politiek gezien, zijn beland. en dat is eigenlijk heel simpel. de landelijke politiek wordt gegijzeld door de leider van de grootste politieke partij van nederland. gegijzeld, dat klinkt niet erg democratisch, maar het is wrang te constateren, dat dat wel zo is, en het gevaar dreigt, dat deze houdgreep verwordt tot een verstikkende verwurging, waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk is. het is een merkwaardige gedachte, dat politici, die met machts- en meerderheidsdenken, de democratie me grote regelmaat aan hun laars lapten, nu dankzij die democratie in het zadel blijven. en wij, simpel stemvee als we zijn, wij zijn overgeleverd aan dat politieke spel, waarop we, nadat we onze stem hebben uitgebracht, geen enkele invloed meer hebben. een gegeven stem verwordt door politieke manipulaties tot een verloren stem. en als je toch wat wil veranderen moet je in principe vier jaar wachten om je stem terug te krijgen om er iets beters mee te doen. tot zover de analyse. een somber verhaal eigenlijk en het doet me denken aan mijn favoriete, enigs aangepaste gedicht van j.c bloem: ‘het onaanvaardbare () aanvaarden en er vier jaar het zwijgen toe () doen’. zo lijkt het althans, maar dat het hoeft niet te zijn. als je gelooft dat de lijstaanvoerder van een partij je onbeschaamd voorgelogen heeft, en die partij hem steunt, dan kun je volgend jaar bij de gemeenteraadsverkiezingen die partij je stem onthouden, want als we vinden dat onbeschaamd liegen niet kan dan zou je kunnen kiezen voor partijen, die dat niet doen en die zich hooguit beperken tot een beetje politiek jokkebrokken. en je realiseren hoe goed het toch is in een democratie te leven, ook al is politieke integriteit een illusie. ria van hien
De wereld stond, net als alle Nederlandse kranten, zo’n beetje op z’n kop na het Haagse debacle waarin de dames Ollengren en Jorritsma en de heer Rutte als jokkebrokken leken te worden ontmaskerd. Leken zeg ik met nadruk, want helemaal zeker weten doe je het natuurlijk niet. En in deze tijd van ‘die Umwertung aller Werte’ is het niet ondenkbaar, dat het feit door de heren Wilders en Baudet te worden neergezet als leugenaar gewoon betekent, dat je de waarheid spreekt. Deze tijd, waarin eigenlijk niets meer zeker lijkt te zijn en de waarheid ver te zoeken, daarin is een vlucht in een eigen waarheid, een eigen analyse voor de hand liggend. Een analyse waaraan ik mij in deze column ga wagen en die ik graag wil delen met als noot, dat het mijn waarheid is, die niets met de waarheid te maken hoeft te hebben. Zélfs niet als de helft plus één dat verhaal onderschrijft.
