Het stembureau door Hans Bogers
En het was weer zover. Verkiezingen. Dit keer moesten de Steenwijkerlandigers hun stem uitbrengen op de politici die hen zouden moeten vertegenwoordigen in het Europese parlement. En net als zo vele eerdere jaren was ik paraat om op een stembureau mijn steentje aan die verkiezingen bij te dragen. Niet alleen om te stemmen (al is dat tegenwoordig niet echt eenvoudig meer) maar om daadwerkelijk te helpen om die verkiezingen goed te laten verlopen. En ik moet zeggen, dat het allemaal op rolletjes verliep. Geen wanklank van de stemgerechtigden. Geen wanklank van de stembureauleden. Geen wanklank van de tellers. Erg druk was het natuurlijk niet. De belangstelling voor Europa en zeker het Europese parlement, is nou niet bepaald om over naar huis te schrijven. Maar daarin vergissen we ons wel, want Europa en het Europese parlement zijn wel belangrijk. Zonder Europa zouden we er echt een stuk minder voor staan. Maar ja maak dat de kiezers maar eens wijs. Als dat de mensen met gezag en invloed niet eens lukt. Waarom zou het mij dan wel lukken? Jammer blijf ik dat vinden, maar ik ben er heilig van overtuigd, dat we op een dag het Europese licht zullen zien. Dat we daarmee onze Nederlandse of wat voor identiteit ook, zullen verliezen, daarvoor ben ik niet bang. Toen ons land ooit is opgericht en Nederland is geworden, is de identiteit van de Steenwijkers toch ook niet weggevaagd! Toch? Nee ook al blaffen de honden, de Europese karavaan trekt verder en zelfs de MERS virusverwekkende kamelen zullen ons er niet van weerhouden een geslaagde tocht door de woestijn te maken. Maar ik dwaal af. Waar was ik ook alweer. O, ja in het stembureau. Toen ik de stembiljetten zag, vroeg ik me wel even af of er niet meer partijen zouden zijn dan dat er kiezers zouden komen. Een beetje belachelijk is het namelijk wel. Al die partijen. Wel 19. Je moet voor de democratie dan wel wat over hebben, maar soms schieten we daarin door. Dan vraag ik me echt af welk weldenkend mens nou toch op zo’n operette partij z’n stem uit zou willen brengen. Dan lijkt het wel een beetje een poppenkast. Maar zelfs dat mag een mens er niet van weerhouden serieus te gaan kiezen. Over een paar dagen weten we wat meer over ons Europese parlement en ondertussen gaan we weer bezig met de dingen van alle dag. Zoals ik dit weekend eerst naar Hij gelooft in mij en daarna twee dagen naar Ieper, om daar wat wijzer te worden van de Eerste Wereldoorlog. Al weet ik één ding al wel. Nationalisme leidt altijd tot oorlog. Zoals dat ook tot de Grote Oorlog leidde, maar, zo’n ramp zal ons dankzij Europa nooit meer overkomen. Hoop ik.
