Kutweer door Hans Bogers

U moet mij het opschrift van deze column maar niet euvel duiden, want eigenlijk heb ik aan dit woordgebruik part noch deel. Zeker in het openbaar ben ik niet zo van dit soort bewoordingen, en mocht ik in een heel uitzonderlijk, bijna onbestaanbaar geval, toch tot een dergelijke verbale oprisping komen dan zou ik liever het woord klote bezigen. En wat de combinatie van een geslachtsdeel met het weer betreft: er is zelfs een tijd geweest, dat ik het weer helemaal niet negatief mocht benoemen, omdat dat nu eenmaal van Hogerhand gegeven zou zijn. En al ligt die tijd alweer ver achter mij, enige aarzeling ervaar ik nog altijd als ik iets onaardigs over het weer zou willen zeggen. Hoe het dan toch komt, dat ik mijn column bovengenoemde titel meegeef: Bij de voorbereiding van het programma Kopwijzer ( de zogenaamde productie) vroeg ik de aanwezige leden van de SLOS familie of zij nog wat ideeën hadden voor onderwerpen voor mijn columns. Het eerste wat werd genoemd was het bovenstaande weer. Of ik niet gehoord had van ene Bertha. Nee, dat had ik niet. Ja ik kende wel een aantal Bertha’s, waaronder dikke Bertha een geweldig kanon, dat door de firma Krupp in de eerste wereldoorlog werd gebouwd en dat alleen per spoor kon worden vervoerd, maar Bertha in relatie tot slecht weer, nee, dat deed bij mij geen lichtje branden. Gelukkig werd ik meteen uit de droom geholpen. Bertha was de naam van een enorme orkaan, die zich in de buurt van Amerika boven de Atlantische oceaan bevond. Inmiddels was deze orkaan al behoorlijk in kracht afgenomen en kon zijn niet al te veel ellende meer veroorzaken, maar de gevolgen zouden de komende week zeker nog goed merkbaar zijn. Veel regenbuien, zeg maar stortbuien, en veel wind. Een herfstachtige week zou ons deel zijn. Ja, toen ik deze sombere weersvoorspelling hoorde kon ik me de gebruikte woordcombinatie, en zeker het vrouwelijk equivalent, wel enigszins voorstellen. Vooral toen ik me bedacht, dat we volgende week dinsdag met de eerste stappen in de heuvels van Winterberg aan onze wandelvakantie in het Duitse Sauerland zouden gaan beginnen, want geloof me: het is geen pretje de hele dag in de regen door de heuvels te banjeren. En dan mag de natuur nog zo mooi zijn, door de grijze grauwigheid van de voortdurend neerdalende regen zie je daar natuurlijk geen bal van. Los van het feit, dat je na 20 kilometer ploeteren zeiknat bij het volgende hotel aankomt. En ook de bijna altijd heerlijke Hefe Weisse na afloop van wandeltocht zou waarschijnlijk nergens naar smaken. Het zal dan wel, als alternatief, een bakkie troost gaan worden. Al hoop ik natuurlijk, dat het weer, zoals wel vaker, verkeerd is voorspeld en onze Bertha op tijd is uitgeraasd.