er zijn van die boeken, die nadat je ze gelezen hebt, je nog lang bijblijven. zo’n boek is het boek, dat geschreven is door hendrik groen: “pogingen iets van het leven te maken”, over de belevenissen van een drieëntachtigjarige man in een verzorgingstehuis. geestig en soms wrang tegelijk. hendrik vertelt onder andere over zijn ervaringen met de scootmobiel, die hij heeft aangeschaft en die hij letterlijk met vallen en opstaan zelf enigszins heeft leren besturen. tot zijn teleurstelling is de scootmobielclub, de antilope, nooit echt opgericht, maar dat weerhoudt hem en een aantal anderen er niet van zich met hun nieuw aangeschafte vehikel in het verkeer te begeven. dat kan zonder enige training of opleiding en zonder enige geschiktheidtest, ook al is het besturen van zo’n ding zo eenvoudig nog niet. zo’n cursus bestaat wel, maar die is niet verplicht, dus waarom zou je daar aan meedoen en hij kost trouwens ook nog wel een lieve duit. zo te lezen een hilarisch verhaal, maar de werkelijkheid is minder lachwekkend. en om dat te ondervinden hoef je alleen maar de binnenstad van steenwijk in te gaan. het aantal scootmobielen is de laatste jaren behoorlijk toegenomen. op zich een goede zaak, want op die manier kunnen mensen veel langer mee blijven doen in onze samenleving. op zich, ware het niet, dat onkunde, ongetraindheid, ongeschiktheid en plurkerig rijgedrag dat positieve effect bijna te niet doen. zo rijden de meeste scootmobielers veel te hard en racen ze zonder al te veel rekening te houden met voetgangers de straten door. ze gedragen zich als een soort king of the road. soms nog botter dan fietsende scholieren. laatst zag ik zo’n grijze scootmobieler in grote vaart op een groepje pratende mensen inrijden, hen op het laatste moment ontwijken, om vervolgens over de vioolkist van een straatmuzikant heen te scheuren. hij wekte niet de indruk zich van enig kwaad bewust te zijn, eerder, dat die voetgangers en de violist in de weg stonden. een nieuw fenomeen zijn scootmobielende echtparen. samen de stad in. ja gezellig. breeduit over steenwijks wegen. nog even en hele scootmobielende families, of clubs zoals de antilope, zullen het verkeersbeeld van onze binnenstad bepalen. gemeentelijk en landelijk wordt daar gelukkig al op geanticipeerd. mensen, die goed ter been zijn, doen hun boodschappen steeds vaker via internet, en de nieuw te realiseren hypermarkt ligt ver buiten de actieradius van de gemiddeld scootmobiel. gevaarvrij winkelen doe je thuis of op de hypermarkt. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
er zijn van die boeken, die nadat je ze gelezen hebt, je nog lang bijblijven. zo’n boek is het boek, dat geschreven is door hendrik groen: “pogingen iets van het leven te maken”, over de belevenissen van een drieëntachtigjarige man in een verzorgingstehuis. geestig en soms wrang tegelijk. hendrik vertelt onder andere over zijn ervaringen met de scootmobiel, die hij heeft aangeschaft en die hij letterlijk met vallen en opstaan zelf enigszins heeft leren besturen. tot zijn teleurstelling is de scootmobielclub, de antilope, nooit echt opgericht, maar dat weerhoudt hem en een aantal anderen er niet van zich met hun nieuw aangeschafte vehikel in het verkeer te begeven. dat kan zonder enige training of opleiding en zonder enige geschiktheidtest, ook al is het besturen van zo’n ding zo eenvoudig nog niet. zo’n cursus bestaat wel, maar die is niet verplicht, dus waarom zou je daar aan meedoen en hij kost trouwens ook nog wel een lieve duit. zo te lezen een hilarisch verhaal, maar de werkelijkheid is minder lachwekkend. en om dat te ondervinden hoef je alleen maar de binnenstad van steenwijk in te gaan. het aantal scootmobielen is de laatste jaren behoorlijk toegenomen. op zich een goede zaak, want op die manier kunnen mensen veel langer mee blijven doen in onze samenleving. op zich, ware het niet, dat onkunde, ongetraindheid, ongeschiktheid en plurkerig rijgedrag dat positieve effect bijna te niet doen. zo rijden de meeste scootmobielers veel te hard en racen ze zonder al te veel rekening te houden met voetgangers de straten door. ze gedragen zich als een soort king of the road. soms nog botter dan fietsende scholieren. laatst zag ik zo’n grijze scootmobieler in grote vaart op een groepje pratende mensen inrijden, hen op het laatste moment ontwijken, om vervolgens over de vioolkist van een straatmuzikant heen te scheuren. hij wekte niet de indruk zich van enig kwaad bewust te zijn, eerder, dat die voetgangers en de violist in de weg stonden. een nieuw fenomeen zijn scootmobielende echtparen. samen de stad in. ja gezellig. breeduit over steenwijks wegen. nog even en hele scootmobielende families, of clubs zoals de antilope, zullen het verkeersbeeld van onze binnenstad bepalen. gemeentelijk en landelijk wordt daar gelukkig al op geanticipeerd. mensen, die goed ter been zijn, doen hun boodschappen steeds vaker via internet, en de nieuw te realiseren hypermarkt ligt ver buiten de actieradius van de gemiddeld scootmobiel. gevaarvrij winkelen doe je thuis of op de hypermarkt. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Er zijn van die boeken, die nadat je ze gelezen hebt, je nog lang bijblijven. Zo’n boek is het boek, dat geschreven is door Hendrik Groen: “Pogingen iets van het leven te maken”, over de belevenissen van een drieëntachtigjarige man in een verzorgingstehuis. Geestig en soms wrang tegelijk. Hendrik vertelt onder andere over zijn ervaringen met de scootmobiel, die hij heeft aangeschaft en die hij letterlijk met vallen en opstaan zelf enigszins heeft leren besturen. Tot zijn teleurstelling is de scootmobielclub, de Antilope, nooit echt opgericht, maar dat weerhoudt hem en een aantal anderen er niet van zich met hun nieuw aangeschafte vehikel in het verkeer te begeven. Dat kan zonder enige training of opleiding en zonder enige geschiktheidtest, ook al is het besturen van zo’n ding zo eenvoudig nog niet. Zo’n cursus bestaat wel, maar die is niet verplicht, dus waarom zou je daar aan meedoen en hij kost trouwens ook nog wel een lieve duit. Zo te lezen een hilarisch verhaal, maar de werkelijkheid is minder lachwekkend. En om dat te ondervinden hoef je alleen maar de binnenstad van Steenwijk in te gaan. Het aantal scootmobielen is de laatste jaren behoorlijk toegenomen. Op zich een goede zaak, want op die manier kunnen mensen veel langer mee blijven doen in onze samenleving. Op zich, ware het niet, dat onkunde, ongetraindheid, ongeschiktheid en plurkerig rijgedrag dat positieve effect bijna te niet doen. Zo rijden de meeste scootmobielers veel te hard en racen ze zonder al te veel rekening te houden met voetgangers de straten door. Ze gedragen zich als een soort King of the Road. Soms nog botter dan fietsende scholieren. Laatst zag ik zo’n grijze scootmobieler in grote vaart op een groepje pratende mensen inrijden, hen op het laatste moment ontwijken, om vervolgens over de vioolkist van een straatmuzikant heen te scheuren. Hij wekte niet de indruk zich van enig kwaad bewust te zijn, eerder, dat die voetgangers en de violist in de weg stonden.
Een nieuw fenomeen zijn scootmobielende echtparen. Samen de stad in. Ja gezellig. Breeduit over Steenwijks wegen. Nog even en hele scootmobielende families, of clubs zoals de Antilope, zullen het verkeersbeeld van onze binnenstad bepalen. Gemeentelijk en landelijk wordt daar gelukkig al op geanticipeerd. Mensen, die goed ter been zijn, doen hun boodschappen steeds vaker via internet, en de nieuw te realiseren hypermarkt ligt ver buiten de actieradius van de gemiddeld scootmobiel.
Gevaarvrij winkelen doe je thuis of op de Hypermarkt
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
er zijn van die boeken, die nadat je ze gelezen hebt, je nog lang bijblijven. zo’n boek is het boek, dat geschreven is door hendrik groen: “pogingen iets van het leven te maken”, over de belevenissen van een drieëntachtigjarige man in een verzorgingstehuis. geestig en soms wrang tegelijk. hendrik vertelt onder andere over zijn ervaringen met de scootmobiel, die hij heeft aangeschaft en die hij letterlijk met vallen en opstaan zelf enigszins heeft leren besturen. tot zijn teleurstelling is de scootmobielclub, de antilope, nooit echt opgericht, maar dat weerhoudt hem en een aantal anderen er niet van zich met hun nieuw aangeschafte vehikel in het verkeer te begeven. dat kan zonder enige training of opleiding en zonder enige geschiktheidtest, ook al is het besturen van zo’n ding zo eenvoudig nog niet. zo’n cursus bestaat wel, maar die is niet verplicht, dus waarom zou je daar aan meedoen en hij kost trouwens ook nog wel een lieve duit. zo te lezen een hilarisch verhaal, maar de werkelijkheid is minder lachwekkend. en om dat te ondervinden hoef je alleen maar de binnenstad van steenwijk in te gaan. het aantal scootmobielen is de laatste jaren behoorlijk toegenomen. op zich een goede zaak, want op die manier kunnen mensen veel langer mee blijven doen in onze samenleving. op zich, ware het niet, dat onkunde, ongetraindheid, ongeschiktheid en plurkerig rijgedrag dat positieve effect bijna te niet doen. zo rijden de meeste scootmobielers veel te hard en racen ze zonder al te veel rekening te houden met voetgangers de straten door. ze gedragen zich als een soort king of the road. soms nog botter dan fietsende scholieren. laatst zag ik zo’n grijze scootmobieler in grote vaart op een groepje pratende mensen inrijden, hen op het laatste moment ontwijken, om vervolgens over de vioolkist van een straatmuzikant heen te scheuren. hij wekte niet de indruk zich van enig kwaad bewust te zijn, eerder, dat die voetgangers en de violist in de weg stonden. een nieuw fenomeen zijn scootmobielende echtparen. samen de stad in. ja gezellig. breeduit over steenwijks wegen. nog even en hele scootmobielende families, of clubs zoals de antilope, zullen het verkeersbeeld van onze binnenstad bepalen. gemeentelijk en landelijk wordt daar gelukkig al op geanticipeerd. mensen, die goed ter been zijn, doen hun boodschappen steeds vaker via internet, en de nieuw te realiseren hypermarkt ligt ver buiten de actieradius van de gemiddeld scootmobiel. gevaarvrij winkelen doe je thuis of op de hypermarkt. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
er zijn van die boeken, die nadat je ze gelezen hebt, je nog lang bijblijven. zo’n boek is het boek, dat geschreven is door hendrik groen: “pogingen iets van het leven te maken”, over de belevenissen van een drieëntachtigjarige man in een verzorgingstehuis. geestig en soms wrang tegelijk. hendrik vertelt onder andere over zijn ervaringen met de scootmobiel, die hij heeft aangeschaft en die hij letterlijk met vallen en opstaan zelf enigszins heeft leren besturen. tot zijn teleurstelling is de scootmobielclub, de antilope, nooit echt opgericht, maar dat weerhoudt hem en een aantal anderen er niet van zich met hun nieuw aangeschafte vehikel in het verkeer te begeven. dat kan zonder enige training of opleiding en zonder enige geschiktheidtest, ook al is het besturen van zo’n ding zo eenvoudig nog niet. zo’n cursus bestaat wel, maar die is niet verplicht, dus waarom zou je daar aan meedoen en hij kost trouwens ook nog wel een lieve duit. zo te lezen een hilarisch verhaal, maar de werkelijkheid is minder lachwekkend. en om dat te ondervinden hoef je alleen maar de binnenstad van steenwijk in te gaan. het aantal scootmobielen is de laatste jaren behoorlijk toegenomen. op zich een goede zaak, want op die manier kunnen mensen veel langer mee blijven doen in onze samenleving. op zich, ware het niet, dat onkunde, ongetraindheid, ongeschiktheid en plurkerig rijgedrag dat positieve effect bijna te niet doen. zo rijden de meeste scootmobielers veel te hard en racen ze zonder al te veel rekening te houden met voetgangers de straten door. ze gedragen zich als een soort king of the road. soms nog botter dan fietsende scholieren. laatst zag ik zo’n grijze scootmobieler in grote vaart op een groepje pratende mensen inrijden, hen op het laatste moment ontwijken, om vervolgens over de vioolkist van een straatmuzikant heen te scheuren. hij wekte niet de indruk zich van enig kwaad bewust te zijn, eerder, dat die voetgangers en de violist in de weg stonden. een nieuw fenomeen zijn scootmobielende echtparen. samen de stad in. ja gezellig. breeduit over steenwijks wegen. nog even en hele scootmobielende families, of clubs zoals de antilope, zullen het verkeersbeeld van onze binnenstad bepalen. gemeentelijk en landelijk wordt daar gelukkig al op geanticipeerd. mensen, die goed ter been zijn, doen hun boodschappen steeds vaker via internet, en de nieuw te realiseren hypermarkt ligt ver buiten de actieradius van de gemiddeld scootmobiel. gevaarvrij winkelen doe je thuis of op de hypermarkt. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Er zijn van die boeken, die nadat je ze gelezen hebt, je nog lang bijblijven. Zo’n boek is het boek, dat geschreven is door Hendrik Groen: “Pogingen iets van het leven te maken”, over de belevenissen van een drieëntachtigjarige man in een verzorgingstehuis. Geestig en soms wrang tegelijk. Hendrik vertelt onder andere over zijn ervaringen met de scootmobiel, die hij heeft aangeschaft en die hij letterlijk met vallen en opstaan zelf enigszins heeft leren besturen. Tot zijn teleurstelling is de scootmobielclub, de Antilope, nooit echt opgericht, maar dat weerhoudt hem en een aantal anderen er niet van zich met hun nieuw aangeschafte vehikel in het verkeer te begeven. Dat kan zonder enige training of opleiding en zonder enige geschiktheidtest, ook al is het besturen van zo’n ding zo eenvoudig nog niet. Zo’n cursus bestaat wel, maar die is niet verplicht, dus waarom zou je daar aan meedoen en hij kost trouwens ook nog wel een lieve duit. Zo te lezen een hilarisch verhaal, maar de werkelijkheid is minder lachwekkend. En om dat te ondervinden hoef je alleen maar de binnenstad van Steenwijk in te gaan. Het aantal scootmobielen is de laatste jaren behoorlijk toegenomen. Op zich een goede zaak, want op die manier kunnen mensen veel langer mee blijven doen in onze samenleving. Op zich, ware het niet, dat onkunde, ongetraindheid, ongeschiktheid en plurkerig rijgedrag dat positieve effect bijna te niet doen. Zo rijden de meeste scootmobielers veel te hard en racen ze zonder al te veel rekening te houden met voetgangers de straten door. Ze gedragen zich als een soort King of the Road. Soms nog botter dan fietsende scholieren. Laatst zag ik zo’n grijze scootmobieler in grote vaart op een groepje pratende mensen inrijden, hen op het laatste moment ontwijken, om vervolgens over de vioolkist van een straatmuzikant heen te scheuren. Hij wekte niet de indruk zich van enig kwaad bewust te zijn, eerder, dat die voetgangers en de violist in de weg stonden.
