Sara Kroos door Hans Bogers

een andere voorstelling. ik ben vast niet de enige, die als hij een verslag of en recensie leest van een voorstelling, waar hij zelf bij is geweest, denkt: “heb ik dat gezien?” “ben ik daar bij geweest?” nou, dat overkwam me toen ik een recensie las over het optreden van sara kroos in de meenthe. 5 sterren, opgeleukt met een gedateerde foto en voorzien van de kop: topvoorstelling van een geweldig mens. een laaiend enthousiaste recensie, die bijna haaks stond op wat ik die avond heb gezien en gehoord. het was helemaal geen topvoorstelling en of sara een geweldig mens is? dat kun je niet opmaken uit zo’n optreden alleen. ik althans niet. sara zal ongetwijfeld zo haar kwaliteiten hebben, maar voor mij heeft ze die grotendeels verborgen weten te houden. ik heb in ieder geval geen geweldig mens gezien, maar wel een amechtig hijgende vrouwpersoon, dat na elke dribbel over het podium nadrukkelijk bij moest komen. wat dat betreft zou sara een voorbeeld kunnen nemen aan de door haar getypeerde vrouw, die heel veel aan sport doet. zo’n vrouw mag dan volgens sara wat merkwaardig aan haar gerief komen, maar ze zou in ieder geval het toch niet al te brede podium van de meenthe moeiteloos kunnen belopen. ik heb geen grove grap gehoord, maar voornamelijk woordspelingen. op woordgrappen stond een boete zei sara. een duur avondje dus. en die grappen hadden voornamelijk een hoog poep, pies, kut en neuk gehalte. het waren grappen, die de elfjarige toeschouwster britt zeker niet van haar stuk hebben gebracht en aan de mevrouw uit wanneperveen, die wegens een fysiek ongemak de zaal voortijdig moest verlaten kon sara wat humor betreft niet tippen. overigens, als britt en die mevrouw er niet waren geweest, had de voorstelling een stuk korter geduurd. een als los zand aan elkaar hangende voorstelling was het, gebracht door een cabaretière, die zoals hans liberg, voortdurend om haar eigen gevatheden moest lachen, maar die door de mand viel toen zij als afronding van haar optreden een pseudo filosofische tintje aan het geheel dacht te geven. dat sloeg echt nergens op, zeker niet op het voorafgaande. hans teeuwen heeft over dit fenomeen van diepzinnig zijn ooit eens een prachtige conference gehouden. daar moest ik dan wel weer even om lachen. en verder? was er verder dan niets goed? ja wel hoor. het gebruik van drums was niet alleen origineel, maar ze waren zowel afzonderlijk als in samenhang met de piano een waardevolle aanvulling. de liedjes waren voortreffelijk. dat kan sara wel. maar om bij het spelen van drie akkoorden te doen alsof je de rapsody in blue vertolkt. dat is wat overdreven. nee ik heb niet genoten, nauwelijks gelachen en zeker niet gejoeld ( dat joelen lijkt mij overigens een verzinsel van de recensent), maar spijt, dat ik geweest ben, dat heb ik niet, want anders had ik dit stukje niet geschreven. ria van hien