Gerard door Hans Bogers
Gerard.
Ons culturele seizoen zit er alweer bijna op. Nog een keertje naar de Meenthe voor een optreden van Sigrid Hof, voor mij nog altijd Sigi en nog een keertje cabaret in Ogterop. Ja wat cultuur betreft vormt de grens tussen Steenwijk en Meppel voor mij geen onoverkoombare barrière. In beide gemeenten, hoe verschillend verder ook, kun je van muziek, cabaret en toneel genieten. Alleen in Meppel moet je parkeergeld betalen. Dat is dan weer wel een nadeel. Geen wonder, dat heel veel Meppeler moggen hun boodschappen tegenwoordig in het parkeerparadijs Steenwijk komen doen.
Gisteren was als begin van de culturele eindspurt Ogterop aan de beurt. Een optreden van Tangerine. Ik kende Arnout en Sander Brinks vagelijk van hun optredens als huisband van De Wereld Draait Door en was nooit echt onder de indruk. Nou dat is sinds gisteravond nogal veranderd. Ik heb van het begin tot het einde genoten van twee broodmagere, gespierde spijkers, die nauwelijks onderbroken door leeg gebabbel, het ene na het andere prachtige lied ten gehore brachten. Mooie verstaanbare teksten begeleid door virtuoos gitaarspel, met af en toe een harmonica, een harmonium en een speelgoed xylofoon. Het was in één woord geweldig. Maar het muzikale geweld van Tangerine had op mij nog een heel ander effect. Al meteen na de eerste tonen moest ik terugdenken aan Gerard Buisman. Aan Buusman. Aan onze tijd in Fragment en de oudejaarsconferences. Aan al die jaren bij de Slos als Boog en Buis. Aan onze vele gesprekken over alles en nog wat en iedereen in de veilige slosstudio. Aan de tijd dat we cdeetjes opnamen van al onze liedjes in de studio bij Gerard thuis. Aan het plezier over alweer een grap, of een mooie tekst; over een muzikale vondst. Aan onze optredens voor de gemeente, of voor de Opregte Steenwijker Courant bij de opening van het inmiddels alweer gesloten nieuwe kantoor in het oude politiebureau. Of bij het afscheid van Gerard Maat als barkeeper van de Boek vol Bier. En nog veel meer, want de herinneringen zijn legio. Rimpelloos verliepen die jaren niet altijd. Hoe zou dat ook kunnen als je zoveel samen doet. Maar vriendschap kan veel hebben ook als je elkaar niet helemaal kunt doorgronden. In muziekaal opzicht kon ik natuurlijk niet in zijn schaduw staan, maar Gerard liet mij in mijn waarde. Veel heb ik van Buusman geleerd en eigenlijk kan het niet bestaan, dat hij er niet meer is. Ik mis hem.
Maar gisteravond was hij er weer heel even: In Meppel, daar in dat gezellige theaterzaaltje, dat Ogterop heet bij Arnout en Sander Brinks. Bij Tangerine. En hoewel hij liever zelf speelde en zong zal hij ook vast en zeker genoten hebben.
