Een Jubileum door Hans Bogers
Een jubileum.
En dan is het alweer veertien dagen geleden, dat we het dertig jarige bestaan van de Slos vierden. Dat wil zeggen, dat we begonnen met een periode van feestelijk terugkijken op dertig jaar lokale omroep. Die dertig jaar heb ik op een paar maanden na allemaal van dichtbij meegemaakt. In diverse hoedanigheden en niet altijd even intensief, maar toch. Het begon in december 1985. Ik woonde toe nog in Oosterhout en had net te horen gekregen, dat ik in Steenwijk zou gaan werken. Op een zaterdagochtend werd ik gebeld door een zekere Joop Jansen, die mij vertelde van de lokale omroep van Steenwijk te zijn. Hij vroeg mij of ik als aanstaand korpschef in de uitzending met hem wilde praten. Van dat gesprek staat mij alleen nog bij, dat we het hadden over mijn muzikale hobby en dat Joop zich al voorstelde mij in de studio van de slos saxofoon te zien spelen. Het bewijs van Joops profetische gaven werd onder andere geleverd toen ik een paar jaar later met Fragment al saxofoonspelend de aftiteling van een slos televisieprogramma mocht begeleiden. Een optreden dat in mijn (slos)bestaan een apart gebeuren is geworden. Nog vaak hebben Gerard Buisman en ik er vreselijk om moeten lachen. Welke melodie we in dat televisieprogramma speelden, dat weet ik niet meer, maar het duurde vele malen langer dan we het ooit gespeeld hadden. Dat kwam omdat het bij de slos de gewoonte was bij de aftiteling geen naam, maar dan ook geen enkele naam te vergeten met als gevolg, dat zo’n hele aftiteling bijna net zo lang duurde als het programma zelf. Op zich is dat niet zo erg als de muziek maar gevarieerd is. Helaas was dat niet het geval. De overige Fragmentleden beperkten zich tot het aanslaan van wat akkoorden met af en toe een riedeltje, terwijl ik maar moest blijven blazen. Voor een beperkte muzikant is dat natuurlijk een hele opgave. Het leek alsof er geen eind aan kwam. Ik blies me een ongeluk en Folkert, Aart en Gerard hadden de grootste lol. En kwamen er in het begin nog wat tonen uit mijn saxofoon en lukten de aanzetten nog redelijk goed, na verloop van tijd verwerd het saxofoonspel tot een wanhopig getoeter. Voeg daarbij de toenemende warmte in de Slosstudio veroorzaakt door de vele lampen en de meedogenloos op mij gerichte camera met daarachter een zichtbaar genietende cameraman dan is het niet verwonderlijk, dat mijn wanhopige getoeter uitliep op een amechtig geblaas. Volgens Gerard was ik een volledige ineenstorting nabij. Met een allerlaatste krachtsinspanning, bijna mijn laatste ademtocht wist ik bij de laatste naamsvermelding er nog één toon uit te persen en die klonk zoals de laatste saxofoonstoot in van de thematune van de muppet show.
