De slosfamilie op z’n best. door Hans Bogers
Het is al laat, morgen is het weer vroeg dag, en er is een hoop te doen, dus toch nog maar even gauw een column gemaakt. Dat klinkt een beetje arrogant: gauw even een column gemaakt, maar dat is het niet, want ik verkeer op dit moment, in de gelukkige omstandigheid, dat ik mijn verhaal al haarscherp op mijn netvlies heb staan. Het lijkt wel alsof mijn verhaal al helemaal in het toetsenbord is opgeslagen. Ik maak me er vandaag dus eigenlijk met een Frans-Duitse slag vanaf. Gewoon om dat deze column een samenvatting is van een gezellig avondje Slos. Want ondanks alle malheur, die zich in mijn leven nu afspeelt, is er toch ook nog ruimte voor vrolijkheid en ontspanning.
Ik schrijf vrijdag 4 december 2015, 19.00 uur. In de Henk Gielenzaal in de Slosstudio is het één en al bedrijvigheid, want de opname van het kerstlied van de Meute van Beute, met alles er op en eraan, staat op het programma. In samenwerking met Jan Kievit hebben Wilma Dijksma en Tjeerd Nieuwenhuis op een melodie van ene Frans Duits een lied gemaakt en op een baantie ingezongen. Aan het sloskoor (de Meute van Beute) de eer dit prachtige lied in eendrachtige samenzang te vervolmaken. Maar voor het zover is, eerst nog even gezellig en lekker eten. Wilma heeft een heerlijke stampot van zuurkool met abrikozen en brie vervaardigd, Lummie Nieuwenhuis heeft zich met een heerlijke stampot van boerenkool met spekjes en worst van haar beste kant laten zien en Lucie Otten is zich te buiten gegaan aan componeren van een overheerlijk toetje. Dat samen met voor iedereen een passend drankje en nog wat kiplekkere restjes van een eerdere zomer barbecue (wie wat bewaart, die heeft wat)als warming up voor het definitieve optreden van het sloskoor. En dan wordt onder directie van Wilma, het wakend oor van Herman van Hien en het toeziend oog van good old Jan Menger een eerste opvoering uitgeprobeerd. Een uitvoering, die wonderwel bijna meteen goed blijkt te zijn. Een wat te vroege inzet van één van de bassen zorgt voor de nodige hilariteit, maar iedereen voelt wel aan z’n water, dat het definitief vastleggen van ’T’is Winter’, want zo is de titel van dit prachtige lied, niet lang op zich zal laten wachten en jawel hoor binnen de kortste keren, zijn Wilma, Jan en Herman het erover eens, dat het lied staat als een huis en dat het, met maar een paar technische aanscherpingen, voor uitzending geschikt is. De opluchting en ook een beetje de verwondering zijn voelbaar. Zo snel is er waarschijnlijk nog nooit een liedje afgewerkt. En het ‘Niets meer aan doen’ klinkt bijna als Sinterklaasgeschenk. Toch jammer, dat zo’n geslaagde avond, waar de slosfamilie op z’n best is, zo snel alweer achter de rug is. Volgend jaar maar weer zou ik zeggen.
